review
Recensie: Knight of the Dead

Het is zo’n goede combinatie dat het raar is dat niemand anders er nog op is gekomen: zombies en ridders. Met een beetje fantasie kunnen daar geweldige dingen uit ontstaan. Knight of the Dead is niet dat geweldige ding geworden. Ten tijde van de Zwarte Dood is een groepje ridders met priester op de vlucht door een in en in grijs Engeland. Ze proberen te ontkomen aan hun achtervolgers. Het noodlot slaat toe voor beiden wanneer ze zich begeven op vervloekt land, waar de doden herrezen zijn als zombies. Een andere groep is letterlijk mijn best mogelijk beschrijving voor de achtervolgers, want wie ze zijn of waarom ze achter onze helden aanzitten wordt nooit echt duidelijk. De hoofdpersonen komen er niet veel beter vanaf. Hun namen zijn makkelijk te vergeten en hun daden weinig betekenisvol. De priester maakt wat Bijbelverwijzingen; de man met de grote bijl slaat een zombie in tweeën; de kung fu-ridder trapt flink in het rond en de heks waarschuwt voor het hiernamaals. Eén voor één worden ze door de zombies gekeeld tot er nog maar een handjevol over is. De vraag of ze hun doel weten te bereiken is echter compleet irrelevant. Ik denk dat niemand weet wat dat is, zelfs regisseur Mark Atkins niet.

Atkins heeft meerdere films geregisseerd onder de banier van filmstudio The Asylum, een filmstudio die vooral namaakfilms uitbrengt. Dit met de hoop dat opa en oma tijdens het kopen van kerstcadeaus deze verwarren met hun superieure origineel. Atkins droeg hier aan bij met titels zoals Battle of Los Angeles (2011) en Jack the Giant Killer (2013), schaamteloze kopieën van respectievelijk Battle Los Angeles (2011) en Jack the Giant Slayer (2013). Allesbehalve nobel werk en het komt verdacht dicht in de buurt van oplichterij. Het lijkt mij dat je na dit jatwerk staat te trappelen om eindelijk je eigen race te rijden. Atkins doet dat met Knight of the Dead. Dat hij veel kan met beperkte middelen blijkt uit alles. Het acteerwerk is middelmatig, maar Atkins heeft zijn acteurs goed uitgezocht op de gedrongen gezichten die je in dat tijdsbeeld verwacht; de locaties zijn buitengewoon fraai en een visitekaartje voor Wales; zijn zombies doen denken aan de minimaal opgemaakte zombies van zombiegrootvader George A. Romero en hoewel het grijs misschien iets teveel van het goede is stel ik mij de middeleeuwen ook redelijk kleurloos voor. De beste man kan alleen op eigen houtje totaal geen verhaal verzinnen.

De film is overgeleverd aan zijn actiescènes. Die spreken voor zich, maar zijn eigenlijk nooit echt spannend of geweldig gechoreografeerd. Het lijkt meer op een groepje fanatieke LARP-ers die het opnemen tegen de geschminkte vrienden van Atkins. We zijn de stille getuigen van een dagje lekker ravotten in de bossen van Wales. Daar is gelukkig helemaal niks ergs aan. Niet elke film kan acteerwerk hebben dat tot tranen toe ontroert of een verhaal hebben dat aanzet tot nadenken over de eigen keuzes in het leven. Dat hoeft ook niet, soms heb je ook gewoon zin om op de bank neer te ploffen en te zien hoe zombies hun hersenpan ingehakt krijgen op zijn middeleeuws. Knight of the Dead doet nou net dat (en dan ook echt alleen dat).