review
Birdman

Birdman vertelt het verhaal van een acteur die zijn comeback probeert te maken op Broadway. Oud Batman-acteur Michael Keaton krijgt van bekroond regisseur Alejandro González Iñárritu (bekend van Amores Perros, 21 Grams, Babel en Biutiful) de kans in een bijna autobiografische hoofdrol. De uitmuntende film heeft in totaal negen Oscarnominaties en maakt naast ‘Beste mannelijke hoofdrol’ en ‘Beste regie’ nog kans op beeldjes in de categorieën ‘Beste mannelijke bijrol’ (Edward Norton), ‘Beste vrouwelijke bijrol’ (Emma Stone), ‘Beste film’, ‘Beste originele scenario’, ‘Beste cinematografie’, ‘Beste geluidsmix’ en ‘Beste geluidsmontage’. En het beste van dit alles: alle nominaties zijn meer dan terecht.

Acteur Riggan Thomson (Michael Keaton) is voor het grote publiek vooral bekend als Birdman, terwijl hij de iconische superheld al in 1992 (hetzelfde jaar als Keatons Batman Returns) vaarwel zei. Nu probeert hij nieuwe bekendheid te verwerven als regisseur, schrijver én hoofdrolspeler van een theaterstuk op Broadway. Thomson heeft echter nog veel last van zijn oude bekendheid en worstelt met het kiezen tussen de makkelijke en moeilijke weg naar nieuw succes. Of liever gezegd: de moeilijke en de nog moeilijkere. Thomson heeft niet alleen de nodige problemen met zijn net afgekickte dochter Sam (Emma Stone), ook zijn theaterstuk verkeert in zwaar weer. Dat producent Jake (Zach Galifianakis) met de hulp van Lesley (Naomi Watts) de moeilijke acteur Mike (Edward Norton) heeft weten te strikken zou weleens het breekpunt kunnen betekenen. Mike’s kwaliteiten als acteur zijn onbetwist, maar zijn maniertjes als method actor zouden wel eens de hele productie om zeep kunnen helpen.

Alejandro González Iñárritu voegt de vele uitmuntende factoren samen tot een perfecte harmonie. Dit maakt het moeilijk om met één bepaald punt te beginnen. Het goede script laat zich op verbluffende wijze vertolken door de sterrencast. Michael Keaton en Emma Stone spelen hun beste rollen tot nu toe zien en Edward Norton toont weer eens aan waarom mensen hem in de jaren rond de millenniumwisseling op een standbeeld plaatsten. Komedieacteur Zach Galifianakis is bijna onherkenbaar in zijn serieuze rol en toont zonder twijfel het beste werk uit zijn carrière tot nu toe. De film bevat wel een aantal grappige momenten, maar hier heeft Galifianakis weinig mee te maken. De echte dynamiek komt van de wisselwerking tussen Keaton en Norton. De personages van beiden hebben hun aardige en minder aardige momenten, een duidelijk onderscheid tussen goed en slecht is er niet. Behalve dan misschien een recensent die tegen het einde van de film een kort dialoog voert, deze is bijna onuitstaanbaar. Zowel door de onmenselijke manier waarop deze recensent wordt weergegeven als de manier waarop social media wordt behandeld, doet Birdman overigens denken aan het niet zo lang geleden verschenen Chef.

Naast de geweldige regie en acteerprestaties springt toch ook vooral het camerawerk van Emmanuel Lubezki in het oog. De cinematograaf won vorig jaar de Oscar voor Gravity en zou dit kunstje dit jaar moeten kunnen herhalen. Bijna de volledige film is gemaakt om als een enkel shot te lijken, een idee waar Alfred Hitchcock met zijn Rope (1948) al mee experimenteerde. De laatste jaren konden we door tv-series als True Detective al zien dat de techniek inmiddels wél in staat is om Hitchcocks idee te realiseren. Birdman voert dit perfect uit en voelt veel dynamischer dan Hitchcocks eigen poging. Binnen- en buitenscénes wisselen elkaar moeiteloos af en zien er beide altijd perfect belicht uit. Het camerawerk weet continu het perfecte kader te vinden en toch nonchalant aan te voelen. Dit element wordt nog eens versterkt door de geïmproviseerd klinkende drumsoundtrack. Als jazz een filmgenre zou zijn, dan zouden we Birdman een jazzfilm kunnen noemen.