review
Recensie: The Boxtrolls

Animatiestudio Laika bracht ons eerder heksen met ogen van knopen, geesten die onveranderd bleven door hun doodsoorzaak, macabere lijkeneters en dan nu schattige versies van Sesamstraats Oscar: de boxtrollen. De studio staat bekend om zijn lugubere stopmotioncreaties voor kinderen. Menig ouder zal zich in de bioscoop hebben afgevraagd of het wel helemaal de geschikte film was voor hun kroost: Coraline was griezelig spannend en ParaNorman zat overvol gepropt met spoken en zombies. Dat enge is haast inherent aan stopmotion. De spastische, krampachtige bewegingen van poppen geven sowieso al een unheimisch gevoel. Laika is, afgezien van Tim Burton, de koning van dit horrorpoppengenre, maar neigt met The Boxtrolls meer naar de kant van familiefilm dan kinderhorrorfilm.

Helaas begint de film wat minder gezellig dan ik nu voorspiegel: het huis van hoofdpersonage Eggs (Hempstead Wright) wordt binnengevallen, waarna hij als baby op straat belandt. Een groepje trollen zit te frutselen in de vuilnis en vindt Eggs. Net als de boxtrollen komt Eggs’ naam van de doos die hij draagt. Hij wordt meegebracht naar hun ondergrondse wereld en groeit op in de veronderstelling een boxtroll te zijn: ’s nachts speuren zij naar afgedankt materiaal voor mogelijke uitvindingen en overdag verschuilen zij zich voor jagers. Ondanks hun voorzichtigheid ziet Wendy (Elle Fanning) hen en vertelt dit aan haar vader, de burgemeester, Portley-Rind (Jared Harris). Archibald Snatcher (Ben Kingsley), wiens grootste wens het is om door te dringen tot het hoge milieu van het dorpje, wordt op de zaak gezet.

Het resultaat is een vermakelijke brij van rare personages, plotwendingen en visuele hoogtepuntjes in een bijzonder originele wereld. Toch modderen het verhaal en de personages te veel; er is geen spanning, er is geen hoek. Schrijver Maurice Sendak (Max en de Maximonsters) zei ooit: “Kinderboeken mogen best eng zijn” en dat credo leefde Laika na. The Boxtrolls daarentegen prikkelt te weinig om griezelig of spannend te zijn. Eggs is kleurloos, de boxtrollen zijn eng noch schattig en de film mist angstaanjagende momenten of personages. Coraline en Norman hadden allebei iets duisters en mistroostigs over zich heen. Eggs is daarentegen een spil waar weinig emotie uitkomt, die onverschillig lijkt over de moeilijke weg naar acceptatie. De boxtrollen zijn vrolijk en missen een morbide element. Hoofdschurk Archibald daarentegen is behoorlijk smerig, zeker in zijn volharding om kaas te eten ondanks dat hij daar allergisch voor is. Helaas is ook hier de film ontwapenender (of zelfs aandoenlijker) dan ik van Laika gewend ben. Het is misschien oneerlijk om als een tennistoeschouwer van links naar rechts te kijken en te vergelijken, maar ook op zichzelf overtuigen Eggs en de vrolijke boxtrollen niet. Iets met een schoenmaker en blijf bij je leest.

Wat betreft dat laatste punt, The Boxtrolls wint zijn kijkers voor zich middels prachtige plaatjes: de combinatie van CGI en stopmotion is geweldig. De poppen zijn stuk voor stuk gedetailleerd en komen tot leven door kleine, grappige details. De wereld die regisseurs Anthony Stacchi en Graham Annable met hun crew opbouwen is rijk aan informatie en verhaal. Zo dragen de elite witte hoeden, eten zij schimmelende, stinkende kazen, behandelt het lokale straattheater de lokale problemen op geniale wijze en maken de boxtrollen altijd leuke Rube Goldbergmachines. Het verhaal heeft een mooie tegenstrijdigheid: de omhooggevallen bovenwereld met zijn uiterlijk vertoon en verworven smaak, tegenover de schroefjes, tandwielen en steampunk van de ondergrondse boxtrollen. Het is zonde om te zien dat er geen spannender verhaal komt uit een wereld die zo mooi wordt vormgegeven en in beeld wordt gebracht.