nieuws
Recensie: Game of Thrones Seizoen 3

Game of Thrones is niet te houden: het derde seizoen is HBO’s grootste succes sinds The Sopranos. Verdient dit seizoen al deze aandacht?

Gelukkig zijn er de Lannisters

In het derde seizoen houdt de hegemonie van de Lannisters stand. Incestkind Joffrey, de zogenaamde zoon van wijlen Robert Baratheon, zit nog steeds op de IJzeren Troon. Roberts impotente broer Stannis, die tevens aanspraak maakt op de troon, wordt na zijn nederlaag aan het eind van het vorige seizoen nog verder in de klauwen van de manipulatieve priesteres Melisandre geduwd (onopmerkelijk en met een erbarmelijk accent gespeeld door Carice van Houten). Ondanks zijn successen op het slagveld ziet Robb Stark (Richard Madden), zelfbenoemde koning van het Noorden, zijn schamele bondgenootschap door zijn politieke onkunde en naïviteit uiteenvallen, en daarmee zijn kans om de Lannisters een uitdaging te bieden. Daenerys Targaryen (Emilia Clarke), de enige levende dochter van de vermoordde Gekke Koning, toert een ander continent af. Zij heeft het te druk met een provisorische staat oprichten van bevrijdde slaven gedurende haar bejubelde zegetocht. Haar gevolg groeit net zo snel als haar draken en ze weet er gewiekst mee om te gaan. Hoe lang kan ze dit volhouden? En waar de huidige veroveraars vallen, daar heeft pater familias Tywin Lannister door politiek spel en uithuwelijking de familietoekomst gegarandeerd. Al begint ook zijn succes barsten te vertonen.

Jon Snow weet niets

Ondanks dat de Game of Thrones het centrale aandachtspunt van de serie lijkt te zijn, loert het gevaar van de Witte Lopers en hun ondode leger van voorbij de Muur. Oud-Nachtwachten Jon Snow (Kit Harington) en Sam Tarly dwalen tussen de ongeschoren wilderlingen op weg naar een veiligere plek ten zuiden van de Muur. Beiden zoeken ze een manier om de wereld te waarschuwen en te verenigen, al wil dat niet vlotten met de lastige Ygritte als een blok aan Jons been. De slotscène van seizoen 2 was een valse belofte, gezien de Witte Lopers slechts een enkele keer hun opwachting maken. De koddige, koene Tarly weet te charmeren, maar weinig indruk te maken en de momenten rond Jon Snow komen ook zelden van de grond. Harington weet zijn personage Jon Snow niet te verheffen boven de mijmerende martelaar die hij nu is, in dubio tussen zijn meiske en zijn missie. De plotselinge muiterij van de overige wachters is in de serie te abrupt en zelfs ongeloofwaardig.

[one_half][/one_half]
[one_half_last][/one_half_last]

Aan de andere kant van de zee maakt de saaie Dany Targaryen Stormgeborene ook weinig indruk. Hoewel een paar van de meer spectaculaire scènes om haar draaien, krijgt ze als autonome, verre avonturier nog bijzonder veel aandacht voor de weinige indruk die ze op de overige gebeurtenissen achterlaat. Uiteindelijk zal dit ongetwijfeld lonen, maar momenteel vermoeit het naïeve optreden van Clarke. Sommige momenten neemt ze de touwen in handen, maar het gros van de tijd laat ze alle beslissingen over aan haar trouwe mannelijke entourage.

Onwaarschijnlijke vriendschappen

Het lijkt daarom alsof al het goede van Westeros komt. De beste personages bevinden zich hier, evenals de meest dynamische verhaallijnen en gebeurtenissen. De hoogtepunten zijn onbetwist de lange, gecompliceerde reis van de voortreffelijk geacteerde Jaime Lannister (Nikolaj Coster-Waldau), die een ledemaat verliest maar nederigheid leert, en Briënne van Tarth (Gwendoline Christie), een van de weinige vrouwen in de serie met kloten. De slinkse, Machiavelliaanse Jaime en de starre, plichtsgetrouwe Briënne botsen aanvankelijk, maar bouwen op zeer geloofwaardige wijze wederzijds respect op. Een ijzersterk moment is het wanneer Jaime in bad uit de doeken doet waaróm hij de bijnaam ‘Kingslayer’ verdiend heeft, en hoe de rechtlijnige Briënne geconfronteerd wordt met een complexe moraliteit die haar aanvankelijk te boven ging. Hun onwaarschijnlijke vriendschap is een lichtpuntje in een anderzijds duistere en ongenadige slachtpartij.

Iets minder geslaagd is het vlakkere optreden van Robb Stark, zijn belerende moeder Catelyn en zijn nietszeggende bruid. Robb begint sterk, maar verliest na een paar politieke blunders gestaag zijn aanhang. Een tekenend voorbeeld is de breuk van zijn belofte aan Walder Frey, dat hij een van diens dochters zou huwen. Voor Frey is deze krenking er een te veel en geeft zijn antwoord in de vorm van de inmiddels legendarische Red Wedding, een scène gruwelijk in zijn uitvoering en minstens zo effectief geschoten; een toppunt van televisie. Zo genadeloos als George R. R. Martin met zijn lezers omgaat, zo bruut wordt dit aan de kijker gepresenteerd. Optimisme, eer, trouw en hoop zijn geen eigenschappen die beloond worden in Westeros, en dat maakt de serie uniek.

[one_half][/one_half]
[one_half_last][/one_half_last]

Yolo Morghulis

Met de dood van de halve familie Stark, en met uitzondering van Arya, de saaiheid van de overgebleven helft, is het broodnodig om vast te klampen aan het kleine restant sympathieke personages. De populaire Tyrion Lannister kan helaas minder uitblinken, nu hij in een hoek is gedreven door zijn hatelijke vader en honende zus. Er is weinig ruimte voor hem om te manoeuvreren, waardoor het grootste deel van de humor die hij bracht wordt overgelaten aan zijn lijfwacht en zijn schildknaap.

Arya Stark en haar metgezel Hond vormen ook een interessant koppel, alleen is enige kans op verzoening tussen de twee ruim verkeken. De jonge Arya is op haar best wanneer ze vervloekingen spuwt en gretig haar dolk herhaaldelijk in iemands nek jast. Helaas gebeurt er naast de aanvaring met de ‘Brotherhood without Banners’ bijzonder weinig in hun avonturen. Arya biedt als enige hoop voor de Starks veel potentie voor de komende seizoenen, gezien Sansa een duffe doos is en Bran het een heel seizoen te druk heeft met vage voortekens van Love Actually. Gelukkig is daar de immer plezante Hodor om de gemoederen te verlichten.

Ook Ser Davos de Uienridder en rechterhand van Stannis de Mannis verdient een speciale vermelding. Zijn personage groeit en ontwikkelt zich tot een gewiekste, maar nobele man. Hij weet te schommelen tussen het verzet tegen Melisandre en de trouw aan zijn heer. Sympathie voor zijn personage wordt duidelijk gewekt door zijn omgang met Stannis’ verborgen dochter, van wie hij zelfs wil leren lezen, en doordat hij de enige lijkt de zijn die de dreiging uit het noorden serieus wil nemen.

[one_half][/one_half]
[one_half_last][/one_half_last]

Politiek of geneuzel?

Joffrey zelf is nog steeds een vaardig gespeelde ellendeling pur sang, al verbleekt zijn kwaadaardigheid bij de oeverloze martelingen van Theon Greyjoy. Elke keer dat Theon een vinger of een penis kwijtraakt dringt de vraag zich op hoe dit de serie dient. Joffrey’s aanstaande bruid Margaery bespeelt hem als een fluit, maar haar constante slappe grijns en haar iets te expliciete manipulatie ondermijnen het personage.

De gewiekste oude Olenna Tyrell, grootmoeder van Margaery, is verfrissend bot en direct tussen alle schmierende politici van Koningslanding. Haar skeletachtige voorkomen maakt haar de enige écht onaantrekkelijke vrouw van de serie en haar scherpe tong gelijk de slimste. Al is haar personage een genot om te zien, haar aanwezigheid maakt pijnlijk duidelijk wat Game of Thrones werkelijk is: een gewelddadige soap van de (aspirant-) adel. Of zoals Ser Jorah het zelf kunstig verwoordt:

Hours spent jabbering about backstabbings and betrayals the world over.

Dan rest de vraag: in hoeverre is dat erg? Uiteindelijk is Game of Thrones inderdaad terug te brengen tot eindeloos gezever van rijke mensen die elkaar dood willen. Seizoen 3 is hierin gelukkig voldoende dynamisch. De genadeloze actie en kille moraal houden de serie interessant en zeker origineel. De groepsknuffel op het eind is bedrieglijk voor de naderende duisternis.

Ik heb heel Game of Thrones gekeken op HBO GO met allerlei extra’s en bonusmateriaal. Het is sterk aan te raden, als het het eens los van kabel-tv verkocht zou worden. Lees tevens Ricks impressie van dit seizoen en bekijk hieronder zijn interviews tijdens de GoT-expo in Amsterdam.