nieuws
Halloween Horror Show: Rustieke Horror

NWTV telt af tot de Halloween Horror Show, een landelijke filmmarathon in de nacht van 1 op 2 november. Elke dag wordt een specifiek horrorgenre uitgelicht en geven we enkele kijktips, van ondode klassiekers zijn tot recentere nachtmerries. We trappen af met de rustieke horror, waarin Verlichtingsidealen en grootstedelijke arrogantie futiel blijken wanneer we geconfronteerd worden met de mores van het landelijke leven.

Na de roes van de jaren zestig kwam de ontnuchtering van de jaren zeventig: beschaving is leuk, maar het gros van de wereld is nog even barbaars als voorheen. The Wicker Man (het origineel, niet de hilarische Nicholas Cage-remake), is het prototype van rustieke horror en een uiterst eigenaardige film, omdat het juist de onderliggende barbariteit van de op het eerste gezicht zo vredige flowerpoweridealen ontmantelt. In de film, als een soort b-kant geproduceerd by de psychologische thriller Don’t Look Now (Roeg, 1973), gaat de vrome christelijke agent Neil Howie (Edward Woodward) op zoek naar een vermist meisje op een Schots eiland, waar een commune leeft volgens een rare esoterische natuurgodsdienst. Waar de commune in eerste instantie meer sympathie opwekt dan de norse Howie, inclusief veel gedans en een betoverende soundtrack van de folkgroep Magnet, lijkt het eiland steeds verder weg te drijven van de beschaving.

Met uitzondering van de vele Italiaanse nepdocumentaires over kannibalisme in rare uithoeken van de planeet in de jaren zeventig leek de rustieke horror op het Europese continent weinig voeten aan de aarde te krijgen. Zeker in de Benelux wil men nog wel eens vergeten dat de veilige stad al na enkele kilometers ophoudt. Het grimmige Calvaire is de onwaarschijnlijke combinatie van I Love Dries en Boer Zoekt Vrouw, gesitueerd in een ondoordringbaar Ardennenlandschap. Charmezanger Marc Steven (Laurent Lucas) reist de Waalse bejaardentehuizen af, waar de oude besjes hunkeren naar zijn liefde. Tijdens een terugreis krijgt hij autopech in het bos en moet aankloppen bij een oude herberg, gerund door een eenzame man door wie Marc wordt aangezien voor zijn overspelige vrouw die hem jaren eerder heeft verlaten. Het klinkt als het plot voor een klucht, maar de sfeer van de film is zo desolaat dat je alle hoop ontnomen wordt. Toch zitten er enkele zwartkomische lichtpuntjes in, zoals mijn favoriete dansscène uit de filmgeschiedenis. Of de Vlamingen de Ardennen net zo beklemmend kunnen portretteren moet blijken uit Welp, die dit weekend draait op de Halloween Horror Show.

Hoewel Nederland maar zelden genrefilms aflevert – romantische komedies rond de feestdagen daargelaten – en velen denken dat de Nederlands horrorindustrie ophoudt bij Dick Maas, heeft een groep pioniers, waaronder Jan Doense, de organisator van de Halloween Horror Show, zich gebundeld in productiehuis House of Netherhorror. Dit jaar zag hun eerste wapenfeit het licht in de vorm van De Poel, weliswaar door de Britse regisseur Chris W. Mitchell, maar volledig Nederlands gesproken en met prominente acteurs als Gijs Scholten van Asschat (die meeschreef aan het scenario) en Carine Crutzen in de hoofdrol. Twee gezinnetjes willen de sleur van het stadsleven achterwege laten en gaan op wildkamperen, maar de ongerepte natuur haalt oergevoelens naar boven die beter verborgen hadden kunnen blijven. Anders dan bovenstaande films zit het kwaad van De Poel in de moderne mens zelf en blijkt de beschaving dun en vergankelijk. De film mijdt de overdaad aan effecten die hedendaagse horrorfilms nogal eens de das omdoen en weet met simpele middelen een slimme film af te leveren die hopelijk aan de wieg staat van een bloeiende polderhorrorindustrie.