review
Recensie: Dracula Untold

Het nieuwste verhaal over filmwerelds favoriete literaire monster komt in een jasje dat Hollywood de laatste paar jaren maar al te graag aantrekt: het oorsprongsverhaal. Dracula Untold duikt in het, naar het schijnt, onbekende verleden van publiekslieveling Dracula. Het is een mengeling van Bram Stokers Graaf Dracula en de man die daar weer (naar verluid) de inspiratiebron voor vormde: Vlad de Spietser. De film biedt een samentrekking tussen fictie en realiteit die inderdaad nog onverteld is gebleven en daarmee weinig herkenning oproept.

Vlad III (Luke Evans) is als kindsoldaat opgegroeid als onderdeel van de duivelse moordmachine van het Ottomaanse Rijk. Aldaar verdiende hij de bijnaam De Spietser voor het, je raadt het al, spietsen van lichamen aan houten palen. Deze zelfde man regeert nu sinds jaar en dag over het altijd vredige Transsylvanië, zij het onder dreiging van het Ottomaanse Rijk. Bovendien ook nog eens relatief vredig, want in de bergen bevindt zich een geheimzinnige grot waar een mythisch monster woont, met de prettige bijkomstigheid dat dit monsters Turkse verkenners afslacht. Aan het vredige bestaan komt een einde wanneer Mehmed (Dominic Cooper) namens het Ottomaanse Rijk 1000 jongens komt eisen om de Janitsaren aan te vullen. In eerste instantie lijkt Vlad de zonen van zijn onderdanen te gaan redden door zijn eigen zoon Ingeras (Art Parkinson), onder luid protest van vrouw Mirena (Sarah Gadon), weg te geven aan Mehmed. Als de Turken grapjes beginnen te maken is zijn trots toch belangrijker dan het welzijn van zijn volk en verklaart hij de oorlog door Mehmeds afgevaardigden af te slachten. Wetende dat het Ottomaanse Rijk zijn kleine koninkrijkje zal verpulveren reist hij naar de geheimzinnige grot. Hij sluit daar een deal met de meestervampier (Charles Dance): hij krijgt voor drie dagen bovennatuurlijke krachten en verandert terug als hij zijn bloedlust kan beheersen. Lukt hem dat niet, dan bevrijdt Vlad de vampier en is hij zelf ook gedoemd tot in de oneindigheid door de nachten te dwalen. De deal blijkt niet overdienstelijk, want Vlad scheurt (letterlijk) met zijn nieuwe krachten door de Turken heen: rij na rij na rij.

De crux is dat Dracula Untold daarmee meer over een beestachtig sterke superheld gaat dan over een vampier. Toegegeven, er zijn genoeg verwijzingen naar zijn “vampierheid”: de vleermuizen, de afkeer van zilver alsmede kruizen en de dorst naar bloed. Echter, Dracula Untold mist de flair die van vampiers antihelden maakt. Luke Evans speelt sterk, maar speelt ook een wat vlakke, aardige Vlad, die weinig sexy, flamboyant of charmant is. De preutse Victoriaanse angst voor de lust, die de meeste vampierfilms drijft, ontbreekt compleet. Ik zou zelfs willen opperen dat Dracula Untold eerder een superheldenfilm is. De traditionele conservatieve Amerikaanse boodschappen, die zo’n beetje elke superheldenfilm sieren, is in volle glorie aanwezig: soms heiligt het doel de middelen, soms moet je slecht zijn om goed te doen. Vlad een vigilante die buiten de wet treedt en als eenling doet wat een grote overheid niet lukt. Bijkomstig is dat het hier ook om een ontstaansgeschiedenis gaat; de aftrap die elke succesvolle superheld lanceert. Voeg als laatste daar ook nog eens de stereotiepe weergave van de vijand aan toe, die ook hier lichtelijk neigt naar racisme, en het verhaal is compleet. De ironie van dik aangezette Turkse accenten van Cooper en consorten is natuurlijk dat in de meeste Hollywoodfilms de Oost-Europeanen dezelfde behandeling krijgen. Maar niet in Dracula Untold, want Vlad is een (christelijke) held van het Vrije Westen die zich dapper verzet tegen een opkomend gevaar uit het Oosten. Herkent iemand Zack Snyders 300 al?

Even daargelaten dat de film thematisch dubieus is, is Dracula Untold oppervlakkig bekeken zeker vermakelijk. Het is voorzien van een rap tempo, geweldige special effects en prachtige kostuums. De cinematografie is tijdens de veldslagen af en toe onnavolgbaar. Zo wordt een gevechtsscène wel heel gimmicky wanneer deze wordt gezien op een zwaard middels de weerspiegeling. Zulk spektakel lijkt direct afkomstig te zijn of geleend van recente superheldenfilms. Het draagt eerder bij aan de charme van <em>Dracula Untold</em> dan dat het daaraan afbreuk doet. Want de actie is hard en prettig; sensatiezucht wordt gelest. Bijkomstig zijn de rijkelijk gedetailleerde kostuums die de wereld tot leven laat komen. Dat de acteurs die de kostuums vullen niet de rol van hun leven spelen maakt weinig uit. Dracula Untold is dan ook niet bedoeld om te lang bij stil te staan en voornamelijk een popcornfilm. Dracula Untold overtuigt als een mengeling van fantasy en actiefilm, maar toont te weinig tanden om door te gaan als vampierfilm of als memorabele blockbuster.