nieuws
De Nieuwe Wildernis
Conclusie
Ondanks een paar kleine aanmerkingen zorgt De Nieuwe Wildernis voor een fabelachtige weergave van een prachtig stukje Nederlandse natuur. Zoals gezegd zijn de vergelijkingen die met de hoge kwaliteit van de BBC getrokken worden terecht en het is duidelijk dat er een gigantische hoop werk gestoken is in het verkrijgen van de beelden. De Nieuwe Wildernis lost de hoge verwachtingen volledig in.De afgelopen maanden werd in onder andere De Wereld Draait Door de nodige aandacht besteed aan De Nieuwe Wildernis. Deze natuurdocumentaire is de grootste die ooit door Nederlandse handen gemaakt is. Het is duidelijk dat het werk dat in dit project gestoken is de moeite waard geweest is.
Gezien het succes van een aantal BBC-natuurdocumentaires zoals Earth, Frozen Planet en recenter Earthflight is het niet vreemd dat een Nederlandse productie een poging doet om hetzelfde te bereiken. De Nieuwe Wildernis doet haar best om te laten zien dat er zelfs binnen ons koude kikkerlandje genoeg mogelijkheid is om je te verwonderen over de natuur. De documentaire richt zich compleet op de Oostvaardersplassen in de Flevopolder. Dit verklaart ook de titel, gezien het feit dat dit gebied in de jaren 50 nog deel uitmaakte van de Zuiderzee. Sindsdien heeft in dit gebied de natuur de vrije loop gekregen, iets wat De Nieuwe Wildernis prachtig in beeld weet te brengen.
De beelden die De Nieuwe Wildernis ons biedt zijn fantastisch. De complimenteuze manier waarop de documentaire dan ook een ‘BBC-achtige” kwaliteit toebedeelt wordt is dan ook compleet terecht. Allerlei diersoorten die al gauw voor lief genomen worden, zoals ganzen, vossen en vooral paarden zijn fabelachtig in beeld gebracht. Ook komen er natuurlijk wat minder bekende soorten voorbij, zoals de schuwe roerdomp en de ijsvogel. Op deze manier ontstaat er een mooie balans waarin we kennis maken met nieuwe diersoorten evenals nieuwe dingen leren over de soorten die ons allemaal ruim bekend zijn.
[one_half]
[/one_half][one_half_last]
[/one_half_last]
Wat echter niet gehoeven had is de verhaallijn die op de konikpaarden geprojecteerd wordt. Het verhaal voelt ietwat geforceerd aan en lijkt gemaakt te zijn om een nieuw publiek aan te boren, een publiek dat een verhaalloze documentaire wellicht niet interessant genoeg zou vinden. Dit zorgt voor afbraak aan een verder uitstekende film. Hetzelfde geldt voor het commentaar dat wordt verzorgd door Harry Piekema, bij de meesten bekend als de jolige manager uit de Albert Heijn. De keuze voor Piekema is op z’n zachtst gezegd vreemd te noemen aangezien er een groot aantal betere alternatieven te bedenken valt.
