nieuws
Recensie: Muse live in de Amsterdam ArenA

Voor de tweede keer in een half jaar tijd doet Muse Nederland aan. Dit keer niet in de Ziggo Dome, maar in het kader van hun stadiontour spelen ze in de Amsterdam ArenA. Deze is omgebouwd tot gigantische concertzaal en Muse heeft de opdracht gekregen om de geluidsproblematiek in de ArenA te bedwingen.

Het is aan het Britse Bastille en het Schotse Biffy Clyro om het publiek op te warmen. Het lukt beide bands gedeeltelijk om dit voor elkaar te krijgen. Bastille heeft nog niet echt naam weten te maken in Nederland en Biffy Clyro maakte voor het eerst kennis met een groot Nederlands publiek. Voor de aanwezigen was Biffy Clyro een mooie kennismaking vooraf aan Lowlands. Beide bands treden op met een sterk repertoire, echter komt hier gelijk het nadeel van de Amsterdam ArenA aan het licht: geluidstechnisch schort hier nog altijd een hoop aan, waarbij vooral de zang in het nadeel van de bands werkt.

Het is uiteindelijk aan hoofdact Muse om de geluidsmankementen recht te zetten. Met een groots podium en vele hits die gespeeld kunnen worden, kan het optreden al bijna niet tegenvallen. Het podium loopt tot het midden van het stadion en deze wordt ook in zijn geheel veelvuldig gebruikt. Hierdoor is veel meer contact met het publiek mogelijk, waar gretig gebruik van wordt gemaakt. Muse weet een heuse show weg te zetten waarin zij het podium delen met personages, die het verhaal vertellen dat achter hun muziek schuilt. De band lijkt een politiek statement te maken wanneer dansende animaties van Barack Obama, Angela Merkel en zelfs Mark Rutte de grote schermen vullen. Dit geldt tevens voor beelden die de crisis weergeven en een grote robot die het podium betreedt als dikke knipoog naar de hedendaagse dubstep en elektronische muziek. Daarnaast is een acrobatisch hoogstandje te zien onder een zwevende lamp in het stadion. Verder wordt aan elke detail gedacht: kleren matchen met het podium, de gigantische tv-muur laat teksten zien op het moment dat er meegezongen moet worden en futuristische elementen spatten van de schermen. Het hele concert krijgt hiermee een extra dimensie, zonder dat de band de kern van hun komst in de ArenA uit ogen verliest: Muse zet een prestatie als band neer. Ze staan bekend om hun shows, maar er is voldoende ruimte om als lid van de band het muzikale kunstje te vertonen.

Het geluid mag dan tijdens het optreden van Muse niet optimaal zijn, de band krijgt het publiek mee. Er zijn enkele stoelen die daadwerkelijk als zitplaats gebruikt worden. Met muziek afkomstig van alle albums is er voor elke bezoeker wel een nummer dat een speciaal plekje heeft. Het is geen schande om bijvoorbeeld ‘Hysteria’ over te slaan, want met nummers als ‘Survival’, ‘Panic Station’, ‘New Born’, ‘Knight Of Cydonia’, ‘Madness’, ‘Supermassive Black Hole’ en ‘Liquid State’ (dat door bassist Christopher Wolstenholme gezongen wordt), passeren niets anders als topnummers de revue. De hele set in combinatie met een geweldig visueel spektakel bevestigt dat Muse in een stadion thuishoort.

Muse is een echte liveband. Ondanks dat de Amsterdam ArenA geluidstechnisch een groot obstakel is, bevestigt de Britse band dat zij stadionwaardig zijn. Muse is entertainment op zijn best. Een band die show en visuele effecten op perfecte wijze combineert. Het optreden is gelikt en met elk detail is rekening gehouden.