nieuws
Lords of the Fallen is voor het volk (PC, PS4, XBone)

De vergelijking met Dark Souls is snel gemaakt en volkomen terecht, maar Lords of the Fallen heeft zelf ook iets te bieden, zoals meer pret.

Zoals de trailer laat zien zijn de visuele overeenkomsten met Dark Souls duidelijk: vanuit een third-personperspectief kijk je tegen de rug aan van een mysterieus en onwaarschijnlijk zwaar bepantserd manfiguur in een grauwe fantasysetting. Het voornaamste verschil: Lords of the Fallen slaat een high fantasy-richting in, met vlammen, halfnaakte verleidsters en een hoofdpersoon met een gezicht, in dit geval een bebaarde rauwdouwer, waar Dark Souls gezichtsloos, vervreemdend, minimalistisch en grotesk was. Lords of the Fallen kiest met een populaire esthetiek, met meer magie en spieren (en minder extra ledematen en misvormingen), voor het meest bewandelde pad, de breedste (mannelijke) doelgroep.

Deze overweging komt ook terug in de hack & slash-gameplay, die erg lijkt op Dark Souls, maar een stuk vergeeflijker is. Tijdens een speelsessie werd ons verteld dat het de bedoeling is dat zo min mogelijk spelers uit frustratie hun controller weggooien – een gemoedelijk sentiment, maar het vlakt een hoop van het karakter af waarmee Dark Souls het genre (weer) op de kaart zette. Al valt er iets te zeggen voor de manier waarop Lords of the Fallen de enorme uitdaging van Dark Souls kan populariseren. Het is me goed voor te stellen dat Fallen een hoop meer lol biedt, doordat het niet zo ninjagaidenachtig frustrerend moeilijk is.

Dat wil niet zeggen dat Lords of the Fallen geen uitdaging biedt: gedurende de speelpresentatie had een van de ontwikkelaars de grootste moeite om langs een doorsnee vijand te komen. Met behulp van allerlei potions, genezende spreuken en minder strenge straffen na het doodgaan, wordt de algehele vooruitgang in het spel iets vergemakkelijkt.

Wat de combat betreft: na een keuze uit vier verschillende klassen (van vechtertje tot rogue tot tovenaar) die vooral bepalen hoe snel je je kan voortbewegen en hoeveel schade je doet met een enkele aanval, is het vooral een kunst van ontdekken hoe een vijand verslagen dient te worden terwijl je diens aanvalspatronen herkent. En ondertussen ga je vaak dood en probeer je het opnieuw en opnieuw.

Het is eigenaardig om te zien hoe een man in vermoedelijk meer dan zestig kilo pantser koprollen soepeler uitvoert dan een turnklas. Als een warrior dezelfde mobiliteit houdt als de rogue en daarvoor alleen wat mobiliteit verliest, is het onderscheid in de klassen een stuk minder fundamenteel dan zou kunnen. Maar aan de andere kant, dat is niet waar Lord of the Fallen voor dient.

Nee, Lords of the Fallen is een beeldig en toegankelijker alternatief voor iedereen die Dark Souls wel zag zitten, maar zich liet afschrikken door hoe moeilijk/(mooi) lelijk/vreemd/duister het wel niet is.