nieuws
Recensie: Party Girl

In 1983 beschreef dr. Dan Kiley het Peter Pansyndroom, wat inhoudt dat de manspersoon eeuwig een jongetje wil blijven. Hoewel er in de literatuur wel zoiets bestaat als het Wendysyndroom – vrouwen die overdreven moederen – is er geen benaming voor vrouwen die hun puberteit maar geen gedag durven te zeggen. Het archetype komt een enkele keer voor, zoals in Frances Ha van Noah Baumbach of Young Adult van Jason Reitman. Al zijn de vrouwen in deze films enigszins succesvol en betrekkelijk jong – maximaal veertig – en daarmee een bron van humor. De vrouwelijke Peter Pan uit Party Girl is echter een dieptragisch personage, dat in haar angst om verantwoordelijkheid te nemen niet alleen haarzelf, maar ook haar omgeving in doffe ellende stort.

Angélique (Angélique Litzenburger) werkt al decennia in een stripclub aan de Frans-Duitse grens en was naar eigen zeggen vroeger een van de beste danseressen van de zaak. Vaste klant Michel (Joseph Bour), een grote beer met een klein hartje, is smoorverliefd en vraagt haar ten huwelijk. Angélique stemt in en samen beginnen ze de voorbereidingen voor het huwelijk. Ze stopt als danseres en probeert in het reine te komen met haar familie, in het bijzonder haar jongste dochter, die ze op jonge leeftijd heeft moeten afstaan. Nuchter durft ze haar twijfels echter niet met Michel te communiceren en zodra de alcohol rijkelijk vloeit is ze onhoudbaar en wil ze enkel dansen en mannen versieren in de nachtclub.

Een ouwe vrijster die niet weet dat haar meisjesjaren ver achter haar liggen, het klinkt als comedy à la Absolutely Fabulous. In plaats van kluchterig is Party Girl echter rauw en realistisch, dicht op de huid gefilmd en gedistantieerd. Hoewel het leed in de film niet onoverkomelijk lijkt, blijkt Angélique uiteindelijk te koppig, misschien zelfs te oud voor redding. Voor hoofdrolspeelster Litzenburger is de film grotendeels autobiografisch: zij is de moeder van schri