review
Recensie: Walk of Shame

Verlaten worden door je verloofde en daarna te horen krijgen dat je droombaan naar iemand anders zal gaan. Dit overkomt nieuwslezeres Meghan Mills (Elizabeth Banks) in Walk of Shame. Als ze de ochtend daarna, na een avondje stappen, wakker wordt in het bed van knappe barman/schrijver Gordon (James Marsden), krijgt ze een berichtje dat ze de baan alsnog kan krijgen. Wat volgt is een lange tocht naar haar werk met de ene na de andere tegenslag, die het verstand te boven gaat.

Deze tocht is best vermakelijk. Dit zal voor de meeste mensen het belangrijkste zijn, en in dit opzicht is deze film tenminste lichtelijk geslaagd. Het is allemaal niet memorabel, maar je zult je niet vervelen gedurende de 90 minuten die deze film duurt. Dit geldt ook voor het acteerwerk: in rom-coms als deze verwacht je geen geweldige acteerprestaties, maar Banks, Marsden, en de rest de cast doen in ieder geval hun uiterste best om er iets moois van te maken. Met name het spel tussen Banks en Marsden is prima, en er is een duidelijke chemie te zien tussen de twee. Misschien geen geweldige film dus, maar alsnog leuk met prima werk van de hoofdrolspelers.

Tot zover de goede punten, want wat zijn er toch veel problemen met deze film. Ten eerste is het allemaal nogal ongeloofwaardig. De film is een verzameling aan gebeurtenissen en misverstanden die allemaal makkelijk hadden kunnen worden opgelost als de personages wat beter naar elkaar zouden luisteren, minder naïef waren geweest of gewoon wat menselijker. Sowieso waren veel problemen voorkomen als het hoofdpersonage gewoon de tijd had genomen om haar situatie aan iemand uit te leggen. Hier valt echter nog wel te leven; het is immers maar een film. Maar er zijn meer problemen te vinden in het script. Zo wordt het principe van ‘show, don’t tell’ soms nogal slordig aan de kant geschoven en zijn de dialogen niet altijd even overtuigend. Vooral het vele, overbodige gebruik van ‘fuck’ komt vooral over als een poging om net zo ‘cool’ te zijn als The Hangover.

Als laatste, en absoluut het meest kwalijke, is er de verschrikkelijke manier waarop deze film met stereotypes en beeldvorming omgaat. Voorbeeldje: de eerste drie zwarte mannen die voorbijkomen in de film zijn drugsdealers, waarvan er eentje stoned is (Pookie), eentje gigantisch en dreigend (Hulk) en eentje nogal onwetend (Scrilla). Hun aandeel in de film eindigt in een schietpartij met een gang van Latino drugsdealers, waarna Pookie nog wat van zijn eigen cocaïne meegeeft aan het hoofdpersonage. Dan zijn er ook nog de chagrijnige politiecommissaris (Ice Cube in 21 Jump Street, iemand?) en de ‘sassy’ buschauffeur die Meghan uit haar bus gooit, omdat ze denkt dat Meghan een crackhoer is. Verder komen er ook nog, onder andere, een perverse, seksistische, Oost-Europese taxichauffeur voorbij en orthodoxe Joden die Meghan van hun synagoge wegjagen, waarbij termen als ‘heks’ worden geroepen. Deze personages worden, met uitzondering van de politiecommissaris, allemaal verbonden door het feit dat ze na één blik al denken dat Meghan een prostituee is, puur gebaseerd op de jurk (“slutty dress”) die ze draagt. Meghan legt zich ook redelijk makkelijk bij dit gegeven neer.

Het is simpelweg beledigend hoe kortzichtig deze film zowel zijn personages als zijn publiek inschat. Natuurlijk proberen ze dit goed te praten door Meghan aan het einde van de film de moraal van het verhaal te laten verkondigen, waarin ze zich beklaagd over hoe mensen haar veroordeelden in haar tocht en over de oneerlijke eisen die aan haar worden gesteld om haar droombaan te verkrijgen, maar dit doet weinig af aan het feit dat de film gevuld is met schaamteloze stereotypes. Uiteindelijk zat er maar eentje bij waar ik me in kon vinden: schrijvers zijn sexy.