nieuws
Katy Perry – PRISM

Over PRISM hoefde Katy Perry niet lang na te denken: van de een op andere dag kwam de inspiratie naar boven. Misschien heeft ze te simpel gedacht, want het resulteerde in een album dat het succes van Teenage Dream niet gaat halen.

Toch zal de Amerikaanse zangeres geen gezichtsverlies lijden. De eerste single, strijdlied ‘Roar’, is in vele landen een hit geworden. Opvolger ‘Unconditionally’ gaat hetzelfde pad bewandelen en ook de rest van het album zal een aantal hits afleveren. Perry is een heuse superster en niet weg te denken uit de hitlijsten.

Eigenlijk verdient ze dit niet, want PRISM staat vol met verkeerde keuzes. Luchtige meezingers als ‘California Gurls’ en ‘Last Friday Night (T.G.I.F.)’ die op voorganger Teenage Dream te horen waren ontbreken en hebben plaats gemaakt voor beladen liefdesonderwerpen. De speelsheid van Teenage Dream is niet geheel afwezig: ‘Birthday’ is een typisch Katy-nummer en ‘Walking On Air’ is een overheerlijke Eurodance-plaat. Echt vurige nummers zijn het echter niet, waardoor de luisteraar het vooral moet hebben van de belevingswereld van Perry zelf. Dominerende nummers zijn ‘Dark Horse’ (met Juicy J), ‘Legendary Lovers’ en ‘By The Grace Of God’, die allen op haar eigen leven slaan. Hoewel Katy Perry zich probeert bloot te geven, doet ze dit te weinig. Het lijkt alsof ze geen keuze kan maken tussen een Teenage Dream-vervolg of gewichtigere onderwerpen.

Het album weet op deze manier niet te overtuigen. Het voelt aan als een moetje, voorzien van een paar hits, en kan onmogelijk blijven hangen. De nummers zijn – uitzonderingen daargelaten – niet goed genoeg om als volwaardig door te kunnen. Humor is ver te zoeken. In plaats daarvan wil ze inspirerend overkomen. De muziek is strakker en probeert volwassener te klinken. Dit gaat allemaal ten koste van de zangeres. Hoe stellig en geïnspireerd ze ook was met het maken van het album, PRISM is teveel op twee gedachtes geproduceerd. Het leunt enerzijds op een meer volwassen Katy Perry, maar poogt speels te zijn.