review
Recensie: Wiplala
Foto: 2014 BosBros. Fotograaf: Beatrice Pettovich, bewerking: Inge Zonneveld
Conclusie
Met een prachtig vormgegeven wereld en een origineel verhaal is Wiplala een leuke en vermakelijke film voor het hele gezin. De magie die de film uitstraalt is aanstekelijk en het neemt je van begin tot eind mee. Productiehuis BosBros heeft opnieuw een leuke kinderfilm geproduceerd en heeft de potentie om net zo succesvol te worden als hun vorige producties.Nederlandse kinder- en familiefilms doen het de laatste jaren steeds beter in de bioscopen. In 2014 hebben Dummie De Mummie, Heksen Bestaan Niet en De Club Van Sinterklaas & Het Pratende Paard al de gouden status bereikt, wat inhoudt dat er meer dan 100,000 bezoekers naar deze films zijn geweest. BosBros, het productiehuis dat onder andere de bekroonde kinderfilms Brammetje Baas en Nono, Het Zigzag Kind produceerde, komt nu met zijn nieuwste productie, Wiplala. De verfilming van het boek van Annie M.G. Schmidt heeft alle potentie om net zo succesvol te worden als bovengenoemde films. Samen met regisseur Tim Oliehoek, met wie BosBros eerder al Chez Nous produceerde, probeert het productiehuis de eerder behaalde successen te evenaren.
Meneer Blom (Peter Paul Muller) is een alleenstaande vader en heeft weinig tijd en aandacht voor de verlegen Johannes (Sasha Mylanus) en de zelfstandige Nella Della (Kee Ketelaar). Dan vindt Johannes per toeval een tien centimeter groot mannetje in de keuken. Hij stelt zichzelf voor als Wiplala (Géza Weisz) en hij kan tinkelen, een soort van toveren. Hij kan echter niet goed tinkelen en is daarom gevlucht uit zijn land. Johannes is blij dat hij eindelijk iets voor zichzelf heeft, maar hij kan zijn geheim niet lang bewaren voor de rest van het gezin. Het mislukte tinkelen van Wiplala zorgt voor steeds meer problemen voor hem en de familie Blom. In een chique restaurant gaat het mis: Wiplala tinkelt per ongeluk de familie Blom even groot als hij. Als hij niet in staat blijkt te zijn ze weer groot te tinkelen, moeten ze dwars door het centrum van Amsterdam om een grote fout, namelijk het verstenen van de buurman van de familie Blom, ongedaan te maken voordat het standbeeld (wat in feite de echte buurman is) door de gemeente vernietigd wordt. Zo begint het spannende avontuur over heel kleine mensen in een heel grote wereld.
De special effects, waar deze film mee staat of valt gezien het feit dat de hoofdpersonen een groot gedeelte van de film slechts tien centimeter zijn, zijn on-Hollands goed. Je bent als kijker snel overtuigd dat Wiplala daadwerkelijk piepklein is en de manier waarop dit gevisualiseerd wordt is erg knap. Om de illusie te creëren dat personages slechts tien centimeter groot zijn, moeten niet alleen de special effects overtuigend zijn: ook het camerawerk is van vitaal belang. Dit is dus goed en overtuigend gedaan, wat een compliment is voor regisseur Tim Oliehoek en zijn crew. De race door de stad Amsterdam in een radiografisch bestuurbare auto is het (cinematografische) hoogtepunt van de film. Het beuken door glazen flessen die op straat staan heeft eenzelfde impact als wanneer een auto door een grote glazen muur rijdt in een actiefilm. De scène versterkt het gevoel dat de vier hoofdpersonen in een groots (letterlijk) avontuur zijn beland. Het is een van de betere scènes van de film. Waar de special effects niet zo goed zijn, is de scène waarin Wiplala en de familie Blom op een duif naar het dak van het Paleis op de Dam vliegen. De bewegingen van de duif zien er wat houterig uit en ook de posities van de hoofdpersonen op de duif zien er raar uit. Dit verstoort enigszins de magie van de film, maar over het algemeen is de sfeer die de film uitstraalt erg leuk en vermakelijk.
Wat eveneens positief is aan Wiplala is het originele verhaal. Het blijft natuurlijk wel een typische familiefilm, dus de verhaalloop valt al ver van te voren te voorspellen. Als eenmaal de verschillende variabelen aan bod gekomen zijn die belangrijk zijn voor de film, valt dit gemakkelijk aan elkaar te knopen. Het was misschien leuker geweest als hier wat origineels mee werd gedaan. Maar de gebeurtenissen zijn erg verfrissend. De fundering van het verhaal is natuurlijk te danken aan het boek van Annie M.G. Schmidt, maar regisseur Tim Oliehoek heeft wel voor wat extra spektakel gezorgd. Onder andere de race door de stad is een van zijn ideeën. Ook de scène op het dak van het Paleis op de Dam is erg leuk en grappig, waarbij Atlas, de Griekse titaan die het hemelgewelf op zijn rug draagt, tot leven komt en een komisch gesprek met de hoofdpersonen voert. De film zit bol van deze kleine avonturen, waardoor de film op geen enkel moment verzwakt en continu interessant blijft om te volgen.
Eind 2013 heb ik voor mijn studie de kans gekregen om te praten met Paul Zomerhuis, crewlid van de film Wiplala. Hij vertelde over de film gunde ons een kijkje in het storyboard. Toen ik de verhalen hoorde en in het storyboard keek, werd ik erg enthousiast. Ik had een vermoeden dat Wiplala een leuke en mooie film zou gaan worden. Nu de film een jaar later klaar is, is mijn vermoeden bevestigd: Wiplala is een erg vermakelijke film voor jong en oud, de ideale film om met het gezin in de kerstvakantie naar toe te gaan. Het avontuur dat de kleine hoofdpersonen beleven is spannend, grappig en vermakelijk. Elementen die voor ons als vanzelfsprekend worden gezien, vormen voor hun ineens een bedreiging. Bij het zien van Wiplala voelen ook de volwassenen zich weer even kind.
