review
Recensie: The Raid 2

In 2011 maakte The Raid: Redemption wereldwijd furore, met zijn spectaculaire en bikkelharde vechtscènes. De film mengde elementen van Indonesische martial arts (pencak silat), survival-horror en politiethrillers. Het verhaal had weinig om het lijf en het acteerwerk was niet opmerkelijk, maar de choreografie en het realisme maakten de film tot één van de betere actiefilms van de afgelopen jaren. Een kleine drie jaar later is regisseur Gareth Evans terug met het vervolg.

The Raid 2 begint vlak na de gebeurtenissen uit The Raid: Redemption. Rama (Iko Uwais) gaat undercover bij een grote maffiabaas om achter de namen van corrupte agenten te komen en om bewijs tegen hen te verzamelen. Qua verhaal is deze film al meteen ambitieuzer dan zijn voorganger, wat ook te merken valt aan de speelduur: The Raid 2 duurt bijna een uur langer. Dit is niet het enige waarbij Evans het grootser heeft aangepakt. Het camerawerk is een stuk stijlvoller. In het vorige deel was het camerawerk onopmerkelijk, maar Evans heeft nu duidelijk gekeken naar het werk van Nicholas Winding Refn, met name Only God Forgives. Dit resulteert in mooie, strakke, sfeervolle shots, die een sterk contrast vormen met de vechtscènes. Ook de soundtrack is verbeterd: naast de up-tempo ritmes is er nu ook klassieke muziek te horen. In combinatie met het camerawerk en de choreografie, zorgt deze muziek ervoor dat de gevechten een balletachtige kwaliteit hebben, zoals de legendarische vechtscènes van Bruce Lee.

De vechtscènes zijn, laten we eerlijk zijn, sowieso waar het in deze film allemaal om draait. En deze zijn wederom uitzonderlijk goed: Choreografen Iko Uwais en Yayan Ruhian worden nog meer uitgedaagd, en het resultaat mag er wezen. Gevechten in onder andere een wc-hokje, een metro en op de achterbank van een auto zijn inventief en een genot om naar te kijken. De film is ook een stuk speelser, waardoor sommige gevechten doen denken aan Kill Bill, alleen net iets minder over the top. Het is vanzelfsprekend dat je personages als “Hammer Girl” en haar broer “Baseball Bat Man” (raad eens waar zij mee vechten) niet te serieus moet nemen, maar vooral de scènes met Hammer Girl behoren tot de absolute hoogtepunten van de film. Ook de climax, een sequentie die duidelijk gebaseerd is op Game of Death van Bruce Lee, laat je bijna ademloos achter. Interessant is hoe Evans duidelijk elementen en clichès van andere films overneemt, zonder dat dit stoort. Hij weet zijn invloeden goed te verwerken en zo zijn film, of in ieder geval de vechtscènes, een eigen karakter en eigen stijl te geven.

Helaas lukt het bij de personages beduidend minder om ze een eigen karakter mee te geven. De meesten blijven karikaturen van het soort personages dat je in politie/maffia-thrillers tegenkomt. Dit stoort niet – het draait immers om de gevechten – maar het is toch zonde. Hieruit blijkt dat Evans beter is in het neerzetten van gevechten, dan in het neerzetten van een verhaal met uitgewerkte personages. Hierbij wordt hij niet geholpen door het matige acteertalent van Iko Uwais. Hij is een prima vechter en choreograaf, maar als acteur schiet hij tekort, waardoor de gelaagdheid die de hoofdpersoon zou moeten hebben, helaas verloren gaat. Ook zijn er de spaarzame momenten dat de film bruter is dan nodig, waardoor de opwinding plaats maakt voor walging. Als minpunt is dit een beetje dubieus (waarom is realisme alleen goed als het vermakelijk is?), maar op deze momenten gaat de film aan zijn doel voorbij.

Ondanks de tekortkomingen is The Raid 2 een overweldigend spektakelstuk, die je trillend van de adrenaline achterlaat. Gareth Evans heeft goed op de elementen van Redemption voortgebouwd en een vervolg neergezet dat grootser, stijlvoller en (nog) bruter is. Ondanks dat het soms ontbreekt aan het talent, zowel bij de regie als bij de acteurs, om de ambities helemaal waar te maken, is The Raid 2 een actiefilm/thriller die zijn weerga niet kent. Het is één van de beste actiefilms van het jaar, en mogelijk ook de komende jaren.