review
Recensie: House of Cards seizoen 2

Na een sterk eerste seizoen van House of Cards, staat sinds 14 februari dit jaar het tweede seizoen van House of Cards in zijn geheel op Netflix.

House of Cards is een remake van een Britse serie op de BBC uit 1990 en wordt geproduceerd en beschikbaar gesteld op Netflix. Het hoofdpersonage van de serie is Francis (Frank) Underwood, gespeeld door Kevin Spacey. Frank Underwood is een democratische politicus uit South Carolina, werkzaam in het Witte Huis. 
In het eerste seizoen is te zien hoe de ambitieuze Frank verwacht minster van Buitenlandse Zaken te worden en hoe deze functie hem ontzegd wordt. Frank laat dit, als machtsverslaafde, natuurlijk niet over zijn kant gaan. Zo begint Frank’s spel van omkopen, bedreigen en bespelen om zelf hogerop te komen. In dit alles wordt hij aangemoedigd en bijgestaan bij zijn echtgenote Claire Underwood (Robin Wright). Een van de pionnen in dit machtsspel is journaliste Zoey Barnes (Kate Mara), Frank gebruikt haar om zijn obstakels richting de top uit de weg te gaan en zet haar als journaliste op de kaart. In het eerste seizoen wordt hun relatie alsmaar persoonlijker en fysieker, zonder hun zakelijke doelen uit het oog te verliezen.

Seizoen 1 bevat veel introductie over het reilen en zeilen binnen het Witte Huis in Amerika, over de personages en het doel van Frank Underwood: het invullen van de presidentsfunctie. Toegegeven, Frank moet inventief en doortastend zijn en niet bang zijn om over lijken te gaan om zijn doel te kunnen bereiken. Toch is het bijna frustrerend dat Frank overal in lijkt te slagen. De serie is over het algemeen heel strak gefilmd, alsof de camera continu op een statief staat. Dit representeert het doelbewuste, harde karakter van het hoofdpersonage. Seizoen 2 lijkt deze trend voort te zetten, ook al is het voor Frank dan noodzakelijk hiervoor zijn zowel zakelijke als persoonlijke relatie met Zoey Barnes koelbloedig beëindigen. Naarmate het seizoen vordert lijkt hier echter verandering in te komen. De anders zo emotieloze Frank krijgt het Spaans benauwd gedurende het seizoen: hij krijgt te maken met de invloedrijke Raymond Tusk (Gerald McRaney), een goede vriend van de president. Door de aanbeveling van deze man wordt Frank benoemd tot vice-president en is dus weer een stapje dichter bij het daadwerkelijke presidentschap.

Na Franks aanstelling komen hij en Tusk echter steeds verder tegenover elkaar te staan, waar een Chinese handelsoorlog een belangrijke rol in speelt. Frank moet dus meer op zijn hoede zijn en zal nog harder moeten zijn om zijn doel te kunnen bereiken. Ook worden de president en het Witte Huis in het algemeen minder zwak geportretteerd in seizoen 2. President Garrett Walker (Michael Gill) dient in seizoen 1 enkel als marionettepop voor Frank Underwood. De president was dermate gemakkelijk te bespelen dat hij geen enkel obstakel vormde voor Frank. In seizoen 2 lijkt de president eindelijk wat meer bij bewustzijn te komen en de ware aard van Frank te zien. Ook de stafchef van Frank, Doug Stamper (Michael Kelly), lijkt in seizoen 1 geen eigen leven te leiden en blindelings alle bevelen van Frank op te volgen. Zijn personage krijgt in seizoen 2 gelukkig meer diepte; Doug is niet enkel een gehoorzame robot zonder eigen problemen.

Al deze aspecten dragen bij aan een sterkere spanning in seizoen 2, daarnaast wordt deze spanning aangewakkerd door de ethische positie die de kijker moet innemen. Frank is het hoofdpersonage en derhalve is het logisch dat de kijker met hem meeleeft. Deze empathie wordt versterkt door het directe contact van Frank Underwood met de kijker: hij kijkt de kijker recht aan en levert commentaar of overpeinzingen bij verschillende situaties, dit alles vaak in close-up – een heus onderonsje tussen het hoofdpersonage en de kijker. De kijker is getuige van de onethische, vreselijke daden die Frank uitvoert om zijn egoïstische doelen te bereiken. Toch betrapte ik mezelf erop dat ik bleef hopen dat Frank zijn doelen zou bereiken. De altijd al wazige grenzen van ethiek lijken onduidelijke stippellijnen te worden tijdens het kijken van de serie. De belichting van de serie lijkt hieraan bij te dragen; in een interview met cinematograaf van de serie, Igor Martinovic, stelt deze man dat dit ook terug te zien is in de belichting van de serie. Goed en kwaad lijken elkaar sneller op te volgen in seizoen 2 en daarmee het contrast tussen licht en donker ook. Dat het hoofdpersonage een licht en donkere kant heeft, is ook te zien in vele shots binnen de serie. Op veel shots zijn gezichten aan één kant licht, aan de andere kant donker. De belichaming van zowel goed als kwaad.

Het persoonlijke contact tussen kijker en hoofdpersonage lijkt in seizoen 2 echter af te nemen. Wellicht moet Frank Underwood zich niet enkel distantiëren van verscheidene personages in de serie om hogerop te komen, maar is distantie van de kijker ook noodzakelijk. Ook de shots binnen de serie worden daarom wijder, en geschoten van verderaf. Het personage van Spacey wordt echter dermate charismatisch neergezet, dat de kijker blijft hunkeren naar de persoonlijke blikken of overpeinzingen van Underwood.

De vrouwen in House of Cards worden sterk afgebeeld, maar de kijker moet zeker niet het waanbeeld krijgen dat de verhoudingen tussen man en vrouw gelijk zijn. Het duidende voorbeeld is Claire, de vrouw van Frank. Zij is zijn steun en toeverlaat in zijn pogingen hogerop te komen. Claire lijkt net als Frank enigszins emotieloos en doelbewust. In seizoen 2 maakt Claire publiekelijk voor het Amerikaanse volk dat ze een abortus heeft ondergaan, ze bespeelt de First Lady op eenzelfde manier als haar man de president bespeelt en ze maakt kenbaar geen probleem te hebben met grove maatregelen. Toch sijpelt de gehele serie door dat de doelen van Claire vrijwel altijd een lagere prioriteit hebben dan die van Frank. In het eerste seizoen laat Frank blijken dat hij zielsveel van Claire houdt – toch is dit opmerkelijk te noemen. In zowel seizoen 1 als seizoen 2 wordt in bepaalde afleveringen subtiel duidelijk dat Frank Underwood een homoseksuele geaardheid heeft. De vraag is dan ook: wat haalt Claire uit dit huwelijk?

Aan het einde van seizoen 2 blijkt Claire niet zo emotieloos en hard als ze de kijker wilde doen geloven: ze breekt. Waarom houdt Claire dit koele masker op en van welke waarde is haar huwelijk voor haar? Ik hoop dat de antwoorden op deze vragen beantwoord zullen worden in seizoen 3 en biedt het derde seizoen mogelijkheden tot het geven van diepgang aan mysterieuze personages die zo veel vragen hebben opgeroepen in de eerdere seizoenen.