review
Recensie: John Wick

Een tip voor de AIVD: koop een crimineel om en laat hem het hondje van John Wick doden. Binnen mum van tijd roeit John Wick vervolgens hele maffianetwerken uit, zonder dat de politie er naar om hoeft te kijken. De vanzelfsprekendheid van Wicks wraakactie gaat echter ten koste van de inspiratie: alle waaghalserij, stunts en stoeremannenhumor ten spijt, na een tijdje is de film niet meer enerverend genoeg.

Als keiharde killer John Wick (Keanu Reeves) aan de vrouw gaat, keert hij het criminele circuit de rug toe en gaat hij rentenieren in New York. Het lot wil echter dat zijn vrouw overlijdt aan kanker; een puppy is het enige wat hij nog van haar heeft. Op een avond stapt het verwende Russische boevenprinsje Iosef (Alfie Allen) Wicks het stijlvolle huis binnen, steelt zijn auto en vermoordt zijn hondje. Iosefs vader is Viggo Tarasov (Michael Nyqvist), een Russische topcrimineel en oud-werkgever van Wick, die maar al te goed beseft hoe zoet de wraak van zijn voormalig werknemer zal zijn. Hij stuurt een leger aan huurlingen op John Wick af.

Aan adrenaline geen gebrek, de openingsscène alleen al brengt een overdaad aan snelle montage en hysterie. Zo dendert de film door, met soms een rustmoment om de berekendheid van Wick – de man die eens twee mensen in een bar ombracht met een potlood – te tonen. Alle Russische teksten worden in vlotte typografie frontaal in beeld in het Engels vertaald en er worden nog wat misplaatste referenties aan de Russische volkscultuur gemaakt. Tot overmaat van mannelijkheid heeft Wick nog een schouderbrede tatoeage met ‘Fortis Fortuna Adiuvat’ (‘Het lot helpt de dapperen’, naar Terentius, aldus het internet) en betaalt hij met gouden munten. Alle ingrediënten worden gepresenteerd met een grote machoknipoog om het geheel te doorluchten.

Deze knipoog kan de film echter niet de volledige speeltijd dragen. De stoere grapjes worden na verloop van tijd wat eentonig en ook het door de schedel schieten van huurlingen geeft halverwege de film geen kick meer. De bijpersonages, zoals de rollen van Willem Dafoe en Adrianne Palicki, die gedurende de verloop van het verhaal afwisselend vriend en vijand zijn, maken het er niet spannender op. In zijn stugheid en vermogen om in en uit de meest onmogelijke situaties te rollen is John Wick een grootstedelijke Machete, zij het iets minder onbeholpen en uiterlijk tot in de puntjes verzorgd. Helaas durven regisseur Chad Stahelski en David Leitch, die Reeves nog kennen uit hun tijd als stuntman in The Matrix, niet voluit te gaan. Het is duidelijk dat de expertise van Stahelski en Leitch in de stuntwereld zit en de choreografieën zijn dan ook kundig bedacht en uitgevoerd, maar het geheel is te weinig gevarieerd.