review
Recensie: Transformers: Age of Extinction

Al het leven op aarde is 65 miljoen jaar geleden niet uitgeroeid door een meteoriet, maar door buitenaardse wezens. Dit werd gedaan met een zogenaamde “Seed”, waarbij alles wat de explosie aanraakte veranderde in metaal. De exacte reden onthult Age of Extinction nooit; het belang voor de film evenmin, behalve dat we getrakteerd worden op enkele prachtige scènes. Zo zijn buitenaardse wezens nou eenmaal en dat is prima voor een film zoals Age of Extinction. Terug in de toekomst is het vier jaar geleden dat de allesverwoestende veldslag tussen Decepticons en Autobots plaatsvond in Chicago. CIA-specialist Harrold Attinger (Kelsey Grammer) is aangesteld om de laatste kwaadaardige Transformers op te sporen en te vernietigen, maar hij discrimineert niet tussen zijn oude bondgenoten de Autobots en de vijandige Decepticons. Logischerwijs laten de Autobots zich niet meer zien. De rechtsdienaars hebben de handen inééngesloten met de intergalactische schurk Lockdown (Mark Ryan), wiens uiterlijk weinig te raden laat over zijn werkelijke motieven. Lockdown wil de Autobots en in ruil daarvoor krijgt de CIA een Seed, waarmee ze samen met Joshua Joyce (Stanley Tucci), hoofd van het hippe technologiebedrijf KSI, hun eigen Transformers met oude onderdelen van de Decepticons verder kunnen bouwen. Het hele experiment dreigt te mislukken in een groot Frankensteinfiasco waarbij Megatron dreigt terug te keren. Alleen zijn Joshua en de CIA zich daar niet van bewust.

Ondertussen vindt mislukte uitvinder Cade Yeager (Mark Wahlberg) een wrak van een vrachtwagen, die hij gaat opknappen om wat bij te verdienen. Cade is echter uitvinder in de geest van Willie Wortel en Semafoor en maakt uitvindingen die leuk zijn voor tekenfilms maar niet echt om je brood mee te verdienen. Met het geld wil hij de studie van zijn dochter Tessa (Nicola Peltz) betalen. Cade is zo’n vader die álleen zegt dat hij het niet goedvindt dat zijn dochter in nietsverhullende hotpants loopt, maar ondertussen haar wel verbiedt vriendjes te hebben. De vrachtwagen blijkt natuurlijk Optimus Prime (Peter Cullen) te zijn en de CIA zwermt binnen enkele seconden om Cades huis als bijen om honing. Vanaf dan is het vooral een hoop geschiet, met af en toe een onnodig zijpaadje om tussendoor nog wat extra emotionele lading aan de personages te geven. Het is een verhaal dat van hak op tak gaat en enkel ten dienste staat om zoveel mogelijk beukende robots op het scherm te krijgen.

Bay lijkt soms wel wat te hebben aangetrokken van de kritiek op zijn matige plot- en personageontwikkeling in voorgaande delen. Toch maakt hij ook deze keer weer geen mensen van zijn personages, maar geeft hij ze enkel wat slechte eigenschappen: Cade kan niet voor zichzelf zorgen, zijn assistent Lucas (T.J. Miller) is een naïeve domoor, CIA-agent Harrold is gekrenkt door te weinig erkenning en zo verder. Het is behoorlijk storend om als gezelschap non-personen zoals Optimus Prime en alle andere Transformers te hebben. Het mooiste zijn nog wel de personages naar wie na hun eerste uitlijning op kladpapier nooit meer is omgekeken zoals de Aziatische Transformer die in haiku’s spreekt en CIA-schurk James (Titus Welliver) die geweldige oneliners opdreunt zoals “Mijn gezicht is mijn opsporingsbevel”. Op een raar bewonderenswaardige manier is alles in Bays wereld karikaturaal, want zo kan bijvoorbeeld elke Aziaat kungfu.

De vernieuwing van de cast heeft eveneens weinig opgeleverd. Mark Wahlberg speelt weer Mark Wahlberg, maar dat nog altijd liever dan Shia LeBeouf. De personages hebben zo weinig om het lijf dat er ook niet meer van gemaakt kan worden. Ze vervullen in ieder geval prima de rol die van hun verwacht wordt en de film blijft in beweging. Alleen Stanley Tucci maakt meer van zijn rol. Het is een grappig, interessant en als enig personage gelaagd figuur. Bay had er beter aan gedaan om alles rondom uitdieping van zijn personages weg te snijden en zo de filmduur wat terug te brengen. Nu probeert Bay de ware aard van Age of Extinction krampachtig te verhullen op een averechtse manier: het is overduidelijk een spektakelfilm. Dat geeft helemaal niks, maar een zoutloos compromis maakt zowel de fans als de filmliefhebbers boos.

Ik denk dat het zien van machinegeweergeratel, explosies en buitenaardse schepen die lazers afvuren ongeveer zo werkt als het drinken van grapefruitsap. Eerst wringt je gezicht zich nog samen, maar na een tijdje blijft deze in de plooi. De enorme overstimulering voegt op een gegeven moment niks meer toe. Drie uur Age of Extinction maakte mij compleet apathisch voor geweld. De camera is constant in beweging: het is allemaal druk en bombastisch. Na de zoveelste epische explosie kan zelfs een containerschip dat uit de lucht neerstort op Hongkong weinig losmaken. Wat maakt de ene explosie beter dan de andere? Moet de grond elke keer exploderen als Optimus Prime erop slaat? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat de actie zo onbeduidend is dat alle verwondering wegebt. Even daargelaten dat de eerste tien minuten en ook een scène op duizelingwekkende hoogte wel echt subliem zijn weergegeven, en écht bewonderingswaardig zijn in IMAX, richt de film zich te veel op CGI-spektakel. De aanwezigheid van de Dinobots vat goed samen wat er mis is met Age of Extinction: ze zien er gelikt uit, hun aandeel in de gevechten spectaculair, maar de reden waarom ze opeens komen opdraven is compleet onduidelijk. Age of Extinction is alleen weggelegd voor een publiek dat plotgaten prima vindt, dat smult van explosies, dat af en toe een film wil kijken om “gewoon even te ontspannen”. Ik behoor daar helaas niet meer toe en als zout in de wonden toe is het budget ook nog eens het BNP van eilandstaat. Stel je voor wat we daar nog meer mee hadden kunnen maken.