nieuws
Blackbird

Jason Buxton weet met Blackbird een aardig debuut neer te zetten met een jonge, maar overtuigend spelende Connor Jessup. Met Blackbird snijdt Buxton een actueel thema aan over onze angst voor aanslagen en potentiële daders die hun wraakideeën op het internet zetten.

Sean (Connor Jessup) is een opstandige puber die als gothic door het leven gaat. Als buitenbeentje heeft hij het niet makkelijk, hij wordt gepest door de populaire jongens van het ijshockeyteam en weinig kijken naar hem om. Wanneer hij bevriend raakt met het knappe meisje Deanne (Alexia Fast), de vriendin van een van de populaire hockeyers, wordt dat door hen niet in dank afgenomen. Op advies van zijn decaan schrijft hij zijn frustraties op. Dit resulteert in een Columbine-achtig verhaal waarin hij uitvoerig zijn wraakgevoelens beschrijft. In zijn puberale onwetendheid plaatst hij die ook nog eens op internet. Wanneer de politie hem ’s nachts van het bed licht, wordt ook een grote collecties wapens en munitie in beslag genomen die van Seans vader zijn, een fervent jager. Dit maakt het voor hem alleen maar erger en Sean belandt in de jeugdgevangenis.

Met een jonge, redelijk onervaren cast is het nog maar de vraag hoe ze op het witte doek presteren, maar ze weten zich goed staande te houden in dit Canadese drama. Vooral hoofdrolspeler Jessup weet de rol van onbegrepen en introverte tiener goed neer te zetten. Wanneer hij in de gevangenis belandt, wordt zijn gepeste leventje gewoon voortgezet. Jammer is alleen dat Buxton gekozen heeft voor een clichématige gevangenissetting, waarbij de andere gevangen hem verwelkomen met de woorden: ‘ah nieuw vlees’ en vervolgens hem uittesten en bekend maken met de gevangenisrituelen. De dialogen zijn op dat moment niet zo origineel en het acteerwerk van de meeste jongens niet zo overtuigend. De jeugdgevangenis is een ware hel voor de ‘onschuldige’ Sean. Toch weet hij op borgtocht vrij te komen. Wanneer hij later in een openbaar toilet, net als in de gevangenis, het gevoel heeft belaagd te worden, geeft dat mooi aan dat hij nog steeds niet echt vrij is. Hij is nu tenslotte de gek die bijna het halve dorp had vermoord, maar door de oplettende politie nog net op tijd is voorkomen.

Buxton laat met deze film het perspectief zien van de eenzaat. In hoeverre moet zijn leven zuur worden gemaakt wil hij op het punt terecht komen om, uit onraad, verschrikkelijke dingen te doen? Door misschien wel een aanslag te plegen. En wie is dan uiteindelijk echt de dader? De jongen die uit frustratie niet meer wist wat hij moest doen? Sean wordt flink gepest en het is logisch dat hij daar boos en gefrustreerd van raakt. Maar is Sean gewoon een puber die een domme fout heeft gemaakt door zijn frustraties op internet te plaatsen, met ideeën die misschien wel meer mensen soms hebben? De vraag is ook niet zozeer of hij hier echt naar gehandeld zou hebben. Als Sean samen met zijn vader gaat jagen, blijkt hij een pacifist te zijn die niet eens een hert kan neerschieten. Meer lijkt het te gaan over onze paranoia voor de constante dreiging van aanslagen. Hoever moeten we gaan in het proberen te voorkomen van dit soort gebeurtenissen? Blackbird geeft een inkijk in onze angst voor het buitenbeentje, maar laat ook zien dat wij hem als samenleving zelf maken. Niet alleen door mensen die zich anders gedragen in een hoekje te zetten, maar ook door misschien te angstig te reageren op online dreigementen.

Het script is een realistische weergave van een hedendaags probleem. Dat het wel een film blijft en geen levensecht verhaal blijkt wel uit het liefdesverhaal in de film. Het buitenbeentje is verliefd op het mooiste meisje van school. En toevallig vindt zij hem ook leuk, waarmee de film toch een iets te Hollywood-achtig liefdesscenario krijgt.