review
Avengers: Age of Ultron

Alle helden uit de Marvel-universum hebben zich weer verzamelt. In de zeven jaar sinds de eerste Iron Man heeft dit filmuniversum een grote schare fans verzameld en is uitgegroeid tot een zeer dominante speler op de filmmarkt. Het lijkt nu al zeker dat Avengers: Age of Ultron de best verdienende film van het jaar gaat worden. De enige concurrentie is misschien de aankomende Star Wars: The Force Awakens. Als studio achter beide films lacht Disney zich suf.

Tony Stark/Iron Man heeft nog steeds last van de traumatische ervaring uit de eerste Avengers-film, zoals ook uitgebreid naar voren kwam in Iron Man 3. Terwijl het voor Captain America, Thor (Chris Hemsworth), Black Widow (Scarlett Johansson) en Hawkeye (Jeremy Renner) geen probleem is om de wereld keer op keer te verdedigen, zoeken Stark en Bruce Banner/The Hulk naar een lange termijn oplossing. Deze lijkt er te komen, maar wanneer Tony een robot maakt met een vergevorderde kunstmatige intelligentie gaat alles mis. Ultron (James Spader) heeft niet de bedoelde visie en ziet het uitroeien van de mensheid als enige weg naar wereldvrede. Ultron ontsnapt en krijgt hulp van de snelle Quicksilver (Aaron Taylor-Johnson) en de manipulatieve Scarlet Witch (Elizabeth Olsen).

Regisseur Joss Whedon weet wederom een coherent verhaal te vertellen waarin alle personages relevant zijn. We kunnen zelfs spreken van een verbetering ten opzichte van het vorige deel. Waar personages als Black Widow en Hawkeye in die film weinig te doen hadden vormden zij in deze film de meest uitgediepte personages. Vooral Hawkeye komt bijzonder goed tot zijn recht en heeft zelfs een paar grappige momenten. Whedon weet op een goede manier meer te vertellen over de achtergrond van Black Widow, maar besluit later om haar een weinig overtuigende relatie te laten vormen met een mede-Avenger. Het is daarom vooral James Spaders Ultron die de show steelt. Ondanks de mechanisch klinkende nabewerking geeft de stem van Spader een menselijk karakter aan de superrobot. Hij is zowel angstaanjagend als grappig, op alle juiste manieren. Zonder twijfel de beste Marvel-schurk die we in dit universum voorbij hebben zien komen. De andere nieuwkomers, Quicksilver en Scarlet Witch werken vooral door de chemie tussen acteurs. Taylor-Johnson en Elizabeth Olsen speelden in Gozilla nog man en vrouw, maar weten ditmaal beter te overtuigen als tweeling. Het enige minpuntje is hun accent, vooral Taylor-Johnson verstoort hiermee af en toe de filmillusie.

Avengers: Age of Ultron is in alles groter dan zijn voorganger, maar dit brengt ook de nodige problemen met zich mee. Veel personages hebben hun eigen verhaallijn en dit maakt het geheel wat rommelig. De balans is goed, maar door de grote hoeveelheid personages gaat Whedon nooit de diepte in. De vele motivaties en achtergronden blijven hierdoor onduidelijk. Dit heeft als gevolg dat het moeilijk is om met de personages mee te leven wanneer ze het daadwerkelijk tegen Ultron gaan opnemen. Je bent als kijker nooit bang voor hun dood. Al komt dit waarschijnlijk ook doordat Marvel in bijna al zijn vorige wel iemand heeft dood laten gaan om later weer vrolijk terug te komen. Het grootse slotstuk vormt hierdoor een behoorlijke sleur. Het laatste spektakelstuk duurt simpelweg veel te lang, vooral vergeleken met het hoge tempo in het begin van de film. Het einde deed denken aan dat van Man of Steel: een totale vernietiging die maar voortduurt en voortduurt zonder dat we enige vorm van menselijk drama in beeld zien. Hopelijk weet men dit probleem in het aankomende tweeluik Avengers: Infinity War op te lossen.