nieuws
The Spectacular Now

Op Sundance 2013 werd The Spectacular Now, gebaseerd op het gelijknamige boek van Michael H. Weber, door de aanwezigen bejubeld. De titel zal sarcastisch bedoeld zijn, want er gebeurt absoluut niks spectaculairs.

Sutter (Miles Teller) is jong, charmant en is een echt feestbeest. Drankmisbruik is hem niet vreemd, net zoals een gebrek aan ambitie of motivatie. Zijn vriendinnetje denkt niet dat Sutter haar het leven kan bieden waarvan ze droomt en dumpt hem. Om zijn pijn te overkomen zet hij het op een coma-zuipen. Op de terugweg valt Sutter in slaap in de tuin van een onbekende. Hier ontmoet hij Aimee (Shailene Woodley). Zij is een aardig, rustig en vooral netjes meisje. De twee groeien dichter naar elkaar toe, delen hun heikele thuissituatie en vullen elkaar perfect aan; toch wil Sutter in eerste instantie wil niks weten van een relatie. Wanneer de twee een afspraak maken dat Sutter zijn vader gaat opzoeken, die hij als kind uit het oog is verloren, en Aimee belooft meer weerstand te bieden tegen de grillen van haar moeder, lijkt de film eindelijk een duidelijke climax tegemoet te gaan. Helaas al veel te laat, want in de tijd om daar te komen is er absoluut niks spannends gebeurd.

De film ontvouwt zichzelf tergend traag, presenteert nooit een duidelijk conflict en vervalt in doelloosheid. Subtiliteit en nuance is één ding, maar The Spectacular Now schiet er zo erg in door dat het net zo goed middelmatigheid zou kunnen zijn. Het zijn inderdaad doodnormale tieners in een doodnormaal dorpje met doodnormale problemen. Om dat mee te maken hoeft men geen films te kijken. Tot op bepaalde hoogte is dit naturalisme bewonderenswaardig. Realisme is echter voor mij één van de minst belangrijke maatstaven of iets leuk is. Onder het credo ‘meer is minder’ wordt alles in The Spectacular Now kapot gereduceerd totdat er absoluut niks meer over is. Mooie beelden met instagramkleurfiltertjes en hipstermuziek alleen (waar het gehele coming-of-agegenre de laatste tijd aan lijkt mee te doen) gaan niet door voor een film. Het is een paradoxale aanpak: de filters en muziek doen ons realiseren dat we nog altijd naar een film kijken, het natuurgetrouwe acteerwerk en realistische dialogen moeten ons dat doen vergeten.

Daar komt nog eens bij dat Sutter en Aimee weinig sympathieke personages zijn. Even daargelaten dat Woodley wel overtuigend overkomt als een wat wereldvreemd meisje. De film moddert maar wat aan en hun leven krijgt weinig vorm naast wat we op het scherm te zien krijgen. Dat Sutter een losgeslagen wild beest en charmante casanova is moeten we maar geloven en dat Aimee’s helikoptermoeder haar daadwerkelijk als een monster onderdrukt blijft eveneens raadselachtig. Dit is dus het duo waar de kijker het het grootste deel van de film mee moet doen: af en toe zijn er nog wat bijpersonages die geen rol van betekenis vervullen. Behalve dan als klankbord zodat de twee hoofdpersonages hun gedachten kunnen ventileren. Geen personage is welbespraakt, uitdagend of interessant. Wanner een uur verstreken is en de film serieuzer van toon wordt en conflict zijn intrede doet, beginnen de film en zijn personages interessanter te worden. Daar is dan de kracht van de film: zijn eerlijkheid en fijngevoeligheid. Helaas komt het veel te laat om nog echt een indruk te maken.