nieuws
The Hobbit: The Desolation of Smaug

In het tweede deel van de Hobbit-trilogie weet regisseur Peter Jackson wel op alle fronten het beste uit zichzelf en het verhaal te halen. Het resultaat is een achtbaanrit van vermaak.

Alle teleurgestelde fans van The Lord of the Rings kunnen gerust hun hart ophalen. Waar het eerste deel bij vlagen traag, flauw en gewoonweg niet onderhoudend was, is The Desolation of Smaug van begin tot eind een genot. Hoewel ik persoonlijk wel kon genieten van An Unexpected Journey is er bij het tweede deel simpelweg nog meer te bewonderen. De film is een 161 minuten lang episch actiespektakel, dat voorbij is voordat de kijker het door heeft.

Bilbo, Gandalf en de dertien dwergen beginnen in waar ze in de vorige film zijn opgehouden. Ze worden nog steeds achtervolgd door een horde orks, maar ontmoetten al snel Beorn. Deze gedaanteverwisselaar kan veranderen in een beer en leidt de groep naar het Demsterwold, waar het rijk van elfenkoning Thranduil ligt. Vanwege de ingewikkelde geschiedenis tussen deze dwergen en Thranduil worden Thorin en consorten vastgezet. Het is vervolgens aan Bilbo om ze op spectaculaire wijze te helpen ontsnappen. Deze lange scène waarin de Dwergen via wijnvaten op een rivier wegkomen is een klassieke Jackson-schepping waar al zijn visuele creativiteit goed in naar voren komt.

Op dat moment wordt duidelijk hoeveel sneller deze film is ten opzichte van zijn voorganger. Rond dezelfde tijd vorige film bleef het avontuur beperkt tot Bilbo’s huis en boerende dwergen. Het is misschien het voordeel van een ’tussenfilm’, maar het tempo blijft torenhoog. Overigens gaat dat niet ten koste van de kwaliteit van het verhaal. Er worden in het elfenrijk, alsmede in Meerstad op scherpe wijze nieuwe personages geïntroduceerd. Een non-Tolkienpersonage als Tauriel is als vrouw een welkome aanvulling aan deze mannenvertelling. Ook een in het boek vlak personage zoals Bard de Boogman krijgt op het grote scherm echt wat te doen. Het absolute hoogtepunt van de film is de draak Smaug. Het was een goede beslissing om de beeltenis van de draak zo lang mogelijk geheim te houden voor het grote publiek. Het vuurspuwende beest ziet er werkelijk levensecht uit en de bassen in zijn stem (ingesproken door Benedict Cumberbatch) laten de hele zaal schudden. Naast een eng groot beest, is Smaug ook erg intelligent. De scènes tussen hem en Bilbo kunnen direct tot de beste uit alle Midden-Aardefilms worden gerekend.

Opvallend is hoeveel deze film afwijkt van het boek van Tolkien. Naast een verdieping van enkele nieuw verzonnen als vlakke personages wijkt Jackson soms drastisch af van het oorspronkelijke verhaal. We krijgen te zien waarom Gandalf opeens wegging van de groep en op welke onheilspellende ontdekkingen hij stuitte. Deze scènes leggen een sterk verband met de latere Lord of the Rings, maar zijn ook spannend als een opzichzelfstaand verhaal. Schokkender is wanneer Jackson ervoor kiest de dwergen op een bepaald moment te scheiden en Thorin confronteert met Smaug. Er zijn als extra ook wat lichte romantische elementen aangebracht, maar eigenlijk kan er alleen maar geconcludeerd worden dat het een goede keuze was van de Jackson. Jackson kent deze wereld als geen ander en zijn passie voor het materiaal blijkt uit alles. Al zijn toevoegingen geven het verhaal alleen maar meer diepgang. Dat inlevingsvermogen van hem vertaalt zich rechtstreeks naar de bioscoopbezoeker. Daarnaast is deze film is ook weer een stuk serieuzer van toon, hoewel het nooit te dramatisch wordt. Daar waar het eerste uitstapje van The Hobbit soms te jolig en luchtig was wordt het bronmateriaal nu weer serieus genomen.