review
Recensie: The Evil Within

Ik ben gek op games die je op het puntje van je stoel laten zitten van spanning en je van schrik op doen springen bij het minste of geringste geluid. Van die games waardoor je het licht in de kamer toch liever aan laat staan en je nog eens extra controleert of alle deuren wel goed op slot zitten. Kortom, lekker ouderwetse survival horror games a la Resident Evil of Silent Hill. En wat dat betreft kan het me dan ook niet akelig en onheilspellend genoeg zijn. Ik keek dan ook erg uit naar de nieuwste titel binnen dit genre: The Evil Within. Heeft deze game het in zich om je urenlang in zijn (angst)greep te houden, of voelt het toch meer aan als de spreekwoordelijke ‘walk in the park’?

Je begint je avontuur als detective Sebastian Castellanos, die samen met twee collega’s wordt opgeroepen om een kijkje te gaan nemen bij een crime scene in een gekkenhuis. Wanneer je op de plek des onheils arriveert en de deuren van dit gesticht opent, wordt je één ding al meteen duidelijk: The Evil Within is góór! Je belandt namelijk zonder enige waarschuwing middenin een lugubere massamoord, waarbij het bloed letterlijk langs de muren naar beneden komt en je struikelt over tientallen ledematen en verminkte lichamen. Een klein moment van onoplettendheid maakt ook jou een prooi van één van de sadistische klootzakken die dit op hun geweten hebben en zorgt ervoor dat je enige tijd later op zijn kop aan een ketting bijkomt, hangend tussen de lijken, terwijl er op een paar meter afstand lichamen met een kettingzaag in stukken worden gezaagd. De toon is hiermee in ieder geval goed gezet.

The Evil Within laat je qua verhaallijn verder aardig in het duister tasten, deze krijg je gaandeweg de game in hele kleine brokjes voorgeschoteld, wat de onheilspellende, ranzige en vage sfeer alleen maar ten goede komt. Het is aan jou om uit te zoeken wat er precies gebeurd is en overigens nog steeds gebeurt in dit gekkenhuis vol dood en verderf. Je wordt als het ware in het diepe gegooid en mag het van daaruit mooi zelf uitzoeken. Op het begin heb je dan ook totaal geen idee wat er van je verwacht wordt en probeer je maar wat. Je zult er al snel achter komen dat de monsters die je als vijand hebt niet bepaald terugdeinzen voor wat overdadig geweld en je erg zuinig zult moeten zijn met de wapens en munitie die je tijdens dit zenuwslopende avontuur verzameld. Elke kogel kan net dat verschil maken tussen leven of (een gruwelijke, bloederige) dood.

Wat betreft gameplay zit er lekker wat variatie in de game, het ene moment baan je je al sluipend een weg door lange, verlaten hallen, wetende dat er elk moment een afschrikwekkende vijand tevoorschijn kan schieten. Het volgende moment is het een kwestie van knallen alsof je leven er vanaf hangt (wat absoluut ook zo is) en hopen dat je overleeft. Waar wel wat minder variatie in zit, is de grote hoeveelheid ranzigheid en het hoge shock-gehalte dat continu van je scherm afdruipt. Hierdoor kun je na een paar uur spelen dermate ‘afgestompt’ zijn dat het je gewoon niet zoveel meer doet en de spanning wat dat betreft ook flink afneemt. Het lijkt soms een beetje overdadig, het bloed, de ledematen, vijanden als binnenstebuiten gekeerde vrouwen en monsters omwonden met prikkeldraad, die je bijna in een constante stroom tegemoet lijken te komen.

Het verhaal van The Evil Within gaat steeds meer aanspreken, zeker wanneer verder in de game steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats vallen en je stukje bij beetje begint te begrijpen wat hier in hemelsnaam aan de hand is. Dit is een erg goede drijfveer om door te blijven spelen, ondanks dat de hoeveelheid bloed, lijken en vijanden je gaandeweg wat minder weten te raken. Een klein minpunt hierin zijn de personages, waaronder detective Castellanos. Deze hebben namelijk erg weinig diepgang en tonen ook zo goed als geen emoties of persoonlijkheid.