review
The Visit

The Visit, M. Night Shyamalan’s nieuwste thriller, gaat over twee kinderen: Rebecca Jamison (Olivia DeJonge) en Tyler Jamison (Ed Oxenbould). De twee hebben nog nooit hun grootouders ontmoet. Dat komt doordat hun moeder Paula Jamison (Kathryn Hahn) om verschillende redenen geen contact met haar ouders heeft. Maar onlangs hebben de grootouders contact gemaakt en gevraagd of ze hun kleinkinderen mogen ontmoeten. Rebecca en Tyler worden door hun moeder naar het treinstation gebracht en moeten alleen verder reizen naar het dorpje waar hun grootouders wonen. Rebecca is heel enthousiast en heeft besloten om met haar twee camera’s een documentaire ervan te maken. Ook is ze erop uit om de geheimen tussen haar moeder en haar ouders te ontrafelen. Tijdens hun verblijf bij hun grootouders maken ze talloze vreemde gebeurtenissen mee en langzamerhand wordt het steeds erger. Uiteindelijk doen ze een verschrikkelijke ontdekking, waarna hun verblijf volledig escaleert. Wat is er werkelijk gebeurd tussen Paula en haar ouders? Zullen Rebecca en Tyler het overleven?

The Visit is allereerst een thriller en niet zozeer een horrorfilm, alhoewel op sommige websites naar de film wordt gerefereerd als horrorfilm. de film heeft verbroken familiebanden als thema, in de zin dat het draait om een dochter, Paula, die nu een moeder is en geen contact meer heeft met haar ouders. Hierdoor hebben haar kinderen nooit hun grootouders ontmoet. Het daar aansluitende thema is ontdekking en dat roept een heleboel vragen op. Wie zijn die grootouders? Hoe zien ze eruit? Hebben we veel gemeen met ze? Waarom was er zo lang geen contact tussen grootouders en moeder? Kunnen wij als kleinkinderen ervoor zorgen dat de ruzie bijgelegd kan worden? Zo gaat het maar door. Rebecca en Tyler ontdekken dat hun grootouders “vreemd” zijn. Ligt het aan hun leeftijd of zit er meer achter? Zo blijft het balletje maar rollen tot er op een gegeven moment niks aan die grootouders klopt, en dan kunnen Parkinson, incontinentie en overige ouderdomskwalen niet voor een kloppende redenatie voor hun vreemde gedrag zorgen. Dat is het moment wanneer de spanning stijgt en één ding is zeker: regisseur M. Night Shyamalan zorgt wel voor een interessante en onverwacht spannende plottwist.

Het plot is leuk bedacht maar ook wel simpel. Omdat de verwachting is dat het om een thriller of horrorfilm gaat, ben je vanzelf al bang en sta je paraat om op schrik- en angstige momenten te anticiperen. Maar op die momenten kan je nog best lang wachten en als die momenten zich voordoen was het toch niet zo eng. Verder wordt de film pas in de laatste en dus derde “act” actief. Twee derde van de film bouwt op naar het moment waar de actie begint: het moment waar je op hebt gewacht. Ook is dat moment niet van heel lange duur. Toch is de twist heel interessant, omdat het niet vaak voorkomt en omdat jij als kijker het geheel niet verwacht, terwijl er subtiele aanwijzingen zijn voorgeschoteld.

De karakters zijn niet zo heel sterk. Rebecca is een jong intelligent meisje die ambitieus van geest is. Ze is daarmee een van de sterkste personages. De grootouders zijn sterk uitgewerkte karakters omdat we vele gezichten van ze leren kennen. Zij zijn immers de personages die de angstfactor in de film met zich meedragen. Tyler, het jongere broertje van Rebecca, is toch wel de zwakste karakter: hij had beter uitgewerkt moeten worden. Hij hoeft niet een intelligent ambitieus jongetje te zijn, maar op zijn minst moest hij een angstig jongetje voorstellen of een beter uitgewerkt stoer schooljongetje. Nu moet hij een eigenzinnig jongetje voorstellen, die zijn hobby als rapper zeer serieus neemt. Het komt echter lomp, droog en niet zo fantastisch over. Die momenten konden beter weggelaten worden.

Het acteren is enigszins middelmatig, een beetje geforceerd. Het beste acteerwerk komt naar voren in de karakters van Rebecca en haar grootouders. Rebecca en de grootouders zijn geloofwaardig en best wel goed gespeeld. Tyler  komt niet geloofwaardig over en datzelfde geldt voor hun moeder Paula. Paula heeft op sommige momenten expressies in de vorm van reacties die niet al te geloofwaardig overkomen en niet veel toevoegen aan de authenticiteit van de gebeurtenissen. De echtheid miste en hoewel ze een bijrol heeft, moet het niet zo zijn dat je het als kijker ook daadwerkelijk voelt dat die echtheid ontbreekt. De acteurs hoeven niet per se de bepalende factor in het middelmatige acteerwerk te zijn: het is natuurlijk de regisseur die het beste uit de acteurs moet halen. Maar wat de werkelijke reden is, blijft natuurlijk giswerk. Wij hebben niet op de filmset gestaan. Ook is M. Night Shyamalan geen slechte regisseur, maar we zijn wel beter van hem gewend.

De toon van de film werkte wel. Het was best spannend. De keuze voor het gebruik van het “found-footage”-genre werkte. Vooral het camerawerk. Soms was het beeld zo onscherp dat je als kijker je ongemakkelijk voelde, wat de spanning tijdens vreemde en enge scènes verhoogde. Woorden die bij je opkomen bij sommige gebeurtenissen zijn “gruwelijk”, “walgelijk”, “verschrikkelijk”, “gedesoriënteerd” en “smerig”. Verder waren er wel degelijk grappige momenten die de kijker doet lachen. Dit zijn met name de momenten waar de kinderen hun grootouders nabootsen en zelfs afkraken.

The Visit is een spannende film die je na doet laten denken. De M. Night Shyamalan-fans kunnen uitkijken naar een nieuw concept van zijn hand. Het zal de fans zeker wel tevreden stellen. M. Night Shyamalan is goed in het bedenken van gekke, aparte plottwisten, die sommige kijkers kunnen imponeren en andere kijkers weer niet. Met hoge verwachtingen deze film gaan bekijken is af te raden voor de gewone kijker of mensen met hoge thriller/horrorfilm verwachtingen. Men moet eerder aangemoedigd zijn om met nieuwsgierigheid naar deze film te kijken, omdat ontdekking, spanning en desoriëntatie centraal staan.