nieuws
Dag 15: De teleurstelling

Je gaat met de hoogste verwachtingen zitten in je bioscoopstoel, maar verlaat verontwaardigd de bioscoopzaal. Het had zo mooi kunnen zijn. En nu zijn we hier: welke films waren de grootste teleurstellingen?

Hoofdpijn kreeg ik van een zittende Will Smith die met zijn gebroken been zijn saaiste rol uit zijn leven speelt. Mijn favoriete acteur die actie en humor prima weet te combineren was of is er niet meer. Zoonlief Jaden die tevens een hoofdrol in de film vertolkt komt bij lange na niet aan de kwaliteiten van zijn vader. Aan de regisseur kan het niet liggen: Shyamalan heeft tenslotte leuke films als Signs, The Sixth Sense en Unbreakable uitgebracht. Waarschijnlijk ligt het aan het mee produceren van Smith, waardoor hij zijn eigen rol wel heel erg heeft weten in te perken.

We wachten wel op het nummer dat hij met Kanye West gaat uitbrengen, zo’n gouden samenwerking kan toch niet misgaan?

Ik was niet eens teleurgesteld omdat het een waardeloze boekverfilming is; het boek had ik immers nooit gelezen. De trailer met slechts Will Smith als laatste mens deed vermoeden dat I Am Legend vol zou zitten met existentialistische vraagstukken. Het goedkope blockbusterplot vol met halfbakken vampieren strookte zo erg niet met mijn verwachtingen dat de terging van de toch al dramatische film nog tergender was. Later leerde ik ook nog eens wat het had kunnen zijn als ze het boek trouwer hadden verfilmd. De film zat er niet één keer naast maar zelfs twee keer en dat is veel te veel.

Misschien kon deze film ook alleen maar tegenvallen. Ik had ontzettend veel zin om de film te zien, alles sprak me aan: de regisseur, de fijne acteurs, sfeer, stijl. Maar zo verrassend dat ik Silver Linings Playbook vond, zo teleurstellend was American Hustle. Ja er wordt goed in geacteerd, het ziet er erg mooi uit en de sfeer van de film is helemaal voor mij weggelegd. Maar nergens word ik echt verrast of geprikkeld. De film kabbelt maar voort en aan mijn hoge verwachtingen wordt helaas niet gedaan.

Hoewel grappig, authentiek en esthetisch steeds mooier; Tarantino gaat steeds saaiere films maken. Waar vroeger alle dialogen ‘instant quotable’ waren, worden nu alle gesprekken nu vooral langer, nutteloos en minder scherp. De films zelf worden daarmee ook steeds langer, alleen de gebeurtenissen rechtvaardigen dat steeds minder. Inglourious Basterds had nog wel zijn charme, maar Django Unchained laat vooral zien dat hij wel iets geremd mag worden in het vervolg van zijn (hopelijk lange) carrière. Death Proof had toch al bewezen dat je hem vooral niet alle speelruimte moet geven?

HOUDOE

Doe ook mee met de 30 Dagen Uitdaging en beantwoord de volgende vraag: “Welke film kun je onder geen omstandigheden verdragen?”