nieuws
Silicon Valley (HBO)

Dit artikel neemt minuten in beslag.

• Silicon Valley pakt elke gelegenheid om de techindustrie te stangen;
• De grappendichtheid is hoog;
• Het camerawerk is strak en kleurrijk;
• De serie is relevant, venijnig en scherp;
• Via HBO GO is de serie on-demand te kijken, maar alleen voor TV-klanten.

• Er zitten welgeteld twee vrouwen in de serie, waarvan er één een stripper is;
• Silicon Valley draagt bij aan de overdaad aan ongemakkelijke humor;
• Met alleen wat typische karaktertrekjes is de cast niet bijzonder uitgediept;
• De serie is dan wel on-demand te kijken, maar de grappen zitten desalniettemin in een vastgezet tempo, in onafgebroken afleveringen van een half uur;
• Een filter om specifieke grappen te zoeken ontbreekt;
• De grappen zijn nog niet geïntegreerd in Blendle;
• Het logo van de serie is asymmetrisch, niet vlak en de nostalgische SimCity-feel is allesbehalve tijdloos;
• Het hele seizoen is niet onmiddellijk online gezet;
• Mannenhumor is niet scalable, en meestal maar gechikt voor één doelgroep (mannen);
• iOS 7 werkt nog steeds niet optimaal;
• Toen ik Silicon Valley opzette in de trein, werd ik raar aangekeken. Blijkbaar is de wereld er nog niet klaar voor.

Silicon Valley is niet de Nieuwe Wereld.

Nog steeds zouden de in de Valley gevestigde, grote techbedrijven je doen geloven dat hun technologische innovatie een sociale revolutie teweeg zal brengen. Sinds David Finchers sceptische blik op Facebook in The Social Network wordt de utopie van San Fransisco steeds verder aangetast. De explosieve groei van de Valley gaat gepaard met een toegenomen inkomensongelijkheid en meer daklozen in de regio. Tegelijk rijden Google-werknemers door de stad in veilige privébussen voorzien van Wi-Fi – als ze überhaupt hun campussen verlaten. Het is niet bepaald de revolutie die verkocht werd.

De nieuwe HBO-komedieserie Silicon Valley haakt hier op in. Al in de eerste tien minuten is de toon gezet: de genieën van Palo Alto zitten zo ver van de wereld en in zichzelf gekeerd, dat ze er heilig van overtuigd zijn dat hun werk de wereld beter maakt. De concurrentie is moordend en het succes vluchtig. Innovatie is het grootste goed; de rest zijn dinosaurussen.

Iedereen moet het ontgelden: van de absolute top en hun overmatige welvaart tot hoopvolle programmeurs, van spirituele Swami’s tot Siri. In een reclame voor het fictieve bedrijf Hooli vertelt de CEO van het bedrijf (Matt Ross) hoe hij de wereld betert met software, terwijl hij arme Afrikaantjes knuffelt. Oprichter en regisseur Mike Judge (Beavis & Butthead, King of The Hill, Office Space) zat zelf ooit in Silicon Valley en ziet nu de kans om alle nonsens bloot te leggen.

Het plot draait om een super-efficiënt compressie-algoritme dat ontwikkeld is door hoofdpersoon Richard Hendriks (een nerveuze Thomas Middleditch). Richard gebruikt het algoritme om muziek te comprimeren en te analyseren, zonder kwaliteitsverlies, voor zijn eigen software Pied Piper, waarmee muzikanten het internet kunnen afspeuren om te zien of hun muziek ergens onrechtmatig gebruikt wordt. Hoewel de grootste ontwikkelaars in Silicon Valley er andere toepassingen in zien, duiken ze gretig bovenop Pied Piper en proberen ze het met miljoenensommen van Richard over te kopen. Richard weigert en probeert met zijn vrienden op eigen benen te staan.

Pied Piper bestaat uit Hendriks; T.J. Miller als Erlich Bachmann, de Cartman van de groep, die zijn personage Marmaduke uit Carpoolers misschien niet meer zal overtreffen; Nelson ‘Big Head’ Bighetti (Josh Brener); Bertram Gilfoye (Martin Starr) als typische satanist en Kumail Nanjiani als Dinesh Chugtai, de excuus-Indiaër. Iedereen in het gezelschap heeft komisch talent, wat ook geldt voor de industriemensen. Zach Woods speelt hetzelfde überongemakkelijke typetje als zijn rol uit The Office, maar dat is niet per se een slecht teken. Het is een gelijksoortige, maar overtuigendere groep nerds dan in The Big Bang Theory. Zelfs het techjargon is waarheidsgetrouwer.

Dat gezegd hebbende: ondanks het relevante thema is er weinig vernieuwends aan Silicon Valley. In de eerste twee afleveringen hebben maar twee vrouwen een rol met tekst, maar het zijn allebei bijrollen. (“Maar Silicon Valley is toch een mannenwereld?”) Één van de vrouwen is zelfs een doorsnee donkere stripper. Sinds Ricky Gervais lijkt elke komedieserie voornamelijk humor te putten uit plaatsvervangende schaamte. Introverte idioten drijven sociaal ongemakkelijke situaties tot een breekpunt. Silicon Valley doet niet veel meer dan dat.

Toch maakt dat de humor van Silicon Valley wel toegankelijker voorbij techliefhebbers, al zal deze groep er wel de meeste lol aan beleven. Als grappen over Mass Effect iets voor jou zijn, is Silicon Valley een aanrader.