review
Recensie: Odd Thomas

Odd Thomas mag zich in een rijtje jongemannen met een ongelukkige gave schuilen: hij ziet geesten. Alleen zoals de gelijknamige held in Odd Thomas zelf zegt: “ik zie misschien dode mensen, maar goddomme, ik doe er tenminste iets aan”. In een tijdloos Amerikaans woestijndorpje werkt Odd Thomas (Anton Yelchin) als chef. Hij is net zo bedreven in het omwentelen van eten op zijn kookplaat, als het oplossen van moorden. De geesten die contact leggen zijn slachtoffers van misdaden en wijzen Odd de weg naar hun moordenaar. Odd wordt hiermee het wonderkindje van sheriff Wyatt (Willem Dafoe), die net als zijn vriendin Stormy (Addison Timlin), als enige op de hoogte lijkt te zijn van zijn zesde zintuig. De chaotische warboel begint pas echt compleet te raken wanneer Odd de rare snuiter Fungus Bob (Shuler Hensley) in zijn restaurant ziet binnenlopen. Hij is omringt door bodachs, geesten die zich voeden op aanstaande rampen, pijn, verdriet en dood. Het is geen onbekend gezicht voor Odd, ware het niet dat Fungus Bob meer met zich meebrengt dan hij ooit eerder heeft gezien. Genoeg ingrediënten voor een zwaar deprimerende en bovennatuurlijke horrorfilm. Alleen is het allemaal een stuk luchtiger dan de samenvatting doet vermoeden.

Anton Yelchins kleurloze stem giet een sausje droge humor over het geheel. Even daargelaten dat Odd wel heel veel moet bijvertellen om het allemaal begrijpbaar te houden, is zijn ironische kijk een welkome gast. Yelchin laat zien prima een hele film te kunnen dragen. Zeker te midden van best veel lauwe acteurs (behalve Willem Dafoe, briljant als altijd) en een overdaad aan subplots houdt hij zijn personage staande. Regisseur Stephen Sommers’ ambitie loopt over waar kan. De film had weinig voller kunnen worden gepropt. Persoonlijk hou ik wel van deze warmoes aan flauwe grappen, verwijzingen en nietszeggende vermeldingen over dingen die nooit terugkomen. Zeker met Yelkin als voortreffelijke hoofdrolspeler valt het eigenlijk helemaal niet zo erg op dat dat overschot de film vooral tegenwerkt.

Pas na het kijken – misschien door een wat tegenvallende climax – valt op wat een onevenredig en ongebalanceerd geheel Odd Thomas is. Hierin is toch te merken dat de film gebaseerd is op een populaire boekenreeks. Het is niet de eerste keer dat een filmvariant overvol raakt. Om maar even een dooddoener erin te gooien: boeken zijn woorden, films zijn plaatjes. Ooit was het leven van Odd Thomas uitverkoren om meerdere grote blockbusterhits op te gaan leveren, maar door getouwtrek achter de schermen komt deze film enkele jaren na het maken stilletjes uit. Misschien omdat het een flop is in verhouding tot wat het had kunnen zijn. Ik heb de boeken niet gelezen, ik zou het niet weten. Die paar jaar achterstand is overigens goed te zien in de extreem lelijke computeranimaties voor de bodachs, die in hun kitscherigheid ook wel weer hipsterlijk hip zijn.