review
Recensie: The Face of Love

The Face of Love is de debuutfilm van de Canadese regisseur Arie Posin. Het verhaal van de film gaat niet erg de diepte in, maar het geheel wordt gedragen door de gerespecteerde acteurs Annette Bening (van o.a. American Beauty, The Kids Are All Right) en Ed Harris (o.a. The Hours, Radio). Ook Robin Williams laat af en toe zijn gezicht zien gedurende het verhaal; in dit geval een nauwelijks noemenswaardige prestatie van de acteur.

De film toont het verhaal van weduwe Nikki (Bening), wiens echtgenoot Garrett (Harris) vijf jaar geleden verdronk tijdens een vakantie in Mexico. Nu woont Nikki alleen in Los Angeles, in het huis wat wijlen Garrett voor haar gebouwd heeft. In het riante huis is een zwembad te vinden, waar Nikki zelf geen gebruik van maakt door haar angst voor water na het fatale incident van Garrett. Vriend, buurman en weduwnaar Roger (Robin Williams) is de enige die af en toe een duik komt nemen. Wanneer Nikki eindelijk besloten heeft het verleden volledig achter zich te laten – mooi getoond door een close-up van het afdekken van het zwembad – maakt ze een uitstapje naar het lievelingsmuseum van haar en Garrett. Daar stuit ze op de verrassing van haar leven: ze ziet Tom (ook gespeeld door Ed Harris). De kunstenaar- en docent Tom lijkt als twee druppels water op Garrett, wat Nikki ertoe doet besluiten hem te volgen. Na wat kort gestalk gaan de twee daten en worden verliefd, zonder dat Nikki Tom de precieze reden vertelt van haar plotselinge liefde.

Door andere recensenten werd, niet geheel onterecht, de vergelijking tussen de plot van The Face of Love en de Hitchcock-klassieker Vertigo gemaakt, wat vergemakkelijkt wordt door de soortgelijke ontmoeting met een dubbelganger in een museum. De plot van The Face of Love heeft niet veel te bieden. Al vrij snel worden de situatie en de bijbehorende moeilijkheden duidelijk. Toch blijft de film vragen oproepen: is Tom slechts een verbeelding van Nikki (en bepaalde mensen in haar omgeving)? Bestaan dergelijke dubbelgangers echt in de wereld? De vele shots waarop Nikki tweemaal te zien is, bijvoorbeeld in een spiegel of raam, versterken deze verwarring en dragen bij aan het mysterie. De muziek, de cameravoering en de spanningsopbouw van de film doen denken aan een thriller, terwijl de film zich presenteert als romantisch drama. De film lijkt continu op een enorme climax af te stevenen, maar wat dat betreft blijft de kijker onbevredigd.

Bening en Harris dragen het verhaal echter naar een hoger niveau, met Robin Williams als matige ondersteuning. Door de auteurs worden de kijkers emotioneel meegesleurd met het verhaal en vooral met het verdriet van Nikki.