review
Recensie: 13 Sins

Zou je meedoen aan een spel waarbij je duizend dollar kunt verdienen voor het doden van een vlieg? De hoofdpersoon van 13 Sins, Elliot (Mark Webber), wordt via een mysterieus telefoontje deze vraag gesteld en komt door de opdracht uit te voeren in een achtbaanrit van moeilijke beslissingen. Het doden van de onschuldige vlieg was nog maar het begin. Hij moet dertien opdrachten uitvoeren, waarmee hij in totaal miljoenen dollars kan verdienen. Zit hij in een televisieshow of is het een bizarre grap? Voor dit hoofdpersonage is de keuze simpel: hij heeft snel veel geld nodig. Elliot is namelijk net ontslagen, gaat een dag later trouwen en krijgt binnenkort een kind.

De premisse van de film is een leuk gegeven. Wie zou er niet een vlieg doodslaan om daarmee veel geld op je bankrekening te ontvangen? Elliot checkt na zijn daad direct op zijn telefoon zijn bankrekening en ziet dat er inderdaad geld is bijgeschreven. Hij besluit het spel van 13 opdrachten aan te gaan. Uiteraard is elke volgende opdracht net een stuk extremer. Al snel moet hij een kind aan het huilen krijgen en doet hij dingen waarmee hij een strafblad opbouwt en zichzelf verplicht alle dertien opdrachten te volbrengen. Want: als hij de dertien opdrachten niet allemaal afmaakt is hij al het opgebouwde geld weer kwijt. Als hij ze wel allemaal volbrengt, wordt ook nog eens zijn strafblad kwijtgescholden. De kracht van de film is dat je als kijker wel kunt meeleven. Hoe ver zou jij zelf gaan; bij welke opdracht zou je zelf stoppen? Elliot komt in een stroomversnelling van twijfel en verandert zichtbaar per opdracht.

Regisseur Daniel Stamm heeft op vaardige wijze dit verhaal in een anderhalf uur durende sneltrein van een film weten te stoppen. Het is opvallend dat de makers wel nog een serieuze boodschap proberen over te brengen. In interviews maakt Stamm duidelijk dat hij wilde aantonen hoe ver de mens voor ‘de Amerikaanse dollar’ gaat. Voor geld kan iedereen in een monster veranderen, was zijn these. Het grote kwaad in deze film is de inhalige ‘1%’, het sinds Occupy in populariteit toegenomen idee dat 1% van het westen zo rijk is, dat ze alle touwtjes in handen hebben. Er wordt in deze film ook meerdere keren letterlijk gesproken over de ‘evil 1%’. Aan het begin van de film wordt Elliot, die voor alles en iedereen zorgt, ontslagen omdat hij niet een verzekeringspolis verkocht die iemand leegzuigt, maar de polis verkocht ‘die zij nodig had’. De arme arbeider tegenover de inhalige 1%.

Deze ondertoon van maatschappijkritiek doet onzinnig aan: daarvoor is het spel van Elliot namelijk te absurd en ongeloofwaardig. Ook de stelling dat iedereen een monster kan worden is al vaker en beter uitgewerkt, zie bijvoorbeeld Das Experiment. De film moet het dan ook hebben van de inventieve opdrachten die Elliot moet uitvoeren en de spanning die erbij komt kijken elke keer dat hij moet ontsnappen van de autoriteiten. Zo leef je mee met Elliot’s ongemak als hij bij zijn eigen ‘rehearsal dinner’ alles kort en klein moet slaan terwijl hij de ‘Internationale’ zingt, zijn hele familie verbijsterd achterlatend. De film wordt ook nooit goor of een echt extreme horror. Het is daarmee geen verkeerde film voor een vrije donderdagavond of met vrienden. Je bent het echter wel weer snel vergeten.