review
Recensie: Das Wochenende

Tegenwoordig wordt de Rote Armee Fraktion beschouwd als een groep verveelde rijkeluiskindertjes die gedurende de jaren zeventig in naam van het antifascisme met terreurdaden het ene na het andere onschuldige slachtoffer maakten. Slechts een enkeling gelooft tegenwoordig nog dat hun methodiek iets constructiefs heeft bijgedragen. Zo’n enkeling is Jens (Sebastian Koch), die met geweld streed voor een wereld zonder uitbuiting. Veel verder dan dat bijzinnetje wordt het RAF-gedachtegoed in Das Wochenende niet uitgediept. Dat is ook niet per se nodig, want de film van Nina Grosse lijkt eerder te gaan over de breuk en de eventuele hereniging met het verleden dan over dit verleden zelf. Alle pogingen om rond dit thema een interessante film te maken slaan echter de plank mis.

Voormalig RAF-terrorist Jens komt na achttien jaar vervroegd vrij uit de gevangenis. Zijn zus Tina (Barbara Auer) heeft haar pied-à-terre in het bos ter beschikking gesteld om Jens een hartelijk welkom te heten. Jens’ ex-vriendin Inga (Katja Riemann) en haar nieuwe man Ulrich (Tobias Moretti) zijn uitgenodigd, al heeft Inga haar bedenkingen. Tijdens een decadent etentje provoceert Ulrich Jens, die nog steeds gelooft in een socialistische heilstaat en geen berouw lijkt te hebben van de aanslag die hem in de gevangenis heeft doen belanden. De onbeantwoorde vraag blijft: wie heeft hem destijds verraden? De spanning wordt nog groter als Doro (Elisa Schlott), de puberende dochter van Ulrich en Inga, langswipt en zij op haar beurt Gregor (Robert Gwisdek), de zoon van Jens en Inga, oppiept. Jens heeft de relatie met zijn zoon en Inga opgegeven voor zijn hogere ideaal en wordt daarom veracht door Gregor. Niemand lijkt echter bereid om ook maar een duimbreed toe te geven aan de ander.

Das Wochenende, naar het gelijknamige boek van Bernhard Schlink, behandelt interessante thema’s zoals de sluimerende spoken uit het verleden, het verlies van onschuld en idealisme of hoe utopisch denken iemand van zijn naaste omgeving kan vervreemden. Dit gebeurt echter op dusdanig fletse wijze dat elke vorm van loutering of reflectie wegblijft. Regisseur en scenarist Nina Grosse heeft een sterrencast weten te strikken, maar de personages zijn in haar adaptatie net zo onsubtiel geworden als de neerwaardse arpeggio’s in de soundtrack van Stephan Will. Alle mannen zijn vooringenomen kwallen, alle vrouwen sip kijkende twijfelaars. De film is een grote – en niet al te spannend geschreven – dialoog, soms onderbroken door landschapsshots, alsof Grosse wil bewijzen dat ze wel degelijk een visueel filmster is. De interpersoonlijke spanning komt op het scherm slechts zeer zelden over. Misschien was een toneeladaptatie een beter idee.