review
Recensie: Alien: Isolation

Bijna twee jaar na de niet zo goed ontvangen shooter Aliens: Colonial Marines van ontwikkelaar Gearbox is het nu aan studio Creative Assembly om te laten zien hoe creatief ze nou werkelijk zijn. Deze creativiteit proberen ze te bewijzen door de ‘s’ in de titel te schrappen en dus weer enkelvoud te maken. Filmliefhebbers weten wat dit betekent: niet de actiefilm Aliens van regisseur James Cameron, maar de kleinschaligere eerste horrorfilm Alien van Ridley Scott zal de basis vormen. We gaan dus terug naar de oorsprong van de filmserie die niet zo lang geleden door Scott zelf opnieuw werd uitgevonden als Prometheus.

Al vanaf de opening van de game wordt door middel van het 20th Century Fox-logo uit de jaren ’70 duidelijk  dat deze game nostalgie voorop zet. Hoewel het verhaal zich afspeelt in het jaar 2137 is dit zeker niet vormgegeven zoals we ons dit nu zouden voorstellen. Creative Assembly heeft er voor gekozen om de orginele ontwerpen te gebruiken, waardoor de game zich afspeelt in de toekomstvisie van het verleden. Dit betekent niet dat de ruimteschepen gevuld zijn met discoballen en plateauzooldragers met afrokapsel, maar wel voorzien zijn van veel te grote computers en cassettespelers. De manier waarop de originele decors tot in de kleinste details zijn nagemaakt is bewonderenswaardig. Ook de soundtrack is gelijk aan de film en het verhaal bevat de nodige verwijzingen naar de klassieker. Het verhaal draait rond Amanda Ripley, dochter van hoofdpersonage Ellen Ripley (Sigourney Weaver) uit de oorspronkelijke film. Zij probeert de verdwijning van haar moeder op te lossen en moet hiervoor op onderzoek gaan in het Sevestapol-ruimtestation. Al kort na haar aankomst komt zij echter tot de ontdekking dat er een groot moordlustig monster door het station dwaalt.

Zoals de titel al aangeeft draait het de hele game rond de Alien. Deze ‘eindbaas’ is vaak aanwezig maar vormt slechts spaarzaam een echte bedreiging. Zo klinken er vaak verdachte geluiden op een andere verdieping of hoor je het monster lopen terwijl je door ventilatieschachten kruipt. De Alien is ook bij het aanvallen van andere vijanden altijd een factor om rekening mee te houden, teveel lawaai veroorzaken kan er zomaar voor zorgen dat de Alien uit het niets opduikt om zijn kaken te laten zien. Dit alles ziet er geweldig uit; rook- en lichteffecten zorgen voor de nodige sfeer en vooral wanneer de vlammenwerper voor de speler beschikbaar wordt spatten de graphics van het scherm. Zo groot als het contrast tussen de vuurzee en de donkere gangen, zo groot is ook het contrast tussen het spel en de cutscènes. Op de consoles hebben deze te kampen met de nodige framedrops. Dit betekent een erg schokkend beeld: een nogal irritante factor die ervoor zorgt dat het moeilijk is om in het verhaal te komen.

Ook is er helaas een flinke dosis geduld nodig om het spel door te komen. Zo zal de speler soms minutenlang verscholen moeten blijven in een kast of onder een bureau. Wanneer je vervolgens besluit om tevoorschijn te komen en het gaat alsnog mis, moet je soms wel meer dan een half uur opnieuw spelen. Voortgang kan worden opgeslagen door in te klokken, maar de apparaten waarop dit moet gebeuren zijn ergerlijk vaak afwezig. De game wordt hierdoor een sleur met veel herhaling. De game bevat ter afwisseling wel 211 verzamelbare objecten, zoals logs en ID-tags. Hiervan zijn enkel de tien Nostromo-logs de moeite waard, deze zijn afkomstig van het ruimteschip uit de film en zijn ingesproken door de originele acteurs. Verder weet ook dit aspect van het spel niet voldoende te boeien om je naar de eindstreep te trekken. Enkel de echte liefhebbers van het survival-horror-genre of de oorspronkelijk Alien-film zullen dit hele spel met een glimlach kunnen uitspelen.