review
Daredevil

10 april is het dan zover: het eerste seizoen van de nieuwe Netflix-original-serie Daredevil is te zien op Netflix.

Geen zorgen, de serie is niet te vergelijken met de film. Voor diegenen die de film Daredevil (2003) niet hebben gezien, want ja, groot gelijk; waarom zou je, en niet bekend zijn met de comics: de serie gaat over een blinde superheld in Hell’s Kitchen, New York (en nee, niet Gordon Ramsays kookprogramma).

Door een ongeluk op jonge leeftijd is Matthew Murdock (Charlie Cox) in aanraking gekomen met een radioactieve substantie die hem blind heeft gemaakt en tegelijkertijd zijn andere zintuigen heeft versterkt. Deze speciale vaardigheden kan Matt Murdock goed gebruiken als advocaat, hij voelt bijvoorbeeld precies aan wanneer iemand niet de waarheid spreekt. Zodra het nacht wordt uit Matt zijn drang naar rechtvaardigheid door zelf voor rechter te spelen. Als de superheld Daredevil gaat hij op jacht naar slechteriken en helpt hij mensen in nood.

Het feit dat er een superheld is die tegen ‘het kwaad’ strijdt, er onwaarschijnlijke toevalligheden en extreem coole vechtscènes zijn, zijn aanwijzingen dat de serie gebaseerd is op een comic. Ook maakt Daredevil veel gebruik van stereotyperingen: de Russen die de slechteriken zijn, een machtige multinational als bron van het kwaad, zwarte mannen die van hun wapens houden, vrouwen die gered moeten worden en een blanke superheld. Verrassend is wel dat niet alle stereotype personages even zwart-wit zijn als op het eerste gezicht lijkt. Wilson Fisk (Vincent D’Onofrio), hoofd van de multinational en Daredevils antagonist, blijkt een multidimensionaal personage te zijn waar meer achter zit dan alleen geld- en machtslust.

In tegenstelling tot de film Daredevil is de serie het wel degelijk waard om te kijken. Wat de film zo slecht maakt is dat hij niet resoneert met de realiteit, het is een voorgekauwd verhaal die de fantasie weinig prikkelt en lijkt alsof het stripverhaal simpelweg in een film is omgezet zonder al te veel aanpassingen. De serie heeft daarentegen een hele andere aanpak gekregen. Het is een goede keuze geweest van de makers om van Daredevil een serie te maken want zo krijgt de kijker de overvloed aan informatie van het rijke verhaal gedoseerd binnen.

Het verhaal van Matts jeugd is door de serie heen verdeeld en wordt verteld door gebruik van flashbacks, in plaats van de voice-over aan het begin van de film die het hele verhaal gauw even opsomt. De relatie die Matt vroeger had met zijn vader is hartverwarmend in de serie terwijl die in de film zoetsappig en afgezaagd overkomt. Kortom, de serie is veel bedachtzamer en gaat dieper in op situaties en personages. Ook helpt het dat Charlie Cox de rol van superheld/advocaat geloofwaardig vertolkt.

Behalve de duidelijke stereotypen is het sterke aan de serie dat het verder nauwelijks merkbaar is dat het gebaseerd is op een Marvel-comic, het verhaal is verrassend realistisch neergezet. De krachten die Daredevil bezit zijn overduidelijk bovennatuurlijk, maar tegelijkertijd niet geheel ongeloofwaardig. Hoewel een blinde superheld niet geheel in onze realiteit thuishoort, spelen de makers continu met de grens van realisme en ongeloofwaardigheden, wat ze erg goed af gaat.

De trailer geeft al een voorproefje van wat er komen gaat, en het is inderdaad een vrij duister verhaal. We zien een getergde man die balanceert tussen goed en kwaad want hij heeft de meest verschrikkelijke dingen gedaan maar schijnbaar voor het goede doel.

De duistere zijde van de serie wordt uitgebalanceerd met de luchtige en komische Foggy Nelson (Elden Henson), Matt Murdocks ‘sidekick’ en advocatenpartner. Deborah Ann Woll, in haar rol van secretaresse Karen Page, is een frisse verschijning die de serie doet opleven. Haar acteertalent heeft ze al bewezen als ‘baby-vamp Jessica’ in de HBO serie True Blood. In Daredevil heeft ze wat acteerprestaties betreft niet onder gedaan.

Kinderen spelen ook een grote rol door de serie heen, we krijgen flashbacks te zien naar Matthews jeugd, er worden kinderen ontvoerd en personages praten opvallend vaak over hun jeugd. Hoewel het logisch is dat een serie die gebaseerd is op een comic kinderen aanspreekt, is Daredevil met al het bloed en geweld zeker niet geschikt voor kinderen. Al met al is het een veelbelovende serie: uitgebalanceerd, multidimensionaal, vermakelijk en onderhoudend.