review
Recensie: Quantum of Solace

James Bond speelt Jason Bourne in Quantum of Solace (2008). Na de succesvolle James Bond-reboot Casino Royale werd voor het eerst in de serie besloten om een direct vervolg te maken. Regisseur Marc Forster werd aangetrokken en alles zag er goed uit. Toch werd Quantum of Solace een behoorlijke teleurstelling, vooral omdat de andere Craig-films, Casino Royale en Skyfall, juist zo goed zijn.

James Bonds (Daniel Craig) verloor zijn grote liefde Vesper (Eva Green) in Casino Royale en is uit op wraak in Quantum of Solace. De film begint direct na de laatste scène uit de vorige. Tijdens een ondervraging komen Bond (Daniel Craig) en M (Judi Dench) er achter dat Mr. White (Jesper Christensen) werkzaam is voor een zeer gevaarlijke organisatie genaamd Quantum. De jacht is geopend en zal Bond langs locaties als Port-au-Prince, Bregenz en de Atacama-woestijn leiden. Bond gaat hier bijzonder agressief om met zijn verdachten, waardoor het vertrouwen van M lijkt te worden beschadigd. Zonder de hulp van MI6 wordt het zelfs voor James Bond moeilijk om de gevaarlijke Dominic Greene (Mathieu Amalric) te stoppen, maar dan blijken hij en Camille (Olga Kurylenko) een gemeenschappelijke vijand te hebben.

James Bond is op oorlogspad na de gebeurtenissen uit de vorige film en dit komt goed naar voren in de manier waarop Craig hem neerzet: donkerder en agressiever dan de meeste mensen James Bond kennen. Toch valt zijn vertolking te vergelijken met Timothy Dalton in License to Kill; een James Bond die de verminking van zijn beste vriend Felix Leiter koste wat kost wilde wreken en hierbij ook botste met M en de MI6. Olga Kurylenko’s personage wordt in de film bijna als Bonds gelijke gebracht, maar moet toch keer op keer worden gered. De film lijkt haar alleen de prestatie te gunnen om niet bij Bond in bed te belanden, maar van een sterke vrouw kunnen we toch niet echt spreken.

Mathieu Amalric zet een redelijke, maar helaas weinig memorabele slechterik neer. Amalric wist een jaar voor Quantum of Solace een uitmuntende prestatie neer te zetten in het overtuigende Le Scaphandre et le Papillon. In deze film heeft hij vooral last van het slecht uitgewerkte script. Zijn schurk Greene wordt omgeven door een hoop mysterie, waardoor er weinig dreiging van hem uitgaat. Wanneer laat in de film zijn precieze motivaties duidelijk worden, zijn deze bijzonder origineel voor een Bondfilm. Dit moment komt echter veel te laat om de film te redden.

Het grootste probleem is de manier waarop de actie in beeld is gebracht. Marc Forster is een redelijk grote naam in de filmwereld door goede films als Monster’s Ball, Stranger Than Fiction en The Kite Runner, maar is duidelijk totaal niet geschikt voor het actiegenre. Het kleurgebruik is zeer goed en de locaties zien er prachtig uit. Wanneer de film tot rust komt is deze op z’n best, maar het constante gehobbel van de camera tijdens de achtbaanrit aan actiescènes laat je schudden als een latin-danseres op een trilplaat. Het is vaak moeilijk om te volgen wat er gaande is, jammer van alle moeite die de stuntmannen hebben verspild. Wat dit betreft past de titelsong Another Way to Die van Jack White en Alicia Keys perfect bij de film; een rommelige brei waar je maag van op z’n kop gaat staan.