nieuws
Recensie: La Bande à Picasso

De bekende 20e eeuwse kunstenaar Pablo Picasso afgeschilderd als antiheld in het verhaal van zijn eigen geschiedenis: regisseur Fernando Colomo deed het in zijn nieuwste film La Bande à Picasso.

Rond 1904 deelt Picasso een atelier met George Braque. Hij heeft een groep om zich heen gevormd bestaande uit schrijver Guillaume Apollinaire, dichter Max Jacob, zijn muze/partner Fernande Olivier en avonturier Géry Pieret, die ontdekte dat het stelen van bustes uit het Louvre geen uitdaging bleek. Deze op waarheid gebaseerde geschiedenis van Picasso was voor regisseur Fernando Colomo een reden een film over dit onderwerp te maken. Het verhaal berust op de daadwerkelijke geschiedenis, maar de regisseur heeft het in de vorm van een (deels) fictieve komedie gegoten. De overgang naar Picasso’s roze periode staat centraal in de film, evenals de overgang naar kubisme. Dit wordt vooral weergegeven door het totstandkomen van zijn bekende werk Les Demoiselles d’Avignon.

La Bande à Picasso wordt getoond in een cirkelvertelling. In het begin van de film wordt de arrestatie van Guillaume Apollinaire getoond: hij wordt ervan beschuldigd het bekende Mona Lisa uit het Louvre gestolen te hebben. Na de arrestatie gaat het verhaal een jaar terug in de tijd. Picasso en zijn vrienden zijn dan nog voornamelijk bezig met het stelen van portemonnees, het overleven met weinig geld en het werven van voorschotten voor Picasso’s werken. Het groepje vrienden deelt met elkaar en steunt elkaar. Gedurende het jaar voor de arrestatie geniet Picasso groeiende successen. Plots is hij dan ook samen met Fernande Olivier verhuisd van een simpel atelier naar een mooi appartement met dienstmeisje. De vriendschap van het gezelschap komt aan een zijden draadje te hangen door de arrestatie van Apollinaire.

Regisseur Colomo gebruikte voor de film het echte leven van Picasso ter inspiratie. De geschiedenis leert dat wanneer Picasso steeds meer succes kreeg, hij daar alsmaar meer vrienden voor moest inleveren. Regisseur Fernande Colomo ziet het personage Picasso als de antiheld van de film: zijn sympathie ligt in het verhaal meer bij Apollinaire. Dit komt echter niet zo uit de verf, voornamelijk doordat het verhaal getoond wordt als een luchtige komedie en door de casting van de aandoenlijke Picasso.

Dit verhaal uit het leven van Picasso had een mooie film op kunnen leveren, vol met kunst, de waarde van vriendschap en het tonen van de geschiedenis waarin het verhaal zich afspeelt. Ook is het duidelijk wat de regisseur met de film probeerde. Naar mijn idee is de uitvoering echter teleurstellend. In de film zitten veel mooie shots, geheel in de stijl van de schilderkunst uit de 20e eeuw. Ook wordt verwezen naar andere kunstvormen die in die tijd opkwamen, zo bevat de film een shot met een trein die op het publiek af lijkt te komen. Dit is een mogelijke verwijzing naar het begin van de film, waarbij een korte film, gedateerd uit 1896, over de aankomst van een trein die een legende heeft doen ontstaan. Deze legende verhaalt over het publiek dat tijdens de film de trein op zich af zag komen en uit angst massaal wegdook, omdat het zo reëel op het publiek overkwam.

De film bevat dus leuke aspecten, maar is desondanks niet prikkelend. Er wordt veel gespeeld met belichting en kleur, maar met het onfunctioneel wisselen van kleur naar zwart-wit als dieptepunt. Een trend die mogelijk is ontstaan na het succes van de film The Artist (Hazanavicius, 2011). Daarnaast wordt de toon van de luchtige komedie benadrukt door de klungelige beeldovergangen, zoals dat enkel in oude slapstickfilms voorkomt. De film is echter niet echt grappig en de onderwerpen die aan bod komen ook niet. De waarde van vriendschap, de tol van het succes en de kunstgeschiedenis vragen allemaal om een serieuzere invalshoek. De slapsticktoon van de film lijkt dan ook misplaatst.