review
Recensie: Sherlock – Seizoen 3

Fans hebben een jaar gewacht op het derde seizoen van BBC’s Sherlock en binnen twee en een halve week was het einde van het seizoen al daar. Sherlock kent een aparte opbouw met drie afleveringen per seizoen, die ieder anderhalf uur duren. De afleveringen voelen meer aan als korte films dan als een samenhangend geheel. In seizoen drie is er duidelijk gekozen voor een meer samenhangende aanpak waarin dieper op de personages uit de serie wordt ingegaan.

De eerdere twee seizoenen draaiden voornamelijk om de interactie tussen Sherlock Holmes (Benedict Cumberbatch) en Dr. John Watson (Martin Freeman), waarin eerstgenoemde zijn eigen ego streelt door het oplossen van misdaden en mysteries. Dr. John Watson daarentegen is een oorlogsveteraan en een dokter die de menselijke kant van het duo belichaamt en zo samen een bijzonder komisch duo vormt. De serie vindt plaats in het hedendaagse Londen, maar bedenkers Mark Gatiss en Steven Moffat schuwen niet om de link tussen de serie en de boeken van Sir Arthur Conan Doyle (de bedenker van het personage Sherlock) te maken.

In seizoen één en twee leiden de zes afleveringen naar de finale confrontatie tussen Jim Moriarty (Andrew Scott) en Sherlock Holmes. Het lijkt even of Sherlock, gekenmerkt door zijn antisociale gedrag en bovenaardse zintuiglijke observaties, verslagen is door het criminele genie Moriarty. In seizoen drie wordt de kijker simpel verteld dat Sherlock eigenlijk het plan al doorhad en hierdoor nooit echt in gevaar is geweest. Het is een zeer simplistische uitleg, waardoor het lijkt of de kijker niet serieus wordt genomen.

In de meest recente afleveringen van Sherlock worden de relaties tussen de hoofdpersonages en Mycroft Holmes (Mark Gatiss) beter uitgelicht en lijkt humor de voorkeur te krijgen boven spanning. Daarnaast doet Dr. Watsons vrouw, Mary Morstan (Amanda Abbington) haar intreden als nieuw personage. Het derde seizoen slaat een hele andere toon aan dan de eerdere seizoenen en de personages ontwikkelen zich eindelijk als volwaardige personen. Waar Sherlock Holmes eerder altijd als onsympathieke antiheld werd geportretteerd, wordt hij nu neergezet als een socialer personage.

Naast de uitstekende acteerprestaties van zowel Cumberbatch als Freeman en vooral de samenhang tussen deze twee acteurs, weten de makers van de serie de acteerprestaties kundig te vertalen in beelden. Het camerawerk springt eruit en er worden allerlei trucs gebruikt om informatie visueel aantrekkelijk te maken voor de kijker.

De serie heeft wel last van de hoge maatstaven die het zichzelf oplegt. Vaak zijn bepaalde problemen zorgvuldig uitgedacht en is de denkwijze die erachter schuilt complex doch logisch. Wanneer de schrijvers zich vervolgens ietwat simpel van een bepaald probleem afdoen, voelt het als een tekortkoming waar het in andere series of films een geheel geldige oplossing was geweest.