nieuws
Dag 30: Je favoriete film ALLER TIJDEN

En zo, als een kreupele os voor een loodzware ploeg, komt de maand april aan haar einde. Maar niet voordat we delen wat onze favoriete films aller tijden zijn. Dat is een onmogelijke opgave, want we houden van zoveel. Desalniettemin: dag 30.

“Has he ever told you about his friend Frank, the giant bunny rabbit?”

Wie had ooit kunnen denken dat een film over een man in een konijnenpak zo intrigererend zou kunnen zijn. Eendagsvlieg Richard Kelly kreeg het voor elkaar, en maakte een film die op een bizarre en soms verwarrende manier alle juiste snaren weet te raken. Het hoogtepunt van de film is wel Donnie’s visie op smurfin, die zo door door Quentin Tarantino geschreven had kunnen zijn. Het is moeilijk een favoriete film te kiezen, maar Donnie Darko weet mij na tientallen kijkbeurten nog altijd te boeien.

Men neme de poëtische beeldcomposities van Andrej Tarkovsky, mengen dit met de manie van Fellini’s ensemblefilms en gooien er een zware Balkansaus overheen: het resultaat is Underground, de geschiedenis van Joegoslavië vanaf de Tweede Wereldoorlog via het communisme naar de troep rondom Srebrenica. Het klinkt als een zwaar historisch drama, maar deze allegorie van Emir Kusturica over hoe idealisme verandert in corrupt opportunisme is een feest van prachtige beelden, speelse hysterie en overdaad. Geschiedenisles was nog nooit zo rock ’n roll.

Mijn favoriete film aller tijden, een vreselijke vraag. Ik kan een waslijst met fantastische films opstellen, maar een absolute favoriet kiezen is haast onmogelijk. Gelukkig heb ik tijdens de afgelopen 30 dagen al enkele van mijn favorieten mogen noemen (The Godfather, The Dark Knight, Only God Forgives). Voor deze laatste dag heb ik echter gekozen voor Fight Club, een film die ik eindeloos kan blijven kijken. Met name het acteerwerk tussen Brad Pitt en Edward Norton en de geweldige dialogen maken voor mij de film een van de allerbeste ooit. De regels dicteren echter dat we niet over deze film spreken (“The first rule of right club is: you do not talk about Fight Club”). En dat hoeft ook niet. De film is geweldig en dat is genoeg.

Verschillende verhaallijnen, een gruwelijke Samuel L. Jackson, een briljante John Travolta en de dialogen van Quentin Tarantino zorgen ervoor dat deze misdaadfilm mijn favoriet aller tijden is. De film intrigeert omdat alle verhalen verbonden zijn en er is zoveel te zien dat je deze film vaak genoeg kunt bekijken en steeds weer nieuwe dingen ontdekt. En dan ook nog de geweldige dansscène met Uma Thurman in Jack Rabbit Slim’s.

Er is weinig negatiefs wat ik kan zeggen over The Social Network. Aaron Sorkins script over de oprichting van een ongekend miljardenbredrijf is evenwichtig, scherp, grappig en ambivalent – wie zijn de schurken in het verhaal, en wie de slachtoffers? – en moedigt meerdere interpretaties aan. De soundtrack van Atticus Ross en Trent Reznor is gepast onpersoonlijk en stuwend tegelijk. Er is vrijwel geen slecht acteerwerk te bespeuren; Jesse Eisenberg speelt een glansrol. Regisseur David Fincher mengt al deze ingrediënten tot een stijlvolle, eigentijdse en provocatieve film. Het enige wat mist zijn explosies en meer vrouwen.

The Big Lebowski is wat mij betreft de beste film ooit gemaakt. Het is geen overdreven arthousefilm, met een zware boodschap en superstilistische shots: het is een uitermate hilarische, goed uitgewerkte film die voor eeuwig in mijn geheugen zal staan. Het verhaal gaat enkel over ‘The Dude,’ wiens tapijt is geürineerd vanwege een man die dezelfde naam draagt als hij. De gebeurtenissen die dit met zich meebrengt, alsmede de manier waarop de personages zijn uitgewerkt, de briljante dialogen en de algehele hilariteit van de film maakt deze film tot een meesterwerk.

Wat maakt Amistad nu zo goed? Het antwoord is simpel: Spielberg heeft alles uit de kast gehaald om het thema slavernij voor iedereen toegankelijk te maken. Anders dan bij Schindler’s List weet Amistad humor voort te brengen door botsende culturen, maar wordt de ernst van de slavernij nooit uit ogen verloren. Met glansrollen voor Anthony Hopkins en Morgan Freeman verbaast het me nog altijd dat deze film geen enkele Oscar heeft gewonnen. Amistad zet groots in op falende systemen en vieze spelletjes van mensen die macht misbruiken, maar waarin mensenrecht zegeviert.

Vreemd genoeg heb ik het altijd lasting gevonden om Drive te verdedigen met ‘echte’ argumenten. Ik heb vaak gehoord dat de film saai is en hoe ongemakkelijk de stille blikken tussen Ryan Gosling en Carey Mulligan zijn, maar persoonlijk geniet ik intens van elk moment in de film: van de geweldige openingsscène gevolgd door de heerlijke soundtrack van Kavinsky tot de fade-out. De opbouw is misschien traag, maar eenmaal op gang gekomen dendert deze film ook genadeloos voort. Wat het echter vooral is, is hoeveel gevoelens deze film in mij losmaakt. En dat ik misschien een beetje verliefd ben op Carey Mulligan.

Ik vind alles aan Seven Psychopaths een feestje. De dialogen van de zwarte komedie zijn vlot, de chemie tussen de acteurs is heerlijk en het verhaal verveelt geen seconde omdat het geheel zich op de grens van de realiteit afspeelt. Martin (Colin Farrel) heeft voor zijn script ‘Seven Psychopaths’ nog maar één psychopaat verzonnen. Op zoek naar inspiratie zit hij samen met Billy (Sam Rockwell) en Hans (Christopher Walken) prompt verstrikt in een web van criminaliteit en catastrofes. De film is een lust voor het oog en een lust voor de geest: door de gestructureerde warboel van toeval en actie-reactie zit je pardoes op het puntje van je stoel en kom je daar niet meer vanaf. Onderstaand showtje van Sam Rockwell is voor mij het hoogtepunt.