review
Recensie: Run & Jump
Conclusie
Sinds zijn beroerte lukt het Papa Schnitzel niet meer om complexe emoties te begrijpen. Met Run & Jump zal hij niet al te veel moeite hebben, zo diep gaat het namelijk niet. Het is voornamelijk een heel veilige film, met vriendelijke grapjes en een zachte soundtrack van indiepop en wat piano. De film werkt nog het beste als ambassadeur voor Ierland, want het groene landschap komt prachtig tot zijn recht.Je echtgenoot is de oude niet meer en er loopt een vreemde man door het huis die alles filmt. De jonge Ierse moeder Vanetia (Maxine Peak) maakt dit allemaal mee in Run & Jump, het speelfilmdebuut van Steph Green, die eerder een Oscar won voor haar korte film New Boy. Het klinkt beklemmend, maar is het niet. Integendeel, Run & Jump is zo mak als een lammetje en ondanks alle dramatische omstandigheden een wel heel zachtaardig relaas over menselijke relaties. Green heeft talent en weet een aantal mooie beelden te schieten, maar ze mag wat meer durf tonen. Hier valt geen buil aan te vallen en dat is in dit geval geen positieve kwaliteit.
Echtgenoot en vader van twee kinderen Conor (Edward MacLiam) heeft een beroerte gehad en sindsdien is hij flink veranderd. Hij reageert als een onhandelbaar kind op impulsen van buitenaf en maakt enkel houten bollen, in plaats van de ambachtelijke meubels die hij vroeger vervaardigde. De houterige neuropsycholoog Ted (Will Forte) is vanuit Amerika naar Ierland gekomen om Conor te observeren. Conors ouders bekijken Ted met argwaan: hun zoon is toch geen proefkonijn?! Zijn vrouw Vanetia probeert de verlegen Ted uit zijn schulp te krijgen en er bloeit iets tussen hen op dat verder lijkt te gaan dan een academische interesse. Ook Conors zoon Lenny (Brandon Morris) is blij met de komst van Ted, want de nieuwe Conor verwerpt hem als zoon.
Sinds Nebraska is Will Forte ook bekend als acteur in niet-komische rollen, maar eerlijk gezegd is dat niet zijn sterkste kant: waar hij zich bekwaamd heeft in de kunst van het sip kijken, lijken zijn andere emoties wat onderontwikkeld. Maxine Peake is al beter als mooie jonge moeder met een weelderige bos rode krullen, ze weet tenminste overtuigend te wisselen tussen liters levenslust en frustrerende vermoeidheid. Het grootste mankement van Run & Jump is echter het gebrek aan enige frictie. Hoewel de film gaat over diepe intermenselijke thema’s als trouw en erkenning, blijven deze aan de oppervlakte hangen, tussen wat gezapig drama en onschadelijke grapjes. De film is sympathiek, maar suïcidale depressie en familieruzie zijn zelden zo ongeïnspireerd in film gebracht.
