nieuws
Verslag: Halloween Horror Show

Technisch gezien waren de zielen alweer een etmaal opgehouden met dolen, maar in de nacht van 1 op 2 november vormde Tuschinski het decor vormde van de Halloween Horror Show. En wat voor een decor: de Amsterdamse filmtempel, met zijn bombastische interieur in jugendstil en art deco, zou niet misstaan in een klassieke Hammerhorrorproductie; alleen een orgel ontbreekt nog. Het publiek zelf was minder griezelig: slechts een klein deel was verkleed gekomen. Dit mocht de pret niet drukken; in het donker van de bioscoopzaal zijn we immers allemaal gelijk. Volgeplamuurd met ondermaatse schmink togen redacteurs Rick en Daniël naar de Reguliersbreestraat voor acht uur lang horror in het holst van de nacht.

Mr. Horror Jan Doense kondigde van te voren al nadrukkelijk aan dat dit níet de Night of Terror was, de roemruchte avond waar bioscoopscherm noch -stoel gespaard blijft. Zijn verzoek om in stilte van de film te genieten werd met wat gemor beantwoord, maar de zaal heeft zich eraan gehouden – er is in totaal maar vier keer ‘hoer’ naar het scherm geroepen, waarvan drie keer bij afsluiter Zombeavers. Aangezien de gemiddelde NWTV-redacteur niet uitblinkt in mannelijkheid, konden we met een gerust hart beginnen aan de filmmarathon. We zouden niet hoeven te vechten voor onze plaatsen.

Na Doenses introductie werd Welp ingestart, een Vlaamse productie over een scoutingkamp dat minder leuk verloopt dan gepland.

Daniël: In het land van herkomst deed de film al het nodige stof opwaaien omdat de filmkeuring het geschikt had bevonden voor kinderen: de padvinderij zelf kwam in het verweer tegen deze kijkwijzer. Toch is dit advies niet geheel onterecht, want tot het laatste kwartier weet regisseur Jonas Govaerts niet goed te kiezen tussen spannende jeugdfilm en horror. Waar de beelden van cameraman Nicolas Katakatsanis (Rundskop, The Drop) de mogelijkheid van Borgmaneske arthouse-horror in zich dragen, blijft echte spanning of beklemming achterwege. Daarnaast hadden de scouts mijns inziens wat bloediger dood mogen gaan, maar dat heeft te maken met een persoonlijk trauma.

Rick: Ik ben het helemaal met Daniël eens. De trailer beloofde veel goeds op het gebied van een gruwelijke slachtpartij, net als het wanstaltige jongetje met het masker, maar de realiteit bracht een vrachtwagen, een tent en een enkele scene waarin die vrachtwagen over de tent rijdt om de scouts te doen verdwijnen. Welp is dan geen overweldigend verhaal vol kinderbloed dat je uit je stoel doet trillen van gruwelijkheid of opwinding. Desalniettemin, een aardige binnenkomer.

In alle andere steden waar de Halloween Horror Show draaide werd Welp opgevolgd door de nazizombies van Dead Snow 2, maar als tegemoetkoming naar de Night of Terrorgangers, die deze in april al gezien hadden, werd deze in Tuschinski vervangen door Ouija.  Een film over een groep vrienden die contact zoekt met hun dode vriendin via een ouijabord. (Spoiler: ze halen niet hun vriendin in huis.)

Rick: Deze film had ik wel nodig na een wat rustig begin. Ouija verlegt niet de grenzen van het horrorgenre, maar heeft een paar vakkundige schrikmomenten. Ik was weer wakker. Dat het allemaal vrij standaard is en op den duur routineklus lijkt voor zowel regisseurs als acteurs is Ouija mede door zijn tweede plaats in de marathon was het voor mij wel de beste in de reeks. In alle eerlijkheid was Ouija de film waar ik het minst naar uitkeek. Zeker door de ruil met Dead Snow 2. Ik bedoel, Nazi-zombies.

Daniël: Een spookverhaal rondom een ouijabord schept geen heel hoge verwachtingen, maar juist het gebrek aan enige pretentie geeft de film zijn charme. Er wordt geen moeite gedaan om clichés te vermijden of om het verhaal écht spannend te maken en Ouija gaat de kronieken absoluut niet halen, maar in zijn onschuld is de film ideale popcornhorror voor een lome Halloweennacht.

Ondanks het wegblijven van Dead Snow 2 werd het publiek wel getrakteerd op wat zombiegeweld middels [REC 4]. Alweer het vierde deel – echt waar – van de Spaanse reeks. Het derde deel wist zichzelf te redden door te breken met de schokkende en claustrofobisch camera van de eerste twee delen. Het vierde deel moet de grote epische afsluiter zijn, die alle andere delen samenbrengt.

Daniël: Toch blijft het zwaar om rond een uur of drie ’s nachts de volle aandacht bij de film te houden. Wegdoezelen wordt al snel verleidelijk. Bij [REC] 4 is dit echter lastiger: je wordt murw geslagen met constante actie en lawaai. Visueel gezien is de film goed verzorgd – de found footagestijl van de eerdere films is hier volledig achterwege gelaten – maar inhoudelijk gaat de film snel op de automatische piloot, met hier en daar een korte plotwisseling en voor de rest veel agressieve levenden en ondoden.

Rick: Viel bij het begin meteen in slaap. Werd wakker toen een zombieaapje gillend een chefkok aanviel. Je begrijpt mijn verbazing. Ondanks dat ik een groot fan ben van het claustrofobische [REC] stond alles aan [REC] 4 mij tegen: zombieslachting zonder diepgang.

Het klinkt even bizar en campy als dat het is: zombies en bevers. Deze film past naadloos in het rijtje Sharknado, Abraham Lincoln: Vampire Hunter en Blacksheep.

Rick:: Jan Doense verzekerde dat de grote uitsmijter waar iedereen op wachtte nog waanzinniger was dan de trailer deed vermoeden. Ik zou het zelf bij de trailer houden. Zombeavers heeft zijn momenten en de enkele grap die het leek te hebben hield langer stand dan gedacht. Als poppenenthousiast brachten de bevers eveneens zoveel goodwill bij mij los dat de rest best goed te pruimen is. Vergeef me als ik echter niet heel rouwig was om eindelijk mijn bed op te zoeken.

Daniël: Melig geworden door het gebrek aan slaap klinkt Zombeavers als de ideale afsluiter. De film was al ingepland voor de afgelopen Night of Terror, maar daar ging het feest helaas niet door. Het hier aanwezige Night of Terrorpubliek kreeg waar het op gewacht had: tieten, een dialoog die hoofdzakelijk draait om schunnige toespelingen en een zelfbewuste B-filmesthetiek. Dit laatste verdient de grootste pluim: de beverpoppen en de tot beverzombie gemuteerd mensen doen denken aan de vroege films van Peter Jackson. Door tempo en luchtigheid weet Zombeavers de mensen over hun slaap heen te tillen, al is de film minder extreem dan het had kunnen zijn.

Dat geen van de vier films een klassieker gaat worden is geen ramp: de Halloween Horror Show gaat om de collectieve bevalling en de doorligplekken van het pluche. Het Rembrandtplein heeft er nog nooit zo mooi bijgelegen als op deze zondagochtend, verlaten en verlicht door de eerste zonnestralen. Wie ons watjes vindt, verwijs ik graag door naar Imagine Limited Edition op 6 december: een marathon van 7 films, van tien uur ’s ochtends tot na middernacht, met onder andere de gerestaureerde versie van The Texas Changesaw Massacre. Wij zijn al lang blij dat we dit hebben overleefd.