nieuws
Recensie: Kanye West – Yeezus

Geen promotie, geen cd-hoes en geen singles: Kanye West interesseert het niet wat iedereen van hem denkt en wil gewoon goede muziek afleveren. Daar kun je een hoop van vinden maar de rapper laat met Yeezus wederom horen waarom hij één van de beste artiesten is.

Kanye West is gehaat maar net zo geliefd bij iedereen. Hoe hij het laatste voor elkaar weet te krijgen is totaal onbekend, want hij schuift zijn mening niet bepaald onder stoelen of banken. Hij zegt gewoon wat hij denkt in zijn raps over de maatschappij. Het maakt hem niet uit wat je daar van vindt en zelfs niet of dierbaren hiervan de dupe zijn. Het lijkt wel of hij de vrijheid van meningsuiting een nieuwe invulling geeft. Op zijn debuutalbum The College Dropout was dit al te horen op bijvoorbeeld ‘Jesus Walks’ en hij zette die trend voort. Ook op muzikaal vlak doet Kanye geheel zijn eigen ding. Hij maakte verschillende uitstapjes, waaronder de opmerkelijke keuze om 808s & Heartbreak bijna in zijn volledigheid in autotune op te nemen. Zijn nieuwe album betekent weer een nieuwe stap, waar alle opgedane ervaringen in meegenomen worden.

Hierdoor is op Yeezus ook al deze arrogantie opnieuw terug te horen. De rapper lijkt wederom gefrustreerd te zijn en verkondigt onverbloemd zijn mening in bijvoorbeeld ‘New Slaves’ en ‘Black Skinhead’. Het wordt ronduit arrogant in ‘I Am A God’, waarbij hij zichzelf als een god neerzet en God zelf als gastartiest laat verschijnen op de tracklist. Op ‘Bound 2′ geeft hij zelfs ruimterlijk toe wat iedereen toch al over hem denkt. Dit is zonder enige twijfel geniaal te noemen. Er mag dan van alles over de rapper gedacht worden, maar Yeezus zit – net als zijn andere albums – in zijn geheel op perfecte wijze in elkaar. De simpele albumcover doet Yeezus als een eenvoudig en inspiratieloos in elkaar gezet plaatje overkomen, maar niets is minder waar. Producers als Daft Punk, Rick Rubin en Kanye West zelf vormen een geweldig team dat het album haarfijn gemixt heeft.

Het tekstuele, de arrogantie en zijn overtuigingen, wordt in alle opzichten kracht bijgezet in de muziek. Een bizarre melodie op ‘On Sight’, een donkere bassline op zowel ‘Black Skinhead’ als ‘I Am A God’ en het gebruik van de autotune op ‘Blood On The Leaves’ zijn opvallende keuzes die de rapper tevens kenmerken. Het maakt Yeezus het donkerste album van Kanye West tot nu toe, maar gelijk ook één van zijn creatiefste ooit. De opstandige muziek die op het album te horen is drijft een wig tussen de rapper en al zijn collega’s die onlangs een album hebben uitgebracht. Hij gebruikt op correcte wijze de invloeden van voorgaande albums en weet toch een vernieuwende weg in te slaan door het album van meer industriële invloeden te voorzien. Dit maakt West uniek.

Daarnaast kan de succesvolle samenwerking met Bon Ivers Justin Vernon op ‘My Beautiful Dark Twisted Fantasy’ ook op Yeezus niet ontbreken. Het zweverige ‘Lost In The World’ is op dit album te horen op ‘Hold My Liquor’. Het nummer lijkt veel op hun voorgaande samenwerking, maar met een vernieuwend geluid. Dit geldt eveneens voor de hernieuwde samenwerking met Kid Cudi op ‘Guilt Trip’. Het duistere ‘Send It Up’, een samenwerking met King L, is muzikaal klein gehouden om de raps van beiden hierin naar voren te laten komen.

Dat het album uiteindelijk maar tien nummers bevat maakt het album wel kort van duur. Aan de andere kant is dit positief, want het album blijft boeien zonder dat het teveel gaat worden. Yeezus laat je dankzij de muziek en zijn verkondigde meningen niet los. Het donkerste album van Kanye West is zijn beste werk tot nu toe en zal moeilijk te overtreffen zijn.