review
Fifty Shades of Grey

Fifty Shades of Grey is de laatste jaren uitgegroeid tot een waar fenomeen. Het erotische boek van E.L. James werd al meer dan 100 miljoen keer verkocht en een verfilming kon niet uitblijven. Namen als Mila Kunis en Ryan Gosling passeerden de revue, maar de hoofdrollen gingen uiteindelijk naar Dakota Johnson (dochter van Melanie Griffith en Don Johnson) en Jamie Dornan (voormalig onderbroekenmodel). Dit maakt de hype niet minder groot, al voor het uitkomen breekt de film Nederlandse records.

Literatuurstudente Anastasia Steele (Dakota Johnson) wordt door haar huisgenoot, journalistiekstudente Kate (Eloise Mumford) gevraagd een interview met miljardair Christian Grey (Jamie Dornan) over te nemen. Steele lijkt op slag verliefd bij het interview en stelt hierdoor een aantal onhandige vragen. De intimiderende Grey lijkt geïntrigeerd en er ontstaat een wederzijdse interesse, al lijken beiden hier nog niet aan toe te willen geven. Christian lijkt Anastasia te testen en probeert haar duidelijk te maken dat hij geen liefhebber is van de gemiddelde romantische verhouding. Langzaam maar zeker lijkt Anastasia zich steeds verder over te geven. Christian laat zelfs een contract opstellen waarin hun verhouding tot in de puntjes is vastgelegd. Maar dan begint Anastasia toch te twijfelen aan de relatie.

De premisse doet op het eerste gezicht veel denken aan de film Secretary. Van het eerste uur van Fifty Shades of Grey komt ook de toon overeen met de komedie uit 2002; houterige dialogen zorgen voor zowel bedoelde als onbedoelde grappige momenten. Goed is het niet maar vermakelijk is het zeker, na ongeveer een uur beginnen de dialogen echter behoorlijk te irriteren.

De tweede helft valt teveel in herhaling en hierdoor lijkt de balans ver te zoeken. Steele vind de hobby van Grey niks maar wil ook niet bij hem weggaan. Dit resulteert in een aaneenschakeling van nergens toe leidende discussies en matig gefilmde seksscènes. De enige reden waarom Steele wil blijven lijkt rijkdom te zijn, van een chemie tussen het koppel is namelijk totaal geen sprake. Dit komt zeker niet door Dakota Johnson, zij speelt de naïeve en onschuldige Anastasia Steele met veel overtuiging. Helaas maakt Jamie Dornan met zijn opdringerige, manipulatieve Grey een bijzonder onsympathieke indruk. Zo kan de titel op drie dingen slaan: Greys grijze verzameling Audi’s, stropdassen of zijn grauwe persoonlijkheid. Een warme tint is onmogelijk aan Grey te koppelen, waardoor de relatie nooit geloofwaardig wordt gemaakt.

Het is een veel voorkomend fenomeen in romantische films, mannen die vrouwen veroveren door de stalker uit te hangen. Ook Fifty Shades of Grey maakt zich hier flink schuldig aan en laat de seriemoordenaarachtige Grey op de meeste ongepaste momenten in het leven van Steele binnendringen. In ieder andere film zou het onschuldige meisje ergens opgeknoopt aan een boom belanden maar gelukkig houdt Grey het bij z’n zweepjes.