review
Recensie: And So It Goes

Is het mogelijk om op late leeftijd alsnog, of eigenlijk wederom, de ware te vinden? Naar aanleiding van deze (door Jack Nicholson gestelde) vraag begon Rob Reiner te werken aan zijn nieuwe film. Scenarist Mark Andrus (As Good As It Gets) werd bij het project gehaald en And So It Goes is het resultaat. Reiner bouwde in de jaren ’80 en ’90 een indrukwekkend CV op met films als When Harry Met Sally, This Is Spinal Tap, The Princess Bride en A Few Good Men, maar het is hem al langere tijd niet meer gelukt om deze successen te evenaren.

Michael Douglas speelt Oren Little, een cynische, chagrijnige en licht racistische – want oude, chagrijnige mensen in films zijn nou eenmaal een beetje racistisch – weduwnaar en makelaar die probeert zijn huis te verkopen, om daarna naar Vermont te kunnen verhuizen en daar zijn laatste dagen te slijten. In de tussentijd woont hij in een appartement in “Little Shangri-La”, een complex waarvan hij de eigenaar is. Hij is niet geliefd bij zijn buren, maar dat kan hem weinig schelen, aangezien hij toch zo snel mogelijk wil vertrekken. De onverwachte verschijning van zijn zoon Luke (Scott Shepherd), een ex-junkie met wie hij geen contact meer heeft, verandert echter alles: Luke moet binnenkort de gevangenis in en zijn vader is de enige die voor zijn 9-jarige dochtertje Sarah (Sterling Jerins) kan zorgen. Oren ziet dit niet zitten, dus noodgedwongen besluit zijn buurvrouw Leah (Diane Keaton) te helpen.

And So It Goes is qua opzet een redelijk simpele en voorspelbare romantische komedie. Qua uitwerking is de film echter veel minder dan dat. Ten eerste ontbreekt het de film aan echt komische momenten. Er zijn zeker pogingen tot humor, maar deze zijn niet geslaagd te noemen, waardoor er geen enkel moment hardop gelachen zal worden. Dit heeft er deels mee te maken dat de film maar geen juiste toon weet te vinden. De humor is een mix van seksgrappen, slapstick, racisme en asociaal gedrag (en een beetje dieronvriendelijkheid). De film is misschien wel bedoeld voor de oudere kijker, maar het is alsnog niet voor te stellen dat die hier wel om moet lachen. Dan is er nog de romantiek: deze is, net als de humor, wel in de film aanwezig, maar gewoon heel slecht uitgewerkt. Vanaf het begin van de film is duidelijk dat Oren en Leah voor elkaar zullen vallen, alleen wordt nooit echt duidelijk waarom dit uiteindelijk ook gebeurt. Hun personages worden namelijk heel slecht gedefinieerd: hun humeur slaat steeds om onduidelijke redenen om en ze reageren soms compleet onlogisch op gebeurtenissen. Zo blijkt een verdrietige Leah er geen problemen mee te hebben dat Oren, in een dronken bui, stiekem haar eten probeert op te eten, waarop Oren haar advies besluit te geven omtrent haar carrière als lounge-zangeres. Een paar scènes later liggen ze samen in bed. De ontwikkeling van het karakter van Oren wordt ook nog eens aangeduid in de vorm van een metafoor: Sarah gaat samen met Leah rupsen verzamelen, die later in vlinders zullen veranderen. In de tussentijd wordt de band tussen Oren en zijn kleindochter ook steeds hechter. Ook dit gebeurt zonder dat hier merkbare redenen voor zijn te vinden. In deze film gebeurt alles vooral omdat het nou eenmaal zo hoort te gebeuren in een romcom.

Gelukkig is Michael Douglas er nog om de boel enigszins bij elkaar te houden, al lukt dit hem maar met mate. Zo nu en dan valt er te merken dat Douglas een goede acteur is, maar hij wordt zwaar beperkt door een zwak script en zwakke dialogen. Zoals eerder gezegd zijn de personages niet duidelijk gedefinieerd, waardoor de acteurs de hele film blijven zoeken naar de juiste toon. Vooral Diane Keaton heeft hier duidelijk moeite mee, waardoor ze soms meer overkomt als Annette Bening in American Beauty dan als de zorgzame, oudere vrouw die ze zou moeten zijn. Wat ook niet meehelpt zijn de dialogen, die vooral uit clichés bestaan en hierdoor niet menselijk overkomen.

And So It Goes is in geen enkel opzicht geslaagd te noemen. De personages zijn slordig, het verhaal is voorspelbaar en toch slecht uitgewerkt, en de dialogen hangen samen van de clichés. Er zijn pogingen tot humor, maar grappig is het allemaal niet. Het is vooral jammer dat het acteertalent van Michael Douglas en Diane Keaton aan films als deze wordt verspild. Hetzelfde geldt voor het regietalent van Rob Reiner. Is het mogelijk om op late leeftijd alsnog, of eigenlijk wederom, succes te vinden? Zo ja, dan moet Reiner nog even blijven zoeken.