nieuws
Venus in Fur
Conclusie
Polanski weet wederom met een klein decor, weinig acteurs en sterke dialogen te overtuigen en een meeslepende en boeiende film neer te zetten. De twee acteurs zijn uitstekend gecast en kunnen op wonderbaarlijke wijze veranderen van emotie en houding. Toch blijft de film niet echt hangen, mede door zijn kleine opzet. Waarschijnlijk zal het stuk overtuigender zijn op de echte toneelplanken in plaats van op het grote doek.In Roman Polanski’s Venus in Fur gaan actrice Vanda (Emmanuelle Seigner) en regisseur Thomas (Mathieu Almaric) een vurige, theatrale strijd aan. Vanda doet er alles aan om de regisseur te overtuigen van haar acteerkunsten. Het wordt een dans tussen actrice en regisseur waarbij de scheidslijn tussen realiteit en theater steeds vager wordt.
Totaal verregend en chaotisch komt actrice Vanda het theater binnenlopen waar ze nog net een telefoongesprek van regisseur Thomas over de slechte auditie opvangt. Met haar schaamteloze en eigenzinnige gedrag weet zij het voor elkaar te krijgen om Thomas’ theaterstuk Venus in Fur, naar het boek van Leopold von Sacher-masoch, toch te auditeren samen met de regisseur. Na verloop van tijd gaan beiden helemaal op in het stuk en blijkt Vanda het gehele script uit haar hoofd te kennen en daarnaast ook nog over de perfecte kostuums te beschikken. Langzamerhand zie je als kijker de perspectieven en verhoudingen verschuiven en vervagen de scheidslijnen tussen werkelijkheid en fictie.
Met Venus in Fur doet Polanski het trucje van Carnage (2011) nog eens over: één ruimte, weinig personages en pakkende dialogen. Nu echter nog kleiner. Met slechts twee personages en een lichtelijk vervallen Parijs’ theater probeert hij je te blijven boeien, en dat lukt hem ook. De acteurs zijn overtuigend. Zo weet Seigner op een knappe wijze compleet van houding te switchen en heeft Almaric het vermogen om van arrogante en bazige regisseur te transformeren tot een treurig onderdanig mannetje. Dit resulteert in vurige dialogen en interessante personageontwikkelingen.
Ondanks het goede acteerwerk en de sterke dialogen valt het te betwijfelen of de aanpak wel de meest juiste is. Met het simpele decor en het de geringe mate van spektakel zal dit verhaal het wellicht beter doen op de echte toneelplanken (waar het stuk vóór de film ook al is verschenen). Polanski is geweldig in het regisseren van kleine films waarbij de interessante dialogen en personages de boventoon voeren, toch zal de aankomende Polanski wat mij betreft wel weer wat grootser van opzet mogen zijn.
