review
Recensie: Step Up 5: All In 3D
Conclusie
Cliché, cliché, cliché, maar heerlijk. Iedereen houdt wel van een afgezaagde film op zijn tijd, zeker als deze film een hoop dansspektakel bevat in 3D. Als vijfde in de reeks voldoet ook Step Up 5: All In (3D) weer aan de verwachtingen. Met de terugkeer van vele bekende dansers uit eerdere films is het weer genieten geblazen voor de fervente fans van de Step Up-reeks.De leden van de danscrew ’The Mob’ zijn na hun succes, zoals te zien is in Step Up 4: Miami Heat, verhuisd naar Hollywood om daar hun roem en rijkdom te vinden. Na één succesvolle commercial te hebben gedaan moet de crew van auditie naar auditie om weer aan de bak te kunnen komen. De danswereld blijkt een harde wereld, maar Sean Asa (Ryan Guzman) is vastberaden door te zetten. Zijn crewleden houden het echter voor gezien: na de zoveelste afwijzing vertrekken zij terug naar Miami. Dan verschijnt een spotje op de televisie voor een grootse danswedstrijd in Las Vegas: The Vortex, waar de winnende crew een vaste show in Las Vegas wint. Sean laat deze kans niet aan zich voorbij gaan en gaat op zoek naar een nieuwe crew, o.a. bestaande uit het vertrouwde gezicht Moose (Adam G. Sevani), de koppige Andie (Briana Evigan) en andere dansers die in de vorige films ook verschenen. Wanneer deze nieuwe crew door de voorrondes van de wedstrijd komt, staat Sean opeens oog in oog met zijn oude crew. Is winnen dan alsnog het belangrijkste wat er is?
De verhaallijn van Step Up 5 zit vol met clichés. Niet alleen qua romantiek: zouden de jongen en het meisje elkaar krijgen? Ook de ethiek van de film: is het winnen van een wedstrijd belangrijker dan dansen met mensen om wie je geeft? Daarnaast zit de film vol met de typische verkleedscènes, extreme personages en ook het bijeenrapen van een nieuwe crew is iets wat we al kennen uit vele andere films, in Step Up 5: All in (3D) uitgewerkt op een Blues Brothers-achtige manier. Alle crewleden hebben inmiddels lucratieve baantjes en worden na niet al te veel moeite toch overtuigd om weer te gaan dansen. Desalniettemin krijgt iedere Step Up steeds weer een glimlach op mijn gezicht; noem het een guilty pleasure. Vanaf het moment dat ik als vijftienjarig meisje de eerste Step Up zag was ik al verkocht. Waar de eerste paar films uit de reeks nog een wat ingetogener en intiemer verhaal hadden, pakken ze in deze laatste film volledig uit met een grootse wedstrijd in Vegas. Misschien heeft het te maken met de tijdsgeest, groots is immers nog niet groots genoeg vandaag de dag. Misschien heeft het te maken met dat Step Up de zoveelste blockbuster is. Al met al was de filmliefhebber in mij 112 minuten lang gefrustreerd door alle clichés, maar het vijftienjarige meisje in mij heeft genoten van elke minuut.
