review
Blue Jasmine

Na Barcelona, Parijs en Rome speelt de nieuwe film van Woody Allen zich af in San Fransisco. Dit keer heeft niet de stad een prominente rol, maar gaat de grootste rol uit naar Jasmine (Cate Blanchett), een net gescheiden vrouw die zich door een levenscrisis probeert heen te worstelen. Allen is zoals gewoonlijk weer ijzersterk in zijn dialogen en Cate Blanchett is uitermate geschikt voor deze rol.

De New Yorkse societyvrouw Jasmine raakt in verval wanneer blijkt dat haar man Hal (Alec Baldwin), een rijke zakenman, er duistere zaken op nahield. In één klap raakt het stel hun luxe leven en aanzien kwijt. Na een scheiding zal Jasmine ergens anders een nieuw leven moeten starten. Ze besluit bij haar nuchtere en bescheiden zus Ginger (Sally Hawkins) in San Fransisco te gaan wonen. De twee zussen hebben weinig gemeen omdat ze beiden geadopteerd zijn. Jasmine was altijd het perfecte kind terwijl Ginger zichzelf wegcijfert als de zus ‘met de slechte genen’. Ondanks het feit dat Jasmine nooit echt aardig en vrijgevig was naar haar imperfecte zus, doet Ginger er alles aan om haar wodkadrinkende en antidepressiva-gebruikende zus te stimuleren om zelfstandig op zoek te gaan naar persoonlijk geluk en succes. Er volgt een ambitieuze onderneming die het uiterste blijkt te vergen van beide zussen.

Terwijl het verhaal zich in San Fransisco voordoet zien we af en toe flashbacks van het luxe en mondaine leventje dat Jasmine leidde in Manhattan. In een scene komen Ginger en haar toenmalige man langs in New York. Vol arrogantie ontvangen Jasmine en haar man de twee. Uiteindelijk blijken ze al hun spaargeld kwijt te zijn geraakt door te investeren Hal’s zaken. Steeds meer wordt duidelijk dat de Jasmine alles behalve sympathiek is en Ginger beter verdient dan de arrogante Jasmine, die alles doet uit eigenbelang. Verrassend genoeg zijn er een aantal personages die iets in haar zien, zoals de tandarts waarvoor ze gaat werken als assistent, of een vriend van haar zus die ook wel een oogje op haar heeft. Deze relaties met mensen die eigenlijk te min voor haar zijn, zorgen voor bijzondere verhoudingen, relaties en zeer geestige dialogen en situaties.

De rol van Jasmine is op Cate Blanchetts buik geschreven. Heel natuurlijk kan ze een vurig, kwetsbaar en complex personage neerzetten waar de kijker weinig symphatie voor heeft maar dat wel blijft boeien. Stiekem hopen we toch dat het aan het einde goedkomt, maar of die depressieve, naargeestige en tegen zichzelf pratende vrouw zich er bovenop kan redden blijft gedurende de hele film de vraag. Af en toe wordt het personage zelfs vermoeiend en hoop je als kijker dat die depressieve en verwaande uitdrukking eens van Blanchetts gezicht verdwijnt. De toon van de film is daardoor erg tragisch. Toch is haar personage zo goed uitgewerkt dat ze uiteindelijk wel mededogen verdient. Niet alleen Blanchett schittert in haar rol: ook de ondersteunende rollen van Alec Baldwin als zogenaamde filantroop en Sally Hawkins als het lelijke eendje zijn erg sterk.