review
Recensie: Stillwave (EP)
Conclusie
Stillwave kan terecht een band genoemd worden die internationale allures kan waarmaken. De band biedt geen ruimte om een individu boven de rest te plaatsen, want alledrie de spelers krijgen de kans om hun muziek dermate aan te vullen met een dosis creativiteit. De band is misschien niet origineel, maar verrast door hun muziek de juiste twist mee te geven.Stillwave hoeft niet vergeleken te worden, aldus Pim in zijn uitgebreide column. Welnu, hun tweede ep – zonder vergelijking.
Interpol, The National en Slowdive: zomaar wat namen waarmee de heren geassocieerd worden. Niet nodig, maar wie zijn de heren van Stillwave? Drie Nederlanders afkomstig uit studentenstad Utrecht. Sinds 2012 hebben ze grote ambities, want Michaël van Putten, Marcel Jongejan en Adriaan Hogervorst willen internationaal doorbreken. Ze touren door onder andere Engeland om meer naamsbekendheid. Logisch dat internationale muziekblogs hun lezers willen wijsmaken dat Stillwave net klinkt als eender genoemde grootheden.
“Het geluid is een rauwe en oprechte mix van alternative, new wave en post-punk.”, aldus de beschrijving vanuit het promotiebureau.
Terechte conclusie, maar nog vrij onduidelijk. Er ontbreekt namelijk een zeer belangrijk gegeven: Stillwave weet op het juiste moment de juiste tonen aan te slaan. Enerzijds klinkt de muziek van hun gelijknamige EP ruw en hard, anderzijds zijn de drie heren ontzettend melodieus. Ik moet Pim gelijk geven dat de korte drumpauze, voorafgaand aan ruim twee minuten gitaarvoorspel, in ‘Modes of Transport’ een meesterslag is. Wat hier bij aangevuld moet worden is dat de tweede stem van in het nummer de donkere diepe stem van Jongejan complementeert en zo het nummer opzwepend maakt. Van Puttens gitaarspel komt het sterkst naar voren op ‘House+Tree+Beast’, waarbij dezelfde donkere stem als een rockopera het nummer verheft. Het elektronische randje na ruim twee minuten sluit het nummer in een compleet andere stijl af, maar voert tevens het gehele nummer de basis waar naartoe gewerkt wordt.
De band vormt een echte drie-eenheid, wat vooral te merken is in hoe ze elkaar aanvullen. De nummers worden in alle voorzichtigheid opgebouwd, maar hebben tevens een gedurfde en creatieve insteek. Het is de kracht van Stillwave, want op deze manier bereikt de band met elk nummer een climax als eindresultaat. Het geldt vooral voor het relatief rustige ‘Rich Ones’, waar de bas en drums toewerken naar de gitaar, en het ruige ‘Callow’, waar hetzelfde in omgekeerde volgorde wordt uitgevoerd. De nummers vervelen op deze manier geen seconde en elk nummer brengt een bepaald geluid met zich mee dat onverwachts ingezet wordt, maar waarvan je zegt: dit maakt het nummer compleet.
