review
Recensie: Parts of a Family
Conclusie
Parts of a Family neemt je op ongelofelijke wijze mee in het leven van twee onbekende mensen. Een oud stel wordt vastgelegd door hun zoon, wat de film intiem en ontroerend maakt. Door de openhartigheid van het stel, maar vooral ook door de onderliggende toon van de film, blijven Gina en Gonazalo geen onbekenden. Ze vertellen over hun leven en de wrok die tussen hen bestaat is tastbaar door het krachtige werk van de documentairemaker. Documentaires over onderwerpen op microniveau hebben altijd mijn voorkeur, waarbij Parts of a Family mijn nieuwe favoriet is. Vanaf 22 mei is de film te zien in verschillende filmhuizen, mis het niet.Parts of a Family is portret van twee ouders, gefilmd en geregisseerd door hun eigen zoon. Deze familieband maakt de documentaire zo intiem, ongemakkelijk en bovenal ontroerend. De Mexicaanse documentairemaker Diego Gutiérrez toont hiermee een oprecht verhaal over twee geliefden die volledig uit elkaar zijn gegroeid. Een terechte winnaar van het Gouden Kalf voor beste documentaire in 2013. De documentaire toont Gonzalo en Gina Gutiérrez, een oud stel dat samen in een grote villa aan de rand van Mexico City woont. De twee zijn vijftig jaar geleden getrouwd, na een relatie van slechts twee maanden. Na hun trouwen ontwikkelde Gonzalo een carrière als arts en bleef Gina bleef thuis om te zorgen voor het huishouden en de drie kinderen. Inmiddels zijn de kinderen het huis uit en is Gonzalo met pensioen. Gonzalo vult zijn dagen tegenwoordig voornamelijk met schrijven en wandelen, terwijl Gina zich druk maakt over alles in het huishouden. De twee leven volledig langs elkaar heen in het grote huis; ieder heeft zelfs een eigen slaapkamer. Tegen hun zoon vertellen de ouders openhartig over elkaar. Gina lijkt voornamelijk moe en boos. Gonzalo sluit haar volledig uit zijn leven en dat drijft haar tot wanhoop. Gonzalo vermaakt zich wel, maar vindt dat zijn vrouw niet altijd zo nerveus moet doen en praat met een lacherige onverschilligheid over haar.
De spanningen tussen de twee oude mensen worden door hun zoon prachtig weergegeven. Gonzalo en Gina komen nauwelijks samen in beeld. Gonzalo praat luchtig over de situatie, hij maakt veel grapjes en geniet zichtbaar van de belangstelling van zijn zoon en camera. Na weinig aandringen van zoonlief zingt hij de camera bijvoorbeeld maar wat graag toe. Op zijn tachtigste verjaardag wil hij een parachutesprong maken. Gina is het tegenovergestelde, ze durft het landgoed niet goed te verlaten en zou graag meer aandacht van haar man krijgen. De splitscreens met Gina op de ene helft en Gonzalo op de andere tonen de onderliggende wrok en het langs elkaar heen leven van het stel. De monologen van de twee worden getoond in ver ingezoomde close-ups, zodat het geheel nog intiemer wordt. Deze close-ups worden afgewisseld met shots van het interieur van de villa en het met muren en prikkeldraad omringde landgoed. Het toont de gevangenis van het stel in hun eigen leven en omgeving.
