review
Recensie: Guardians of the Galaxy

Alles wat Captain America: The Winter Soldier goed deed, doet Guardians of the Galaxy beter. Het is de vermakelijkste Marvelfilm tot nu toe.

In 1988 staat een jonge Peter Quill aan het sterfbed van zijn moeder. Ze reikt hem haar hand, hij weigert. Gelijk na haar laatste ademtocht stormt hij het ziekenhuis uit, om prompt van de aardkloot geplukt te worden door een ruimteschip. Zo beginnen de onwaarschijnlijke avonturen van de zelfbenoemde ruimtebandiet Star-Lord (Chris Pratt).

In 2014 is Peter Quill/Star-Lord uitgegroeid tot een echte boef. Voor een opdrachtgever steelt hij een bijzondere metalen bol en haalt daarmee de woede op de hals van het halve sterrenstelsel, waaronder de mystieke, blauwe ruimteheerser Ronan (Lee Pace). Met zijn ongezellige ruimteschip zoekt Ronan de bol om de planeet van zijn rivalen van alle leven te ‘zuiveren’. Ronans rechterhand Gamora (een groengeverfde Zoe Saldana) vindt Quill en de bol, tegelijk met de schietgrage wasbeer Rocket (Bradley Cooper) en Groot (Vin Diesel), de bijna-pratende boom, die uit zijn op de premie op Quills naam. Het hele stel wordt gearresteerd en in de ruimtebajes gegooid. Daar besluiten ze om samen te werken en met de welbespraakte stijfkop Drax (Dave Bautista) uit te breken, zodat ze de bol voor miljarden aan ruimtegeld kunnen verpanden.

Wanneer Quill en Co. ontdekken dat Ronan de bol zoekt voor zijn baas Thanos (Josh Brolin), tevens de werkgever van Loki in The Avengers, ziet het veelzijdige vijftal het als hun plicht om Ronan ervan te weerhouden dat hij met de bol een hele planeet uitmoordt, om te beginnen.

De Guardians zijn een uiteenlopend zooitje. Pratt oogt als een ware avonturenheld en krijgt alle ruimte om klunzig te doen, al mist hij in de hele film geen enkel schot. Er wordt veel gejubeld over Pratts hoofdrol en zolang hij mag werken met onzin en anticlimax, zit het wel goed. De rest van de groep is net zo idioot en contactgestoord: Rocket is hebberig en ziet geweld als de voornaamste oplossing van zijn problemen; Drax is wereldvreemd en vat alles wat hem verteld wordt letterlijk op; Gamora is de verplichte stijve hark – gelukkig leert Quill haar dansen. Groot is de lijm van het stel: met zijn eindeloze krachten, geduld en kalmerende manta “I am Groot” (het enige wat hij uit kan brengen) laat hij die doerakken van vrienden het licht zien.

De humor laat nooit op. Constant speelt het script met verwachtingen en conventies, zonder het op zo’n gedwongen zelfbewuste manier te doen als in The Lego Movie, Pratts andere hoofdrol dit jaar. Het is fijn dat regisseur James Gunn de tijd mag nemen om zowel de grappen als de actie effectief in beeld te brengen. Gunn lijkt niet bang om de camera op een bepaald punt te laten rusten om een grap te laten verlopen: neem een scène waarin Rocket zijn ontsnappingsplan uit de doeken doet, terwijl Groot kalm op de achtergrond zijn eigen idee van ontsnappen uitvoert.

Doordat Gunn zichzelf ruimte geeft is ook te zien hoeveel aandacht is uitgegaan aan de aankleding van de sciencefiction, van de kostuums tot de kleurrijke kosmos. Subtiele details en onbeantwoorde implicaties over Quills mysterieuze afkomst en de band met The Avengers verrijken de setting des te meer. Al komen Rocket en Groot net iets te duidelijk uit de computer en onderscheiden de ruimtedames zich vooral met verschillende huidskleuren (opdat we Star Trek nooit vergeten): Guardians of the Galaxy is de mooiste film aller tijden, tot nu toe. Door de fantasievolle en jolige ruimteaanpak vergelijkt Guardians op goede manier met Star Wars.

Niet alles is koek en ei. Guardians of the Galaxy blijft aan Hollywood geketend: de 70’s- en 80’s-soundtrack heeft een plaats in de film, maar lijkt vooral gebruikt als makkelijk herkenbaar, nostalgisch middel. Jackson 5 en David Bowie in de ruimte zijn leuk, maar beroven de setting van een eigen soundtrack en een eigen identiteit. Ook over de hoofdrol van Pratt ben ik in dubio: kan hij wel een film leiden als dit meer vraagt dan alleen komedie? Guardians kiest enigszins de makkelijke route door een hoop spanning met een knipoog te ondermijnen, maar dan rest de vraag of alle ruimteavonturen dan alleen als opzetje dienen voor Pratts punchlines. Het vormt een te groot contrast met alle grootsheid van de ruimteschurken en ruimteveldslagen. En als laatste, zonder te veel te verklappen: offers betekenen weinig als er geen prijs tegenover staat. Niet alleen in Guardians: te vaak gaan personages voor dramatisch effect dood (Kapitein Kirk, Wolverine, zelfs Ted) om later weer tot leven te komen. Dan is het drama gelijk niks meer waard.