nieuws
Recensie: Vampire Weekend – Modern Vampires Of The City

In 2008 brak de experimentele Amerikaanse indieband Vampire Weekend door met het nummer A-Punk van hun titelloze debuutalbum. Het debuutalbum staat vol met invloeden uit de indiescene, Afrikaanse ritmes, lekkere basloopjes en klassieke muziek dat resulteerde in catchy platen met interessante hooks.  Hoe klinkt het derde album?

Na de eveneens interessante opvolger Contra uit 2010 bleef het geruime tijd stil rond de New-Yorkers. Begin mei verschenen er op YouTube opnames van twee nieuwe tracks die de band tijdens een optreden in New York speelden. Op 6 mei verscheen het langverwachte derde album Modern Vampires Of The City. Ezra Koenig, leadzanger van de band, verklaarde dat de band bewust de tijd wilde nemen voor deze plaat en dat het geen slap aftreksel van het eerdere werk moest worden. Wel zou het derde album het laatste van een drieluik vormen.

Bij een eerste luistersessie valt op dat het bekende, wereldse Vampire Weekend-geluid ook op deze plaat overheerst. Een prettige bevinding want Vampire Weekend onderscheidt zich door dit geluid op een positieve manier van veel andere indiebands. Er wordt succesvol geflirt met verschillende muziekstijlen en instrumenten waardoor het geheel heel dynamisch en doordacht klinkt zonder een zekere eenheid te verliezen.

Het eerste nummer dat opvalt is ‘Diana Young’. Het nummer bevat gedeelten met auto-tune wat in eerste instantie tegen het irritante en valse aan schuurt. Vampire Weekend zoekt duidelijk de grenzen op maar slaagt daar in positieve zin wel in. Het nummer is interessant en doet denken aan White Sky van het album Contra. Diana Young is samen met ‘Step’ als dubbele single uitgebracht. Step is een van de toegankelijkste nummers van het album en blijft dankzij het simpele maar geniale deuntje op klavecimbel hangen. Experimentele uitstapjes worden er op dit album meer gemaakt, de ene keer zijn ze meer geslaagd dan een andere keer. Minder geslaagd is het nummer Ya Hey waarbij na een minuut een heus smurfenkoor begint mee te zingen. Onnodig.

Conclusie
Het album is op een positieve manier volwassener dan zijn voorgangers. De tracks klinken minder gehaast zonder daadwerkelijk tempo te verliezen. De tracks zijn wat langer en beter doordacht. Het geheel ligt prettig in het gehoor maar kent in eerste instantie geen directe potentiële hits en meezingers zoals op de eerdere albums. Het is duidelijk een album dat sterker wordt naarmate je het meer luistert. Het is geen hapsnap-album maar een album dat vraagt om intensief geluisterd te worden waarbij langzaam alle muzikale lagen begrepen worden.

Vampire Weekend speelt 7 juli op De Wereld Draait Buiten in de Westergasfabriek.