nieuws
Recensie: Pacific Rim

Een gevecht om de wereld te behouden. Een gevecht dat tussen robots en monsterlijke wezens uitgevochten wordt. Het lijkt wel een Transformers-film, maar Pacific Rim is anders. Pacific Rim is een dom CGI-spektakel dat op een slimme manier op het grote doek afspeelt.

Pacific Rim draait om de aanval en het vernietigen van de Kaiju, monsterlijke wezens die uit de zee oprijzen en maar één doel voor ogen hebben: oorlog voeren om de wereld over te nemen. Om de Kaiju te bestrijden is er een een speciaal leger ontwikkeld: de Jaeger. Dit zijn kolossale robots die door twee aan elkaar verbonden piloten bestuurd worden. De Kaiju zijn echter slimme wezens en hebben op een gegeven moment de tactieken van de Jaeger door. Gelukkig is er een stereotype Amerikaanse ex-oorlogsheld Raleigh Becket (Charlie Hunnam) en de mooie maar stoere Aziatische Mako Mori (Rinko Kikuchi), een broekie met nul ervaring. Zij moeten samen in een verouderde Jaeger het ‘klusje’ klaren om het voortbestaan van de mensheid te kunnen garanderen.

Het plot van regisseur Guillermo del Toro voor Pacific Rim is dat van een typische popcornfilm: een die verhaaltechnisch niet bijster bijzonder in elkaar steekt en waarin spektakel centraal staat. De hoofdrollen zijn weggelegd voor Charlie Hunnam (Raleigh Becket) die na een vervelend gevecht zijn pilotenbestaan heeft opgegeven, Idris Elba (Stacker Pentecost) die waarschijnlijk de eerste maarschalk is met rangonderscheidingstekens van een vier-sterren-generaal en Rinko Kikuchi (Mako Mori) als intelligente maar onervaren oorlogsvrouw die wraak wil nemen op haar verleden. De cast wordt aangevuld met een soort van Isaac Newton (Charlie Day) en Albert Einstein (Burn Gorman) om het plot van de nodige wendingen te voorzien.

Pacific Rim moet het niet hebben van zijn verhaal. Het fantasierijke brein van Del Toro is ook in in deze film groots aanwezig, waardoor de film zich kan onderscheiden van andere blockbusters. Pacific Rim is meer gericht op het brede publiek, want de film bevat meer menselijkheid dan bijvoorbeeld Hellboy II of Blade II. De kijker krijgt de mogelijkheid om mee te leven met een personage. Enerzijds is deze menselijkheid sterk door de ruim aanwezige humor, komen er persoonlijke relaties in voor en is het zelfs mogelijk om een schurk te introduceren waar niet tegen gevochten hoeft te worden. Deze schurk is een lucratief handeltje begonnen in alles wat de Kaiju bij zich dragen. Legaal is dit echter niet, maar gedoogd wordt het. Hij is niet te vertrouwen, maar de genieën kunnen niet zonder hem, om de antwoorden te krijgen hoe ze de monsters moeten bestrijden. Anderzijds zijn het allemaal standaardzaken die reeds uitgekauwd zijn maar in een andere setting plaatsvinden. Zo wordt wederom het broeikaseffect aangehaald als antwoord waarom de monsters nu pas aanvallen en hebben de Russen het stiekem beter voor elkaar (maar zijn de Verenigde Staten de reddende engel).
[one_half]

[/one_half]
[one_half_last]

[/one_half_last]
Dit betekent niet dat Pacific Rim niet vermakelijk is. Juist het uitgekauwde zorgt voor nostalgische momenten. De actiescènes zijn direct afkomstig uit de vroegere Bruce Lee-films maar wel met een moderne twist van futuristische wapens en technologieën. Pacific Rim biedt hierdoor spektakel aan twee generaties door gigantische Godzilla’s in vijf categorieën te laten verschijnen en mega-Transformers die, in tegenstelling tot Bays’ Transformers, door mensen bestuurd worden. De besturing van deze robots gebeurt door twee piloten via een neurale brug, genaamd The Drift, die het bewustzijn van de piloten samenvoegt. Deze interactie tussen de personages die voortkomt uit de neurale brug geeft de mogelijkheid voor Del Toro om zijn personages uit te diepen: zo wordt duidelijk waarom Becket gestopt is met het piloot zijn en waarom Pentecost niet wilt dat Mori de wraak gaat nemen die ze voor ogen heeft. Del Toro is er handig mee omgegaan. Hij kan op deze manier de tijd tussen de actiescènes doden. Hierdoor verliest de film geen tempo, al voelt deze soms traag aan. Als dan de actie begint is het een groots CGI-spektakel dat altijd in een donkere setting plaatsvindt en soms te gemaakt overkomt. De climax van de film is simpel en ingetogen, ondanks dat de overwinning als wetenschappelijke prestatie neergezet is. Er blijven echter wel degelijk anatomische-, herkomst- en wetenschappelijke Kaiju-vragen openstaan waardoor er genoeg ruimte is overgelaten voor een vervolg.