review
Recensie: 22 Jump Street

The Lego Movie, tevens geregisseerd door Phil Lord en Christopher Miller, deed hetzelfde: met allerlei zelfbewuste grapjes de clichés in je eigen film aanwijzen. “Ha ha” zeggen ze dan, “kijk eens hoe typisch ons plot is. En wat een karikaturen onze personages zijn. En hoe afgezaagd onze romantiek.” Hollywood heeft zijn eigen traditie genoeg doorgrond om er de spot mee te drijven, maar heeft vervolgens te weinig inzicht om er iets aan te veranderen. The Lego Movie gebruikte alsnog dezelfde formules, archetypen en spanningsbogen die op de hak genomen worden. Alleen omdat het grappig en ‘ironisch’ bedoeld zou zijn, is het goed.

Zo ook 22 Jump Street. De film steekt niet onder stoelen of banken dat het een typisch vervolg is op de remake uit 2012 (een aanrader). Integendeel: het is een van de meest prominente, terugkerende grappen in de film.

Agenten Schmidt (Jonah Hill) en Jenko (Channing Tatum) verkassen van hun succesvolle anti-drugsproject uit de eerste film naar een hoofdkwartier aan de overkant van de straat, met het toevallige huisnummer 22. Zoals in de vorige film al aangekondigd werd gaan Schmidt en Jenko wederom undercover als studenten, maar ditmaal een graadje hoger op de universiteit. Een donker meisje (‘wat origineel’, wordt er in de film gezegd. ‘Een zwart slachtoffer’.) zou na een zware trip aan de nieuwe drug WhyPhy (“Work Hard? Yes. Play Hard? Yes.”) van een dak haar dood tegemoet gesprongen zijn.

Als de eerste film over het bloesemen van de relatie tussen Schmidt en Jenko ging, worden de twee ditmaal geconfronteerd met hun verschillen. Hill speelt de neurotische en aanhankelijke Schmidt vaardiger dan Tatum zijn Jenko speelt, maar de knuffelbare Tatum heeft charisma te over. Houdt hun relatie stand? In een paar grappige scènes ontvouwt zich een doorsnee liefdesverhaal tussen het stel, met als verschil dat het woord “relatie” wordt vervangen door “politieonderzoek”. Het resulteert in een warme, intieme verhouding tussen Hill en Tatum, die elkaar juist door hun verschillen perfect aanvullen. Al hebben ze dat aanvankelijk niet door, zeker niet wanneer Jenko bevriend raakt met een rugbyer genaamd Zook (Wyatt Russell), die als twee druppels water op Jenko lijkt. Schmidt voelt zich gepasseerd door de onmiddellijke chemie tussen zijn partner en diens nieuwe BFF.

Over het algemeen worden college movie-clichés vermeden. De frat houses, de Jocks en de nerdige kunstkliek zijn intact gebleven, maar zijn verplaatst naar het nu. Het taalgebruik is vernieuwd, evenals het social media- en drugsgebruik en kleden als Kool A.D. lijkt het toppunt van cool te zijn.

Deze werkverhouding tussen de twee hoofdpersonen is dus niet veel meer dan een doodgewoon romantisch plot, maar dan met een homo-erotische lading. Tatum volgt zelfs een vak Inleiding in de menselijke seksualiteit, waardoor hij zijn homo-onvriendelijke taalgebruik heroverweegt.

Je zou denken hé, wat leuk, een Hollywoodfilm met een geëmancipeerde insteek, maar 22 Jump Street voegt daad niet bij woord. Van de twee vrouwelijke personages, beiden bijrollen, speelt de ene de seksueel beschikbare dochter (de bloedmooie Amber Stevens) van politiechef Dickson (Ice Cube). Er zit een pijnlijke scène in de film waarin duidelijk wordt aan het halve politiecorps dat Schmidt met ‘de dochter van de chef heeft geneukt’. Al werd er flink wat gelachen in de zaal, de vrouw naast me vond het minder grappig. Als een film meer gelijkheid en bewustzijn wil introduceren, helpt het als de vrouwelijke rollen niet zo immens ondervertegenwoordigd zijn en ondergeschikt aan de mannelijke personages in de film.

Dat is gelijk het beste voorbeeld van wat 22 Jump Street vergeet. Je kan wel leuk doen over het maken van een typisch en onvermijdelijk vervolg, maar desalniettemin is 22 Jump Street een typisch en onvermijdelijk vervolg, dat nog steeds verwacht dat je geld neertelt voor een kaartje. Op zich is het een grappige film met twee leuke hoofdrollen en leuke details, maar zeggen en doen zijn twee verschillende dingen.