nieuws
Out of the Furnace
Conclusie
Out of the Furnace is visueel erg mooi en het is een genot om te kijken naar de sterrencast die een bijzondere prestatie levert. De film heeft van alles mee, maar door het zwakke verhaal is dit een film over zinloosheid en wraak die niet lang blijft hangen.Als acteur draait Scott Cooper al een tijdje mee in Hollywood. Met Out of the Furnace heeft hij nu twee films als regisseur op zijn naam staan. Voor deze film heeft Cooper een groep acteurs bij elkaar gekregen die (gelukkig voor hem) hun namen waarmaken.
Russell Baze (Christian Bale) werkt in de metaalfabriek van de armoedige arbeidersstad Braddock in Pensylvania. Zijn broer Rodney (Casey Affleck) is soldaat en is vier keer uitgezonden naar Irak. Terug in Amerika heeft hij moeite zijn leven op te pakken en probeert hij geld te verdienen met gokken. Natuurlijk lukt dit niet en zit hij opgezadeld met schulden bij John Petty (Willem Dafoe). Ondertussen verloopt het leven van Russell ook niet op rolletjes. Hij belandt, na een ongeluk door zijn schuld, in de gevangenis en zijn vriendin verlaat hem.
In een staat verderop woont Harlan DeGroat (Woody Harrelson). Hij is er zo één die je beter niet tegen kan komen. Een meedogenloze vechtersbaas, meestal high op crystal meth en drank. Gelijk in de eerste scène wordt duidelijk gemaakt met wie je te maken hebt. Wanneer DeGroat zijn vriendin meeneemt naar de drive-in, duurt het niet lang voor hij haar de stuipen op het lijf jaagt. Wanneer iemand komt vragen of alles nog goed gaat, ligt hij tien seconden later creperend van de pijn op de grond.
Voor Rodney lijkt er maar één mogelijkheid om van zijn schulden bij Petty af te komen. Hij dwingt Petty om een gevecht bij DeGroat te regelen, aan wie Petty ook nog veel geld verschuldigd is. Zijn plan loopt zoals die bedoeld is. Hoewel Rodney het gevecht verliest en DeGroat zijn geld heeft, neemt hij hier geen genoegen mee. Rodney en Petty moeten het loodje leggen. Russell heeft weinig vertrouwen in politiechef Wesley Barnes (Forest Whitaker) dat de zaak goed wordt opgelost en besluit zelf actie te ondernemen.
Braddock is zo’n Amerikaanse stad die het zwaar te verduren heeft. De staalfabriek waar bijna iedereen werkt, dreigt te sluiten omdat staal uit China goedkoper is. De stad ligt er verloren bij en veel vooruitgang hebben ze de laatste jaren niet geboekt. Als Russell, een sympathieke en hardwerkende arbeider, in een café zit staat de tv aan. Edward Kennedy geeft een speech waarbij hij Barack Obama kiest als president van Amerika. Maar politieker dan dit wordt het niet. De inwoners van Braddock lijken zich weinig te interesseren voor de beloofde verandering en nemen het heft liever in eigen handen.
In Coopers debuut als regisseur, genaamd Crazy Heart (2009), wist acteur Jeff Bridge nog een Oscar in de wacht te slepen voor beste acteur. Voor deze film zitten er geen Oscars in, al maakt Christian Bale wel kans op een goud beeldje voor zijn werk in American Hustle. Je zou kunnen stellen dat Cooper in ieder geval weet welke acteurs hij moet casten. Het lukt hem ook om de grote namen in deze film bijzondere prestaties te laten verrichten. De scènes tussen Bale en Affleck zijn met overgave gespeeld. De pijn en frustraties die Rodney heeft na Irak zijn in zijn ogen af te lezen. Dat ze het met zijn tweeën moeten doen, na het overlijden van hun vader, maakt hun relatie extra beladen. Helemaal omdat Rodney zo’n enorm wrak is geworden wiens toekomst er niet rooskleurig uitziet.
Het is een geluk voor Cooper dat de acteurs grote prestaties leveren. De personages in de film zijn bijna allemaal iets te simpel en daardoor ook te voorspelbaar, net als de film. Cooper probeert met de montage interessante wendingen te creëren, maar weet de voorspelbaarheid hiermee niet te keren. Wanneer de scènes met DeGroat, waarin hij een shot drugs aan zichzelf toedient, worden afgewisseld met beelden waarbij een speciaal team van de politie zijn huis benaderd, is het te verwachten dat hij zijn shot drugs niet thuis inneemt, maar een rustige plek ergens anders in de stad. De cinematografie van Masanobu Takayanagi (Silver Linings Playbook) is wel erg geslaagd. Over zijn rauwe beelden zit een warme gloed die perfect aansluit aan het ruwe leven in de stad rond de staalfabiek. Maar ook de cinematografie kan niet verbloemen dat het verhaal erg dun is.